30062015 | dag juni












En dan is het alweer de laatste dag van juni. Juni van het (ver)wachten. Juni van de tweede verjaardag van onze dochter en de geboorte van de andere. Juni van de koude dagen en de hele warme. Juni van de nieuwe ervaringen en de hele gewone dagen.
En toen was juni weer voorbij.

Gisteren kwamen we terug van een kraambezoek en zag ik de zon achter de bomen in de aarde zakken. En dat was zo mooi, dat ik thuis op de fiets sprong - me bedacht dat het de eerste keer was na de bevalling - en het vast probeerde te leggen. 
Nieuw en oud. Zo gaat het dagelijks, dacht ik tijdens het fotograferen. Kijk je zo lang uit naar het nieuwe kindje en dan is ze er al - en niet meer weg te denken. Ik zie Lev graag groot worden en ik voed hem op om zelfstandig te kunnen zijn, maar wordt hij zelfstandiger, dan is het toch ook weer moeilijk om los te laten. Leah Nore is zindelijk aan het worden, Eden is langer wakker en kijkt om zich heen. Nu Eden er is, wijden we ons aan plannen voor de vakantie en de verhuizing. Zo glijden de dagen weg en komen de nieuwe aangerold. 
Ik zie soms eerlijk gezegd best tegen de volgende dag op of kijk terug op een dag en denk; waar doe ik het voor? Of wat heb ik nou gedaan vandaag? 

Deze gedachten maakten me - ondanks de kleurenpracht - een beetje weemoedig. 
Maar vanmorgen ging de zon weer op en met de zon ook de nieuwe dingen, de hoop, het leven, de plannen. En lazen we ook nog Psalm 113.

"De Naam des HEEREN zij geprezen, van nu aan tot in der eeuwigheid. Van den opgang der zon af tot haar nedergang, zij de Naam des HEEREN geloofd." vers 2 en 3

27062015 | nestwarmte








Even een rondje wandelen met z'n allen. We hebben een super-hippe nieuwe buggy gekregen, zeer aerodynamisch en vooral licht en goed op te klappen. Die wilden we even uitproberen in de warme avondzon. 
Heerlijk om buiten te kunnen zijn. Dat waardeer je dubbel na een kraamweek. Ik stond vooral vaak stil om foto's te schieten en de frisbee te zoeken. 

Het is ouderwets gezellig om dit met je gezin te doen. En heel, heel langzaam dringt het tot me door dat we nu serieus een gezin zijn. Ik bedoel... zo met z'n vijven is toch bijzonder. En ik moet zeggen dat ik de laatste tijd ook steeds sterker de verantwoordelijkheid ervaar.
Dat hoeft niet persé een negatieve last te zijn. Maar je merkt dat je - als je niet oppast met de keuzes die je maakt - heel makkelijk even dit en even dat doet... het gezin wordt dan een 'last-minute'. Ten koste van je rust, reinheid, regelmaat... Wil je het gezellig houden, moet je er echt tijd en aandacht in steken. In elkaar als man en vrouw, in de kinderen individueel en in elkaar als geheel. En die balans gaan we (opnieuw) zoeken de komende periode. 

Lev en Leah Nore lijken de aanwezigheid van Eden goed geaccepteerd te hebben. Ze hoort er helemaal bij. Vandaag moest ik Lev er een aantal keer van verzekeren dat ze echt bij ons hoorde; dat ze bij ons blijft en dat we haar niet wegdoen of vergeten. 
Maar met haar komst - of is dit het hoogtepunt na een lange periode waarin in zwanger en labiel was - is er ook wat veranderd bij die twee. Met hun diep-donkerbruine ogen kijken ze ons stralend aan na een 'misdaad' om te zien hoe we reageren. Heel bewust grenzen proberen te verleggen; dat idee krijg ik erbij. Even papa en mama testen. Ze lijken ook ineens een stuk groter en wijzer. Leah Nore kan zich steeds beter uitdrukken, Lev steeds onfatsoenlijker. Ai. 
Ik merk dat ik nogal snel uit mijn slof teenslipper schiet met een brul of een snauw. Maar wat beter werkt, is rustig blijven, ik weet het. En dus moeten we zorgen dat we niet zo druk zijn met boodschappen, visite en allerlei heel noodzakelijke en allerdaagse dingen, dat we nauwelijks tijd hebben voor onze basis. Want zo gaat het helaas wel vaak...

Dus het was een zeer nuttig rondje, vanavond. En zoveel moeite is het niet. De vogeltjes, het licht, de bloemen en de warmte; dan komt de rust vanzelf. Het 'kost' alleen tijd en aandacht. Geldt hier ook niet 'goedkoop is duurkoop'? 
Iemand nog tips om dit te handhaven/uit te breiden? 

Goede zondag allemaal!


24062015 | uit het dagboek van een kraamvrouw





Ok. Genoeg van het uitzicht op mijn slordig gelakte teennagels, de babykleertjes aan de lijn (die elke keer door mijn haren streken als ik er onderdoor liep, waardoor ik - vooral 's nachts - allerlei lugubere waanbeelden kreeg), de verwennerij met verse jus 'd orange en kleverige donuts in neonkleuren.

Genoeg van de twee kamers waar ik in leefde, ook al ben ik best vaak ontsnapt tussen de bezoeken door. 
Genoeg van het uitstellen van allerlei plannen. Genoeg van de beperkte zuurstof in huis. Genoeg keer temperatuur gemeten, gesproken over spuitluiers en dat soort thema's (ok, daar zijn we nog lang niet vanaf).

Ik wil zelf mijn badkamer schoonmaken. Zelf boodschappen doen. Rustig kunnen lezen. Weer aan allerlei creatieve uitspattingen toegeven (al die uren tijdens het voeden zat ik op pinterest, geloof me, dat werkt genezend...).
Ik wil weer in kleding rondlopen en mama zijn voor onze kinderen. Te gekke recepten uitproberen. Naar de kringloop. De was opruimen zoals ik dat gewend ben. Het bestek op de juiste manier in de la leggen. Schoenen aan. Een lapje stof kopen op de markt. 

Ik dacht; ik leg dit even vast. (Volgende week piep ik wel weer anders.) En ja, ik doe rustig aan. 
Het gaat allemaal echt goed. Eden drinkt en slaapt en zit al helemaal in een ritme, wat heerlijk is. Ik slaap zelf ook goed. 
Lev en Leah Nore zijn lief voor haar, maar wel een beetje de weg kwijt. Ik denk dat ze nu testen of ik nog wel hun mama ben... met een lief lachje proberen ze de grenzen te verleggen. Tijd dat ik niet meer in bed of op de bank hang. Ja, ik heb ook weer zin in opvoeden - en dat was eerlijk gezegd de laatste tijd wel een beetje anders.
Reint verdient een echte maaltijd, na al die ontberingen (we eten best hoor, maar ik maakte er altijd werk van en ook dat was anders...). Die stakker had een vaderdag om te janken natuurlijk. Nou geeft hij daar zelf niet om, maar toch...

Een week geleden kwam ik rond deze tijd thuis van een dagje bij m'n herstellende moeder. Met wat krampjes. Reint dacht dat ik ging bevallen, want ik praatte zoveel (doe ik anders nooit, ha!). 
Een week later leven we met z'n vijven alsof het niet anders geweest is. Wonderlijk toch. En zo heerlijk dat het goed gaat. We genieten hier nog even verder...

19062015 | ontvangen






Woensdag- op donderdagnacht - 18 juni om 03.58 om precies te zijn - is onze dochter geboren. Ze is gezond en heel lief. En klein. 

Ze heet Eden (Anna Eden). Haar naam is een wens die we haar meegeven. We hopen dat ze vervuld mag worden met vreugde, blijdschap, dankzegging en gezang tot eer van haar Schepper, zoals staat in Jesaja 51:3.

"Want de HEERE zal Sion troosten, Hij zal troosten al haar woeste plaatsen, en Hij zal haar woestijn maken als Eden, en haar wildernis als den hof des HEEREN; vreugde en blijdschap zal daarin gevonden worden, dankzegging en een stem des gezangs."

Ik geniet van de verwennerij van manlief en de zorg van grote broer en zus en we hebben de afgelopen dagen al een heel fijne 'herstart' gemaakt. Net alsof je gezin een update krijgt, om het maar hip te zeggen. (Er valt alleen geen handleiding te downloaden, ha!)

Bedankt ook voor alle lieve wensen en woorden na mijn vorige bericht! Het zal hier wel even stil zijn. Ik neem aan dat jullie me dat niet kwalijk nemen...

Goed weekend!

15062015 | laatste loodjes






Echt. Veeg mij maar op: slapeloosheid in combinatie met hitte en een huishouden, De Dikke Buik, de onhandigheid, wachttijden bij de dokter en apotheek, huilende, jengelende, onaardige, onfatsoenlijke kinderen, de lijst met alles wat ik nog moet en wil doen.

Wacht. Er is nog meer. De bosjes bloemen van Lev, denken dat'tie met nog zo'n bosje thuiskomt en het blijken twee handen vol levende slakken te zijn, de boswandeling, cadeautjes geven, pratende Leah Nore, de tientallen rozenknoppen die uitkomen, de fluitende merel, het luieren, limonade, foto's maken.

Nog één weekje. Misschien nog drie. Verder heb ik echt even niets zinnigs te melden. 

10062015 | het licht van de zon, een laken en de wind


Gewoon even mooi. Ik lag te luieren op de tuinbank na een gezellige chaos deze morgen - de verjaardag van Leah Nore voor vriendjes en vriendinnetjes. En toen zag ik dit. Laat ik nu een filmfunctie op mijn camera hebben. Ik heb het proberen te vangen om met jullie te delen.

Heel fijne, warme dagen toegewenst!


Ps. Tip; bak een cake in een leuke vorm (op marktplaats zijn er zat te vinden) en versier deze met de kinderen zelf. Klodder slagroom en een flenter lemon curd... klaar! En met dit weertje is het heerlijk de gasten vers fruit te serveren. 

09062015 | allerdaags huis-tuin-en-keuken-geluk


"Kun je het nog een beetje volhouden?" vraagt men. Nou ja, ik heb geen keus, hè? Ik heb niets te klagen. 
Het gaat hier heus niet allemaal van een leien dakje - wat opvoedperikelen zullen we maar zeggen...
Nieuwsgierig? Ok. Dat de overbuurvrouw appt dat onze dochter op kwart over negen 's avonds in de vensterbank van de slaapkamer staat. Het zag er wat gevaarlijk uit, voegde ze eraan toe. Lev trekt de toilet door, Leah Nore wast haar handen in het wegspoelende water. Lev z'n rug ligt een beetje open, omdat hij - na duizenden waarschuwingen - met teveel vaart uit de hangmat viel. Leah Nore heeft vanmorgen een bult erbij gekregen, omdat ze van de trap is gevallen. (Gelukkig niet vanaf helemaal bovenaan. En mama lijkt wel een manke eend, dus die is ook niet meer snel genoeg om te vangen.)
Dat soort perikelen. 

Of ik het nog volhoud? Het aftellen is wel begonnen. Nog twee weekjes, misschien nog vier. En ik ga er niet op zitten wachten. Daar komt het kindje vast niet sneller van. We vermaken ons hier wel. Een kleine indruk;
foto boven: wandelen in de wijk, het lijkt wel of we op vakantie zijn...



Lekker aan de knutsel met onder andere warme wollen dekens - ook in de hitte van afgelopen vrijdag - en met het doek van de lijst voor de fotoreportage (weet je nog?) Tijd om ook mijn 'shop' aan te vullen, maar eigenlijk heb ik daar de komende periode helemaal geen tijd voor. Ik moet niet teveel willen. Die enveloppen van doek wilde ik al heel lang maken, ooit gezien in een tijdschrift (die vrouw maakte er hele tassen van). Ik gebruik ze als geschenkenveloppen. Zeker wat betreft het mannelijk geslacht is het soms lastig cadeaus geven. En vaak vraagt men geld. Stop het geld in een mooie envelop, wikkel er folie om en decoreer met een stoer houten label. Iets voor vaderdag misschien?
Ik heb ooit eens een man een schoongespoeld bierflesje cadeau gedaan met een 'vlaggetje' van geld (aan zo'n satéprikker-spies-ding). Ook helemaal leuk, super-simpel vooral. 




We speelden lekker buiten. Lev ontpopt zich als ware kunstenaar. Tekenen is, denk ik, een sterke kant van hem. Hij maakte pas voor school een opdracht (we kregen een logeerkoffer mee van de bibliotheek) en toen tekende hij ook al heel treffend 'eend op de fiets' na. Hierboven zie je een 'prikbeest'. Het is haast in perspectief getekend, zou je zeggen. Nou ja, ik vind het in ieder geval erg mooi.
Ondertussen wiedde ik het onkruid in de voortuin. Wijdbeens. Met m'n achterwerk in de lucht. Lekker charmant.


Met de knutsels en wat oude-nieuwe spullen op een gardenfair staan. Met mijn moeder. We hebben heerlijk gekletst en hadden ook zulke leuke, verrassende, goede gesprekken met de bezoekers! En we zijn weer helemaal geïnspireerd door al het moois wat er te koop was. Zo waardevol om dit te delen met mijn lieve mams; de ervaring, de liefde voor het creatieve en mooie... en de totaal-niet-zakelijke maar dan ook echt-totaal-niet-zakelijke aard. Ha!


Hieperdepiep! Toen was Leah Nore alweer twee jaar! Deze poppenmoeder en keukenprinses is dolblij met haar mooie, nieuwe spulletjes en danste tussen de aanwezige gasten door. Want ze is dol op die gezelligheid en aandacht. De kaarsjes blies ze zelf uit, ze smikkelde met twee handen van de taart en kuste haar visite gedag als een aristocratische gastvrouw; twee kussen, op iedere wang eentje. 
Wat veel reden om dankbaar te zijn. Om je heen zie en hoor je ook anders. Als ik dan zo terug kijk op de afgelopen dagen, weken, maanden... hoeveel momenten besef je werkelijk hoe goed je het hebt? En hoe vaak mopper ik, protesteer ik, wil ik meer of beter...  En al gaat niet alles vanzelf, al komt of is er tegenspoed... ik denk aan de 'wijze woorden' uit mijn vorige bericht; 'Wijs de kleine dingen niet af. Het hele leven - ook de moeilijke dingen - bestaat uit kleine onderdelen, en als ik over die kleine dingen heenkijk, mis ik het geheel.'


Neem nou vandaag. Ik kocht bij de JUMBO twee bossen pioenrozen voor vijf euro. Met een bosje alstroemeria's. Maar de vaas werd veel te vol. (Overigens ook al zo'n geluksmomentje. Ineens bedacht ik me een prachtig lampetstel te hebben. Die kan kon ik mooi als vaas gebruiken, waarom was ik daar nooit eerder op gekomen?!) 
Goed, die vaas was dus te vol aan het worden. Ik had nog wat rozen liggen en vroeg me af wie ik daar blij mee kon maken. Het was iets voor elven en ik ging voor een verrassingsbezoekje. Mevrouw was thuis. Al een poos aan huis gebonden na een operatie met complicaties. Ik had al zo lang een bezoekje willen brengen en straks kan het voorlopig even niet. Het was een gezellig uurtje, de bloemen kregen een mooie plek op tafel. 
Zo'n klein gebaar, zo simpel. En zo fijn. 
Als klap op de vuurpijl kreeg ik weer twee gehaakte pannenlappen van haar. (Het dienblad is van de IKEA.)


Allerdaags, maar o zo groot huis-tuin-en-keuken-geluk.

Ps. Zie je op de achtergrond van de één na laatste foto de kerkbank? Onlangs geverfd met Annie Sloan Graphite (heerlijk dat je dan niet hoeft te schuren!) en afgewerkt met een laag dark wax. Dag bordeauxrood. Hallo stijlvol exemplaar.

01062015 | wijze woorden in juni






Nog even en dan is de eerste dag van juni 2015 alweer verleden tijd. Vandaag een citaat voor de komende maand, uit een boek dat ik lees. Het is het boek van Ann Voskamp, Duizendmaal dank. Ik heb het nog (lang) niet uit, maar het is erg leerzaam. Ze schrijft heel open en eerlijk over haar gedachten en gevoelens, opstandigheid en vragen. 
Het is een zoektocht naar de ware vreugde, zou je kunnen zeggen. Ze probeert te ontsnappen uit de negatieve, gespannen en ongelukkige gevoelens die ze al nagenoeg haar hele leven heeft. Ook voor minder 'sombere' lezers een aanrader, omdat het opwekt te danken voor alles wat je ontvangt. En vooral het leren zien van al die gaven...
Ze citeert daarbij ontzettend veel oude schrijvers, wat dus dubbel zo inspirerend is. En het is behoorlijk poëtisch, waar ik persoonlijk wel van houd. Ik zie de zeepbellen al glanzen in de zon, als ze er over schrijft...

Vandaar ook de foto's bij dit verhaal. Even stilstaan. Genieten van het moois en het verse en het lekkere. De tijm die bloeit, de oregano en rozemarijn die ik gebruikte bij de maaltijd en alle ingrediënten. Wat een rijkdom om zoveel smaken tot je beschikking te hebben! We aten het met pasta. En tomatensaus. Yum. 

Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Ja, zeker. Maar toen ik deze foto's maakte, was ik lichtelijk geïrriteerd. Leah Nore stond er met haar neus bovenop en verschoof elke keer het vergiet. Dus werd het niet het plaatje wat ik wilde hebben. En ik ben nogal snel geïrriteerd. Ik zou me werkelijk onder de zwarte aarde van mijn kruidentuintje wegschamen als ik mezelf terug zou zien op een video-opname van een willekeurige dag, vermoed ik. Dus proberen we al lezend het één en ander in de praktijk te brengen; uiteindelijk is het de leukste foto van de hele reeks, die met dat handje...


Ps. Nog meer kruiden? Deze tip van Dille & Kamille is ook erg leuk!