Ik was op marktplaats op zoek naar schoenen voor Leah Nore. Mevrouw blijkt ineens twee maten groter nodig te hebben. Dus alles nieuw, van regenlaarzen tot nette schoenen. Maar nieuw is nog niet nieuw-nieuw. Dus ik zoek het één en ander op marktplaats. Met een beetje geluk tref je daar zo-goed-als-nieuw aan en daar ben ik ook tevreden mee.
Daar stuitte ik op een advertentie met schattige laarsjes. Maar - aldus de verkoopster - "mijn dochtertje wilde ze niet aan". Dat weten we dan ook weer.
Ik vind daar wat van. Natuurlijk. Dat vinden we allemaal. Kinderen hebben niets te willen. Toch?
Nou, dat hebben ze wel.
Nieuw is de uitspraak "ik doe het lekker toch" of "maar ik vind dat niet zo handig" bijvoorbeeld. Zij het nog met enige schroom in de ogen, want het is best spannend om tegen je moeder in te gaan. Nog wel. Binnen afzienbare tijd is het zonder blikken of blozen...
Lev heeft door dat argumenteren overredend is. Dus als je ergens een goed verhaal bij hebt, krijg je gelijk, denkt hij.
Maar dat heeft'tie niet van een vreemde. Ik ben er eens op gaan letten en betrap mezelf erop dat ik ook vaak nog even uitleg waarom wel of niet. "Daar gaat het kapot van" of "dat vind ik niet handig, we gaan bijna weg" enzovoorts.
Wat ik ook vaak gebruik zijn de woorden "een beetje" of "eens" (in de vorm van doe eens een beetje rustig") en wat dacht je van "eigenlijk"...
"Ik ben daar eigenlijk niet zo blij mee." En daarmee mijn kinderen de ruimte gevend tussen daar en blij. Hoe meer je staat te oreren tegen het nageslacht, hoe minder ze horen wat je zegt. En een hoop negatief gezeur later is de sfeer beneden het vriespunt - of over het kookpunt - en het gedrag niet verbeterd. Een keertje tekst en uitleg om je kind inzicht te geven, kan heus geen kwaad. Maar je kunt teveel zeggen. Ook te weinig overigens; 'doe eens normaal' (maar wat is normaal?) en "Hou nou eens op." Die proberen we hier te vermijden.
Dus nu gaat het hier ongeveer zo;
"Mama mag ik (...vul maar in...)?"
"Nee."
"Waarom niet."
Ik kijk hem gewichtig aan en zeg "Nee."
Gaat stukken beter. Hebben die kleintjes behoeften aan (grote mensen ook, denk ik).
Nog zoiets. Hangen en dweilen. Je weet wel. Geen vriendje om mee te spelen. Net zolang wachten tot je eindelijk snoep krijgt. Ik; "Ga nou eens spelen. Het is mooi weer en... (blablabla)."
Het werd er niet veel beter op en ik kan me natuurlijk afvragen waarom mijn hangkleuter me zo irriteert.
Na een diepzinnig gesprek met manlief hebben we besloten hen in zo'n geval te dwingen ergens mee te spelen. Klinkt misschien ernstig, maar dat valt wel mee. Wij bepalen in zulke situaties waar ze mee gaan spelen of wat ze gaan doen. En het eerstvolgende kwartier of half uur wordt dat niet veranderd. Fietsen bijvoorbeeld, of met het keukentje... Niet nog twee andere speelgoedsoorten of weet ik het wat overhoop halen. Even een duidelijke grens afbakenen. En ik kan je zeggen; het helpt.
En als ik schoenen koop, dan trekt mijn kind ze aan. Ik kan me niet voorstellen dat een mensje met maat 24 dat zelf bepaalt. Als je als ouder op die leeftijd daarin mee gaat... lijkt me een pittige strijd bij het klimmen der jaren...
Grenzen stellen, heel belangrijk. Ook - of juist - om het gezellig te houden. Maar de keerzijde is vrijheid geven. Wel zo fijn om niet constant aan de ketting te moeten (figuurlijk dan). Het is zo heerlijk om hen met regelmaat te laten ravotten in het bos of een speeltuin. Of een hut te bouwen, dat feestnummer doet het hier ook altijd goed. Laat hen daarin eten, super interessant. Het kan zo simpel zijn. Geef hen een schep en een emmer op een strand en ze zijn de hele dag zoet. In de vakantie merkten we dat ook. Een tak, een steen, een stroompje water en ze waren helemaal in hun element. Dat kan ook met allerdaagse dingen. Laat hen eens zelf het brood proberen te snijden, helpen de bessen te oogsten, de tanden te poetsen of wat dan ook. Vinden ze vaak reuzeleuk. Maakt hen meteen weer wat meer zelfstandig.
Zoals
Pamela Druckerman het zegt; 'Ja zeggen als het kan, nee als het moet."
Zomaar weer even een pedagogisch opfrissertje hier. We moeten wel scherp blijven. ;)
