28052015 | even aandacht als het u belieft

De nachten zijn zwaar, want ik slaap half wakker. Mijn benen zijn log, mijn buik is te dik, de botten wat pijnlijk, het hoofd te moe. Nog drie weken plus het restje... Ik ben wat betreft het kindje in mijn buik nieuwsgierig, ietwat gespannen ook... en verder erg druk. 

Ik wilde twee dingen onder de aandacht brengen. 

Aanstaande zaterdag 30 mei hoop ik op de textiele handwerkdag te staan in Zelhem. Klikkerdeklik voor meer info. 

Voor deze dag heb ik een nieuwe haak-/breitechniek geleerd en ben ik mijn handen schraal aan het soppen met vilten. Komt dat zien! Het is gewoon een gezellige dag die vooral liefde en aandacht voor het textiele handwerken vraagt. Er is het één en ander te koop. Ik sta hier ook namens Twinkeltje, de plaatselijke 'wolwinkel' met nog veel meer leuks dan alleen wol. 

Volgende week zaterdag hoop ik op de Gardenfair Landelijk en Sfeervol in Baarn te staan. Brocante, antiek, mooie en fijne spulletjes... Deze markt is voor het goede doel, namelijk Woord en Daad. Dus mocht je daar in de buurt zijn, welkom! 

27052015 | het feest van de eenvoud

Groots hoeft niet persé ook een groots gat in je portemonnee te betekenen. 

Laatst schreef ik al over 'trouw'. Nu eens over eenvoud. Die twee hebben een opvallend raakvlak. Namelijk; tevredenheid. Het doen met middelen die je hebt, de kleine dingen die het doen... Het niet zoeken in het meer, beter, spectaculairder... 

Als we onze verlangens achterna gaan, dan zouden we dat wel willen. Het kost totaal geen moeite om elke keer iets nieuws te bedenken wat je zou willen hebben of zou willen doen. Of hoe je het allemaal hebben wilt en hoe het moet verlopen.

We kunnen onbeperkt 'snoepen', letterlijk en figuurlijk. Ik wel tenminste. Ik houd van mooie dingen. Als we heel klein zijn - zo klein als onze dochter van bijna twee - dan leren we als eerste duidelijk te maken wat we wel en niet willen; 'ikke ooke', 'die' en het wijzen gepaard met gegil. Als we zo oud zijn als onze Lev van vier, dan zeggen we 'Ik wil...'. Heel vaak. Veel te vaak.

En als we zo oud zijn als ik ben met mijn zevenentwintig levensjaren, dan zeggen we het nog steeds. 

En dat is... hebzuchtig. Materialistisch. Ontevreden. Vaak ook op mijn eigen verlangens en wensen gericht. Egoïstisch. 

Ik volgde de afgelopen week de blog van Elke dag mama. Een moeder deed haar huishoudboekje open in een financieel krappe tijd en dit was haar conclusie. Wat mij wel aansprak; 'Besparen prikkelt je creativiteit!' Dat is wel wat voor Mevrouw Wispeltuut. En ook voor mensen die zichzelf totaal niet als creatief beschouwen. 

Het is niet erg om je te verlekkeren aan tijdschriften met prachtige plaatjes van smaakvol ingerichte huizen. Om op pinterest mooie plaatjes te verzamelen. Om te dromen.

Maar probeer het eens zelf. 

Afgelopen zaterdag organiseerden wij als kinderen een feestje voor onze jubilerende (schoon)ouders. We verzorgden een high tea, regelden een fotoshoot en hebben 's avonds twee banen op de bowlingbaan bestormd. (Ik dacht dat ik op het laatst spontaan weeën kreeg van die loodzware ballen.)

De high tea hebben we zelf bereid. Van gevulde eieren tot minipiza's, van vers fruit tot brownie. 

De shoot deed een vriend van ons voor een vriendelijke prijs, we maken zelf een fotoboekje als herinnering. Bowlen met een grote groep beperkt ook de kosten. En je hebt nagenoeg een compleet dagprogramma... gezellig samen. En dat was ons cadeau meteen. 

Neem nou die shoot. Ik houd nogal van mooie foto's, dus had op internet al heel wat leuke dingen gezien (in plaats van constant met z'n veertienen op een rijtje te moeten poseren, wat natuurlijk totaal niet spontaan is). Zoiets deden we met de gepimpte lijst uit de kringloop (spuitbus had ik nog). Via marktplaats tikte ik vier ietwat gammele stoelen gratis op de kop, twee kleine IKEA-gevallen waren ook gratis af te halen hier in het dorp. Schoonzus had nog een oude koffer. Voíla, heb je zo een decor. Dat hadden we toch al, want we deden het gewoon in een schapenstal van een kennis. En in het weiland. genoeg leuke hoekjes. Nog een tip voor een fotoshoot? Trek allemaal iets aan met dezelfde kleuren...

Kortom. Om het - net als in de boekjes - wat sjeu te geven, heb je helemaal niet veel nodig. O, jawel. Creativiteit. En dat kun je leren. Echt. (Bijvoorbeeld tijdens een workshop van Mevrouw Wispeltuut...)

26052015 | maar zo zijn we niet getrouwd

een huwelijksbevestiging in St. Servaas, Maastricht

Afgelopen week werd Kees van der Staaij uitgenodigd in het televisieprogramma De Wereld Draait Door om daar zijn campagne voor trouw te promoten. 

Prem Radhakishun mocht ook aan tafel zitten en als eerste zijn keuze maken wat betreft de billboards. Hij zette meteen een pistool tegen zijn hoofd en ging voor 'bemin je gezin'. Dat van het pistool begreep ik niet helemaal - hoe erg is het om je mening te geven over een initiatief van een politieke partij waar je totaal niets mee hebt - en zijn beredenering was ook behoorlijk wanhopig; 'dat is tenminste iets wat je voor bent. En al dat andere vind ik maar gepredik van mensen die een tweeduizend jaar oud boek als het Woord van God nemen, terwijl het door domme mannen geschreven is om vrouwen te onderdrukken.'

Hè?

Ik zat natuurlijk meteen op het puntje van mijn stoel, want ik ben een vrouw en voelde me natuurlijk aangesproken. Alhoewel ik het niet herkende; de Bijbel een boek om vrouwen te onderdrukken. Dat van die domme mannen ook niet. Ik vond Prem maar een domme man. Want wat schetst mijn verbazing; Prem is zelf een vrouwenonderdrukker, mijns inziens. Nogal kortzichtig om dan met zo'n openingszin te komen. 

Aan het einde van het gesprek beweerde hij namelijk zonder blikken of blozen dat hij seks belangrijker vindt dan trouw. En om het nog onnozeler te maken, citeer ik; 'Als Diana en ik trouw hebben en geen seks, dan laat ik Diana echt wel schieten hoor. Als Diana morgen zegt; 'We hebben geen seks meer, we hebben een prachtig leven, ik kan niet zonder haar, maar dan ga ik echt .... (onverstaanbaar).' En op de vraag van de tafelheer Marc-Marie Huijbregts; 'Heb je Diana alleen voor de seks?' antwoordt hij bevestigend; 'Voornamelijk wel.' 

Hè?

Zeg Prem, als je mijn echtgenoot was, dan hadden we een probleem. Ik zou het ontzettend vernederend vinden als mijn man zo over mij sprak tegenover weet ik het hoeveel duizenden Nederlanders. Over mij sprak als een stuk vlees om je lusten te bevredigen. Dat vind ik ook een bepaalde vorm van onderdrukking, hoor. Het klinkt ook een beetje als een opgeschoten en opgewonden puber, die denkt dat dit heel mannelijk en stoer is. 

Trouw is dieper, langer en verbindend, zoals Marc-Marie het zei. 

Wat me overigens stoorde aan het gesprek - en dat was bij de uitzending bij Pauw over hetzelfde onderwerp ook al het geval - is dat een gesprek over trouw al snel verzandt in een gesprek over seks. Heb ik iets gemist? Is het veranderd nadat wij getrouwd zijn, die belofte die je doet? In plaats van 'liefde en trouw tot de dood' 'seks tot de dood'? 

Ja, dan heb je wel een paar minnaars nodig, want seks an sich verzadigd niet. Dan heb je plat gezegd elke keer je hoogtepuntjes nodig om gelukkig te zijn. Als dat tegenwoordig je relatie in stand moet houden, vraag je wel iets onmogelijks van jezelf en elkaar. Met als gevolg dat de kans groot is dat de één de ander laat schieten... Misschien toch een paar boekjes lezen over het onderhouden van een relatie, of nog beter; de basis van een relatie; liefde en trouw. Een zoektocht naar het hart van de ander. Een plantje groeit niet zonder wortel, Prem. Zie seks niet als de wortel, maar als extra voeding.

De definitie van trouw vullen we tegenwoordig heel bijzonder in. Binnenkort beweren we dat een NSB'er in de oorlog niet ontrouw was aan zijn vaderland, maar trouw aan de vijand én het vaderland, omdat hij er eerlijk voor uitkwam. Zolang je maar tegen je partner - de echte - open en eerlijk blijft over je relaties en minnaars buiten de deur, is er niets aan de hand en hebben we het nog steeds over trouw. Zegt men.

Ook goed voor het zelfbeeld van de partner, lijkt me. De vrouw voelt zich vast heel geliefd, de man zeer gerespecteerd. 

Ik zou me tweedehands voelen. Of ik nou degene ben die er een ander op na houdt of degene ben die thuis op de bank wacht. Ik geloof niet dat het voldoening geeft, je gelukkig maakt. 't Is toch net een suikerspin, zo'n relatie buiten de deur? Het ziet er enorm uit, lekker zoet ook... aangenaam, die aandacht van je vlam. Het blijkt een kleverige, plakkerige, smerige, onhandige en vooral heel lege bedoening op een stokje te zijn.
Het is zo egoïstisch om op die manier in je relatie te staan. Verwoestend ook. Het is een levenskunst om lief te hebben, jezelf te geven. Te dienen, te vragen naar de ander... Ik spreek uit bijna negen jaar ervaring... hard werken. Kritisch kijken naar... jezelf en niet als jouw verwachtingen op de schouder van je echtgenoot drukken.
Bla bla bla. Nee, ik ben geen fossiel, maar al zolang de wereld bestaat blijkt dat een relatie in stand te houden. Zodra we gaan knutselen aan die 'werkvorm' komt er verwijdering, spanning, miscommunicatie, enzovoorts. De Bijbel is wat dat betreft een heel mooi boek om die lessen te leren. Van God Zelf, de Schepper van de mens en Schenker van het huwelijk. Zouden wij het beter weten?

Prem had ook een Bijbel mee. Waarschijnlijk om van der Staaij mee om de oren te kunnen slaan. Het Boek is niet open geweest, maar ik was wel benieuwd welke tekst hij wilde citeren. Ik doe alvast een voorstel; 

Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, ... Alzo zijn de mannen schuldig hun eigen vrouwen lief te hebben, gelijk hun eigen lichamen. Die zijn eigen vrouw liefheeft, die heeft zichzelven lief... Zo dan ook gijlieden, elk in het bijzonder, een iegelijk hebbe zijn eigen vrouw, alzo lief als zichzelven; ...uit Efeze 5:21-33

Gij mannen, insgelijks, woont bij haar met verstand, aan het vrouwelijke vat, als het zwakste, eer gevende,... 1 Petrus 3:7

Hoe bedoel je dom en vrouwonderdrukkend? En ik adviseer Prem om thuis maar eens zijn excuses aan te bieden voor z'n opmerking. Want zo zijn ze vast niet getrouwd. 

Ps. Breek jij je nek over de teksten van de onderdanige huisvrouwen? Verdiep je er dan eens in. Het valt echt heel erg mee ;)

21052015 | oud geleerd en oud gedaan

Als ik oud mag worden, hoop ik nog net zo fijn creatief bezig te kunnen gaan als de bewoners van een woonzorgvoorziening hier ter plaatse. Wolvilten is daar heel geschikt voor. Daarom verzorgde ik deze workshop voor hen.

Ik ben deze doelgroep totaal niet gewend, maar wat was het fijn om met deze dames bezig te zijn. De resultaten waren weer heel verschillend en ook leuk dat de vrouwen die niet meer zoveel kracht in de handen hebben of zelfs maar één hand kunnen gebruiken, toch mee konden doen. 

Wat weer niet anders was dan andere keren; het zelfvertrouwen. 'Ik kan het niet,' werd nog net niet gezegd, maar dat zie je toch overal terug. Van die reacties op de uitleg als; 'We gaan het meemaken,' en 'O nou, ik zal wel eens zien.' En tenslotte gaat iedereen met iets moois weg en met een glimlach. Fijn is dat. Ontmoeten, inspireren, ontwerpen. Dat kunnen we allemaal!

Er waren maar twee deelneemsters die het al eens eerder hadden gedaan, zij het op een andere manier. En dat is dus nog zo'n pluspunt; je bent nooit te oud om dit te leren. 

Ook zo'n leuke workshop - of een variant erop? Neem gerust contact op. Ik kan nu gerust zeggen dat voor 8-jarigen tot 88-jarigen een hele leuke workshop tot de mogelijkheden behoort!

19052015 | dag facebook

Ik was er HE-LE-MAAL klaar mee. Mijn account heb ik geprobeerd op te schonen, allerlei meldingen uit, alarmbellen aan... Dit verwijderd, dat aangevinkt... maar nu ligt'ie dus in mijn digitale prullenbak. Mijn facebookaccount. En dat was nogal wat moeite, maar voíla. Nog veertien dagen en alles is voorbij. Digitaal dan.

 Onlangs werd ik al getagd in hele vreemde, onfatsoenlijke berichtjes. Bleek dat een oud-klasgenoot met het één of ander besmet was - ook digitaal bedoel ik. En daar mocht ik ook van meegenieten.

Dat overkwam me drie keer. Ik zocht digitale hulp, maar moest wachten tot de oud-klasgenoot het één en ander geregeld had. 

Toen begon ik mensen uit te nodigen die ik niet kende en reageerde ik op persoonlijke berichtjes met gekke plaatjes enzo... maar dat deed ik helemaal niet. 

Ik keek naar filmpjes die ik niet bekeek. Ik kwam op plaatsen waar ik niet kwam. Ik vond dingen leuk die ik niet leuk vond en nog wat van dat soort onzinnigheden. Vaak 's avonds laat verschenen dat soort meldingen. Gelukkig zijn er mensen op deze aardbol die me voorzichtig een berichtje stuurden en me daarvan op de hoogte stelden, want ik had het niet meteen in de gaten... (eh... Mirjam, is dit jouw reactie?' of 'Volgens mij is er iets met je account, want je wordt getagd in...')

Daarnaast werd ik soms sowieso al kriegel van berichten die ik voorbij zag komen. En eerlijk is eerlijk, je pronkt met mooie plaatjes van je jarige kindjes of bleef maar naar beneden scrollen om bij iedereen een blik in het leven te werpen. Onverzadigbaar, dat werd ik er van.

Ik was er klaar mee. Ik dumpte mijn persoonlijke profiel, maakte een nieuw profiel aan zonder vrienden (je komt maar op de koffie) en vanuit dat vriendloze profiel beheer ik mijn Wispeltuut-pagina. Hopen dat het goed gaat.

Ok, ik mis nu vast ook wel wat leuke nieuwtjes, maar ik hoop niet dat facebook onmisbaar is om deel te nemen aan de maatschappij en contact te hebben met mijn directe omgeving. 

Dag facebook. Scheelt me een heleboel zinloze megabites. En dan heb ik niet het idee dat er een vervelend onzichtbaar - hopelijk digitaal - wezen er met mijn persoon vandoor gaat. 

Ik ga lekker een echt boek lezen, zonder plaatjes. Een jurk naaien. Schoenen verven (ze waren smoezelig wit, is het niet enig?!) Dat is nog eens een tip. Scheelt weer tachtig euries aan nieuwe slofjes. En nu ik geen facebook heb, deel ik het maar zo ;) 

18052015 | met zonder kinderen

We parkeerden de auto bij het Drielandenpunt te Vaals.

"Pak jij de kinderwagen?" grapte Reint. We kwamen uit Aken. Of beter gezegd; we kwamen uit Luik, via Aken. En we hadden nog zoveel tijd die dag. En nog zoveel plannen, zo 'met zonder kinderen'.

Ik streek neer op een bankje, de ene helft van mij in Duitsland, de andere in Nederland. Schuin tegenover me lag België. Een moeder legde uit hoe het nu allemaal in elkaar stak hier. 

'Wat betekent NL?' vroeg de dochter, wijzend naar de betonnen grenspaal.

'Niet Lopen,' antwoordde een wildvreemde man vrolijk.

De moeder keek de man eens fel aan. 'Of: Niet Leuk, meneer,' reageerde ze licht geïrriteerd, op elke lettergreep een klemtoon leggend.

'Niet Lachen,' probeerde de man nog. Maar de vrouw trok haar dochter beschermend tegen zich aan en na een laatste 'veelbetekenende blik' richting meneer, liepen ze samen weg. 

Wonderlijke conversatie. 

Een volgend gezin betrad het Drielandenpunt. De moeder jubelde het uit; 'Het Drielandenpunt!'

'O,' reageerden de drie kindertjes in koor. Ze keken om zich heen. Wat was hier precies te zien? Dat gevoel had ik ook een beetje gehad, toen ik aankwam. Meer ijsverkooptentjes dan drielandenspektakel, maar wat had ik dan verwacht?

Enfin, de moeder begon het haarfijn uit te leggen, springend van het ene land in het andere land. Heel beeldend enzo. De kinderen staarden naar de betonnen paal. Vader was druk op zijn telefoon aan het kijken. Moeder merkte de afnemende belangstelling en gooide een nieuw idee in de groep. 

'Willen jullie naar de waterspeeltuin of op de uitkijktoren?'

'De waterspeeltuin!' riepen de kinderen enthousiast. 

'De toren kost geld,' merkte de vader op. 

'Meen je dat nou?' riep de moeder uit en ze keek met een verwilderde blik naar de toren, waar dat natuurlijk niet aan te zien was (afgezien van de kassa en de rij en het hekwerk eromheen.)

'Ik kijk wel even,' zei de oudste zoon en weg was hij. 'Volwassenen drie euro vijftig en kinderen twee euro vijftig' meldde hij even later. 

'Nou dan gaan we zeker naar de speeltuin, we doen vandaag alleen gratis attracties,' reageerde de moeder. 

'Dan kunnen we die speeltuin ook wel vergeten,' zei diezelfde oudste zoon teleurgesteld. 'Kinderen voor vier en volwassenen vijf euro,' lepelde hij op. Hij had zijn huiswerk blijkbaar gedaan en de bui misschien al zien hangen bij aankomst. 

'Ach, meen je dat nou?' zei de moeder verbaasd.

'Ja, natuurlijk,' snoof de vader al starend naar het apparaatje in zijn handen.

'Dan houdt het op,' zei de akela (want daar deed ze me aan denken) en ze deelde mee dat het de 'gewone' zandspeeltuin werd. Dat was tenslotte ook heel leuk?

'Ja, dag,' mopperde de zoon. 'U zegt eerst dat we mogen kiezen en ik vind de waterspeeltuin natuurlijk veel en veel leuker dan zo'n stomme...'

Vader kwam in actie. Hij maaide met zijn telefoon alsof hij ermee wilde gaan kogelstoten. Het speeksel landde net voor mijn linkervoet. 'Zeg, ophouden met dat gezeik, anders ga je maar naar de auto lopen en dan komen we je vanzelf een keer tegen...' en terwijl hij nog in het vuur van zijn verhaal was, stond de jongen op. 'Goed. Prima,' zei hij mokkend. 'Doei.'

'Papa, doe normaal. Anders ga je zelf maar naar de auto lopen,' zei dochter.

En moeder ijsbeerde om de betonnen paal. Grensoverschrijdend gedrag, zullen we maar zeggen, dan krijg je dat. 'We hebben ook geen zwembroeken bij ons. En voor allemaal betalen, daar kunnen we niet aan beginnen...'

'Hier blijven!' bulderde de vader naar zijn zoon die al een eindje op weg was. Hij stapte naar zijn zoon en begon in niet mis te verstane woorden uit te leggen wat hij er allemaal van dacht.

Wij besloten een softijsje te gaan eten. 

Ik nam de laatste hap. Ineens spoot er aan de onderkant een straal gesmolten softijs uit het hoorntje. Over Reint z'n arm heen. Geen billendoekjes bij de hand natuurlijk - we waren immers saampjes op stap - wat een kliederige bende. 

Manlief schudde zijn hoofd; 'Ben je een keertje zonder de kinderen weg...' zei hij plagend.

Op dat moment was er weer een enthousiaste moeder. (Al die enthousiaste moeders, tjonge...). 'Daar is het!' riep ze al wijzend. En het jongetje sprintte naar voren om nog geen drie meter verder vol op zijn neus te vallen in het grind. Hij huilen natuurlijk.

'Ja zeg, dat doe je zelf.' snauwde de moeder, terwijl ze hem ophoog sjorde. 'Stop eens met huilen!' 

Neem dat eerste voorval. Had de man zich er niet mee moeten bemoeien? Had die vrouw haar dag niet? Het kind had erbij gestaan en van links naar rechts gekeken. Niet wetend te moeten lachen om de grapjes van de man of net zo nijdig te doen als haar moeder. 

Natuurlijk was het voorstel en het intrekken daarvan in voorval twee niet handig. Zoonlief z'n verontwaardiging was begrijpelijk, alhoewel zijn gemopper ook ondankbaar was. (De grote mond van de dochter is mijns inziens overigens ook brutaal, waar dan weer niets van werd gezegd... maar dat even terzijde.)

Voorval drie... ja... sorry hoor... 

Toen besefte ik dat we vaak zo ontzettend geïrriteerd zijn in het bijzijn van en naar onze kinderen... Wij - in het huishouden van Mevrouw Wispeltuut - hebben ons eens voorgenomen om niet ons leven teveel te laten bepalen door onze kinderen - op een negatieve manier. Maar voor je het weet ben je er toch snel 'doorheen'...

Ik begrijp die irritatie heel goed. Het is nogal herkenbaar, eerlijk gezegd. Als je samen weg bent, besef je hoe heerlijk het is eens niet van de vroege morgen tot de late avond en soms ook nog 's nachts met de kinderen bezig te zijn. 

Ga je een middagje met het gezin weg? Neem gerust een boodschappentas aan spul mee. Van reserve-onderbroeken tot het lunchpakket (in het verlengde van de gratis attracties) en een warm vest voor het geval dat...

Daarnaast ben je constant de groep bij elkaar aan het houden, aan het verbieden, corrigeren, aanmoedigen en verzorgen. Rustig weg is er niet echt bij, laat staan dat je nog eens een diepgaande conversatie hebt met je gezelschap. Natuurlijk kun je dan heus wel genieten van de omgeving en heb je ook genoeg heel leuke en gezellige momenten, waarop je de waarde van het hebben van een gezin ervaart. Maar het kan ook vermoeiend en lastig zijn, om altijd de kinderen onder je hoede te hebben. 

Wat ik hiervan leer? 

Niet pontificaal, ten overstaan van vreemden (én bekenden) zo geïrriteerd te doen. Want dat is nogal gênant voor omstanders. 

Maar dat is eigenlijk het ergste niet. Het is vooral zaak om eens tot drie te tellen en in te schatten hoe je het beste kunt reageren. Is het werkelijk nodig onaardig te doen? Hoe reëel is het je te irriteren aan een kind als het valt en een keel opzet (want dat doen ze)? Is het niet vaak dat je gehaast bent, teveel tegelijk wilt en je in je hoofd hebt hoe je het allemaal wilt, wat natuurlijk anders loopt... 

Dat is dus een kwestie van je verwachtingen bijstellen en plannen. Dan ben je vanzelf minder onredelijk en schiet je ook niet zo onbeheerst uit je slof.

En verder... is het heerlijk eens op pad te gaan zonder de kinderen. Dat kan een keertje wandelen zijn, een dagje weg of een paar nachtjes... Of kies je eigen manier. Maar zorg in ieder geval dat het je allemaal niet zo aanvliegt, dat je nijdig, geïrriteerd, chagrijnig en onhebbelijk of boos bent. Even afstand nemen om niet bedrijfsblind te worden. Dat kan voor jou persoonlijk dus ook drie keer per week sporten zijn... maar er moet ook papa-mama-tijd zijn, denk ik.

Iemand vroeg zich af hoe wij zonder onze kinderen weg konden gaan. Voelde ik me niet schuldig? Vond ik dat niet vreselijk? 

Nee. Ik denk dat het juist heel goed is. Kinderen hebben er tenslotte ook baat bij als papa en mama bijvoorbeeld investeren in hun relatie. Op een afstandje kun je ook tot heel heldere inzichten komen, blijkt maar weer.

Thuis werden we verwelkomd met een poepbroek en een snotneus. Heerlijk om weer thuis te zijn. We gaven hen een prachtig stuk design en keken er naar uit weer de hele dag met onze kinderen door te brengen... Ha!

Ps. Ook wel eens een schrale troost te zien of te horen dat het andere ouders ook wel eens teveel is, eerlijk gezegd. Ik zal de laatste zijn die al deze mensen wil veroordelen. Het was meer ter lering; een intervisiemomentje, zeg maar...
Ps. 2 En die stomme telefoontjes. Als je om je heen kijkt, zie je zoveel mensen die meer beleven op hun telefoon dan met elkaar... Grrrr...

16052015 | dag Limburg

Wat een heerlijke dagen! Het begon eigenlijk al met de preek van donderdagmorgen, op Hemelvaartsdag; 

"Gij zijt opgevaren in de hoogte; Gij hebt de gevangenis gevankelijk gevoerd; Gij hebt gaven genomen om uit te delen onder de mensen; ja, ook de wederhorigen om bij U te wonen, o HEERE God!" Psalm 68:19

's Middags lieten we ons zakken naar het zuiden, de kindertjes onder de vleugels van een zwager en zus achtergelaten. Het weer was wederom veel aangenamer dan de berichten ons hadden verteld en we zijn dus veel buiten geweest. Echte stevige wandelingen zaten er niet in, maar we hebben genoeg andere leuke dingen gedaan. We hebben ons voorgenomen een andere keer terug te gaan om daar wat kilometers te voet af te leggen door de velden. 

Alles was zo mooi! Paardenbloemen massaal als pluizenbollen met de glanzende, gele boterbloemen in de velden, van die landelijke, smalle weggetjes en heggetjes en niet te vergeten het fluitenkruid. 

Bij zonsopgang - ja, ik heb heerlijk geslapen, maar die buik... - floten er zoveel vogeltjes dat het bijna lelijk was. Dat bedoel ik niet verkeerd, maar het was werkelijk een kabaal. Een heel mooi kabaal dan. 

Wat zal ik verder zeggen? Veel te veel gesnoept en gegeten, een rommelmarkt - met de nadruk op rommel - in Luik, een aantal indrukwekkende kerken in Aken en Maastricht en een heel stil monument voor al die gestorven Amerikanen. Stel je eens voor dat heel dat veld vol staat met (jonge)mannen in plaats van marmeren kruizen... En daaromheen de uitbundige natuur in de kracht van het leven, net als die gesneuvelde soldaten toentertijd. Dan vraag ik me toch even af wat wij met die ontvangen vrijheid doen in Nederland en de rest van de wereld...

Het was heerlijk. En eerlijk is eerlijk; zeker zo heerlijk omdat we saampjes waren. Even zonder de kinderen. Maar daarover later meer. 

Goede zondag toegewenst!