We hebben dus schapen in de wei. Een wollige witte knuffelkudde. De zes dames(?) krijgen geen naam, want ik kan ze niet zo goed uit elkaar houden.
En wanneer hier de mist als donzige watten over het weiland deint, ren ik naar buiten om het vast te leggen. Want het is een fijne combinatie, de schapen en die waas. Meteen een goede gelegenheid om mijn camera uit te proberen in het donker.
Maar - eerlijk gezegd - heb ik toch liever een groep mensen voor de lens.
Gelukkig zijn er dan weer geen beelden van een gillende vrouw - geen idee wie het was - die achter een herdershond aan holde. De herdershond holde achter de schapen aan. De vrouw was vrij kansloos. Gelukkig was daar de buurjongen. De arme schapen schrikken nog steeds van geblaf uit het bos en als ik iets te hard de deur dicht laat vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten