Instagram heeft niet zo'n goede invloed op me. Of juist wel. Ik vind het heerlijk om te scrollen langs de vele mooie, leuke, lieve plaatjes.
Maar het is - met name bij de dames aan de overkant van de grote plas - ook wel heel erg idyllisch hoor. De kleertjes, de kleurtjes, de keurig geplooide tafelkleden en honderden kopjes cappuccino met zomaar een verdwaald bloempje... zeg nou zelf; heb je ooit wel eens aan tafel gezeten met een kopje thee en dat er toen een bloemetje zomaar naar beneden dwarrelde...? Er zijn blijkbaar mensen die dat dagelijks meemaken. Lijkt me enig.
Ik heb me zo verlekkerd aan al die oogstrelende tafereeltjes, dat het me ineens ook overkwam. Ik bakte vorige week een taart voor mijn verjaardag en toen ineens sneed een vriendelijke bries twee takken van de bos eucalyptus af en die vielen precies zo om de taart heen. Is het niet enig?
Nee. Dat was het niet.
Die donderdag voor die vrijdag dat ik een taart wilde bakken voor mijn verjaardag die zaterdag, kocht ik een jurkje voor mijn verjaardag (ja, ik ben net een klein kind). Het is een traditie aan het worden, want elk jaar heeft dat winkeltje precies rond mijn verjaardag hele aangename prijsjes. En toen zag ik dat ook de kinderkleding afgeprijsd was. Dus kocht ik een jurkje met paarden voor Eden en een roze-oranje tulen rokje voor Leah Nore. De sjaal erbij vond ik niet zo tof, maar het idee van een sjaal wilde ik wel eens proberen bij ons meisje. Dus breide ik een sjaal voor Noor. Die donderdag. En de halve vrijdag. Want ik ben dan wel heel creatief, maar ik maak nooit iets af, dus vandaar dat ik het meteen af wilde hebben. Anders blijft er weer iets liggen.
Enfin, ik breide een col in plaats van 'ik bakte een taart'. De col was af, de taart stond in de steigers. En toen moest het allemaal snel, snel. Want mezelf kennende, ben ik niet zo heel goed op verjaardagen. Ik heb die gave niet. Dus moest ik zoveel mogelijk voorbereiden die avond daarvoor. Om 23.00 uur was'tie af. De bodem nog een tikkeltje ongaar, geloof ik. Telefonische hulplijn van oudste zus ingeschakeld voor de cacaobotercrème enzo. Die zette ik buiten, waar het veel te koud was, dus toen ik de crème wilde smeren, was'tie brokkelig en hard. En toen de boel ingesmeerd was (drama, drama, want de jam en slagroom kwamen tussen de lagen uit en toen bleef de crème niet zitten), bedacht ik dat de taart niet in de koelkast paste. En buiten was wel een optie, maar we hebben muizen en het miezerde wat, dus moest de taart bedekt worden. Gelukkig herinnerde ik me een glazen stolp, die op zolder in het stof wegzakte. Taart met een smak overgeheveld op het glazen plateau. Stolp erop. Buiten in de kou.
Die volgende ochtend realiseerde ik me tijdens een heerlijk ontbijt op bed pas, dat het miezerde. En dat het regenwater dus zo die stolp in kon lopen en dan had ik dus een taart op hoog water. Ik hield rekening met de meest zompige ellende, die ik me maar voor kon stellen. Een verdronken taart. Hieperdepiep.
Het viel mee. Ik heb even mijn taart afgegoten - echt waar - en de botercrème was zo vet, dat het waterafstotend had gewerkt. Die ochtend heb ik - na het afgieten - een paar mooie foto's gemaakt. Met eucalyptus die niet netjes rond bleef liggen. Grrr.
En de smaak? Hij viel als een baksteen in je maag, zodat je na een halve punt al vol zat. Maar hij was geloof ik wel lekker.
Nog even over die foto's. Bedrieglijke plaatjes leggen de lat in het echte leven iets te hoog. Die mooie taart hierboven kent een korte geschiedenis, maar bezorgde me hartkloppingen. Maar dat zie je allemaal niet op een foto. Op foto's kan zelfs een half verzopen taart ogen als koninklijk.
En neem het maar van me aan, dat ik net zo gek word van een Hollandse, traditionele appeltaart of de bijna kant-en-klaar aangeleverde, easy-peasy-mik-hem-in-de-taartvorm-kwarktaart. Volgend jaar haal ik misschien toch maar stroopwafels bij de buurtsuper, ha!
