16012017 // dag december, hallo januari

Het vorige jaar ligt alweer twee weken achter ons, maar we hebben de foto's nog.  Ik kreeg voor de kerst een prachtig extravagant en licht exotisch boeket van mijn man, dat ik nu nóg niet weg kan gooien, al begint de helft nu te verdorren - in een koperen vaas die ik schoorde bij de kringloop, yay. 

We vierden eerste kerstdag met alleen ons gezin. Om te beginnen een ontbijt met de vierentwintig waxinelichtjes van de adventskalender. Een traditie die ik vorig jaar in het leven riep en die ik heel waardevol vind. 

Tweede kerstdag brachten we door met mijn schoonfamilie; helaas was Noor niet heel fit. Wel een lieve foto, zo'n slapend meisje op opa en oma's bank.

Tussen kerst en de jaarwisseling; Het begint een stoornis te worden. Ik wil overal een foto van maken. Mooi licht, kleur, compositie, fijn moment... mijn camera gaat overal mee naartoe. Ik moet nog wel iets overwinnen; soms zie ik iets of iemand wat dan een prachtig plaatje had kunnen zijn... maar dan durf ik het niet te vragen. Leerpuntje voor het komende jaar.

De omgeving om het huis had afwisselend een zachte dons over de velden of een krakend witte laag. We hebben eigenlijk niets bijzonders gedaan en dat is volgens mij ook precies de bedoeling van een vakantie. Pyjamadagen, bankhangen, hutten bouwen, lekkers bakken en nog meer van dat soort taferelen.

De jaarwisseling vierden we bij mijn ouders. Zoals al jaren de traditie is; werden we deze zaterdagmorgen verwelkomd in een vette oliebollenlucht. Maar niemand bakt ze zo lekker als mijn vader. Slechts één keer per jaar komt deze pan tevoorschijn. Staan er emmers met deeg te rijzen - emmers, want meneer bakt kilo's oliebollen - en dan heb ik het nog niet over de appelbeignets. De buikkrampen negerend leven we twee dagen op oliebollen. En dan de restanten mee in een zakje naar huis. De rest van het jaar kan ik geen oliebol meer zien. De kinderen zijn heel betrokken. De één op een manier die me persoonlijk meer aanspreekt dan de ander. Zucht. 

Weer thuis hebben we nog een fijn etentje met de vrienden hier in huis georganiseerd. Iedereen maakte hartige hapjes en we hebben er een hele avond over gedaan om alles op te eten. De kinderen lagen hier - tot op de badkamer toe - heerlijk te slapen. Echt een aanrader. We hadden niet eens meer tijd (of puf) om een spelletje te doen. 

Verder gingen we zo vaak mogelijk naar buiten (we wonen tenslotte aan de rand van het bos en komen er veel te weinig met z'n allen). Met de kou is het gewoon een kwestie van goed kleden, en groene vlekken op de jassen moet geen probleem zijn. Natuurlijk superleuk dat we het niet alleen koud hebben, maar ook kunnen genieten van de sneeuw - en daarna van de kachel. 

We hadden hier een kleine (sneeuw)storm afgelopen donderdag op vrijdag. Toen viel er een boom om en had manlief een zaterdag werk aan het verzagen van de stam. En het verslepen van de takken. Voor mooie kronkel-hazelaartakken moet je dus komende maanden bij ons zijn. Eden heeft zich een uur vermaakt in de kinderstoel voor het raam. De beste stuurlui...

Zo, iedereen weer op de hoogte - als je daarop zat te wachten. Vanwaar dit verslag? Voor de foto's; ik kan er zo ontzettend van genieten dat je met het maken van foto's een heel verhaal kan maken. Dat je daardoor de tijd stil kan leggen om er langer van te genieten bijvoorbeeld. Om het je later te kunnen herinneren. Het leven is hier verre van perfect, maar door een 'frame' te zetten om het beeld, valt er heel veel van het beeld af en blijft het mooiste over. Zelfs iets simpels als de stoom van de heet-waterkraan. Een laagvliegende hond in de sneeuw. Bontkragen aan winterjassen. De lichtval als je Bijbel zit te lezen. Een mooi kleurenpalet en een scherp beeld veranderen een 'gewoon bakje koffie' in een stil leven waar je stil van wordt. 

Dit helpt me het goede te onthouden. Het mooie te zien. Het fijne te delen. Ook met jou!