30042015 | oranje kringloopgeluk

Ik stel voor dat we het Oranjedag noemen. Ik verspreek me nog elke keer. Geen koninginnedag, maar koningsdag. Overigens over vijftig jaar weer koninginnedag, waarschijnlijk.

Sneu dat een aantal toeristen de verandering ook nog niet helemaal door hadden en vandaag bij het VVV in Amsterdam vroegen naar de activiteiten in de stad. Hopelijk hebben ze er toch nog een leuk dagje van kunnen maken en viel de teleurstelling mee. 

Ik kan me ergeren aan de mensen die zich dagen van te voren ergeren aan het 'rotweer' wat eraan komt. Het weer op vrijdag - met de Koningsspelen - was heerlijk en op Koningsdag viel het ook alles mee. Zo zie je maar weer.

Wij zijn van een heleboel oude spullen af - ik blijf me voor de derde keer op rij verbazen over wat je allemaal verzamelt in een jaar tijd - en we hebben nog wat leuks binnen kunnen slepen voor de kinderen. (Alhoewel... leuks? Lev heeft een speelgoeddecoupeerzaag die enorm veel herrie maakt. Hopen dat de batterij snel leeg is...) Leah Nore is gelukkig gemaakt met een oud poppenbedje, zeer nostalgisch. Ik ga nog even het matrasje en hemeltje pimpen en dan is het helemaal af. Ikzelf kocht een oranje mok, emaille. Past leuk bij een kannetje wat ik nog heb. 

Zo'n vrijmarkt en spelletjesmorgen zijn van die tradities in Nederland die ik echt kan waarderen. De feesthoudende menigte - met hoofdpijnmuziek en een heleboel sterke drank - op zo'n dag overigens niet. Maar dat zal ik nooit begrijpen, denk ik. 

Iets heel anders, maar ook oranje; woonaccessoires. In allerlei tinten. Klinkt misschien weerzinwekkend, maar het kan heel mooi zijn. Mijn zusje heeft bijvoorbeeld een petrol-blauwe tafel, met vier antracietgrijze en twee oranje stoelen. Heel tof en gewaagd. Staat ook leuk bij zachtroze tinten bijvoorbeeld. Kijk maar; ik heb afgelopen dagen met het zoeken en schikken hiervan mijn gedachten even verzet. Dat was wel prettig.

29042015 | houten jubileum

Vandaag zijn we - Reint en ik - vijf jaar getrouwd. Een houten jubileum, wat ik wel toepasselijk vindt voor een 'timmermansgezin'.
Dat vieren we binnenkort met een paar daagjes weg, zo heerlijk met z'n tweetjes. En vandaag met een lekkere maaltijd, cadeautje en het genieten van ons trouwalbum. Het was een prachtige dag om op terug te kijken.
Bijzonder om dan nu te zien waar je staat. Er is zoveel veranderd en gebeurd... Alle reden tot dankbaarheid!

We weten niet wat de toekomst brengt. Laten we de trouwtekst maar boven alles zetten; 

"Want het leven is mij Christus, (en het sterven is mij gewin.)" Filippensen 1:21

24042015 | voor niets gaat de zon op

Een abonnement op een woonblad heb ik al lang niet meer. Mede omdat ik dat soort dingen altijd vergeet op te zeggen en dan nog een jaar betaal voor een blad waar ik op uitgekeken ben. Want ja, er is geen woonblad wat me nu echt kan bekoren. 

Te modern, te industrieel, te klassiek, te duur. 

Vooral vaak te duur. Natuurlijk staat er her en der een gepimpt kringloopkastje. Maar laatst spotte ik in zo'n blad een prachtig 'stukje design' in de vorm van een stoffer en blik. €59,95 alstublieft. Sorry? 

Partner X en Y kopen voor ieder kind een designmeubel. Leuk voor later. Jaja. De prijs varieert van €97,- tot €212,- wat ik zo gauw kon vinden op internet. En dan hebben we het over een olifant waar je slechts op kunt zitten en die er verder staat te staan voor het mooi. Nog een voorbeeld? Acht met de hand beschreven labeltjes van karton. Te koop via Etsy. Dat is dan €9,95. Dus.

Bij de ene helft denk ik; dat kan ik zelf ook maken (wat ik lang niet altijd doe... gelukkig). De andere helft kan ik niet zelf maken of wil ik niet eens hebben. Maar afgezien van de DIY-rubriek is het over het algemeen niet voor de gemiddelde burger, die woonbladen. Een duur huis met een dure tuin, dure ontwerpers en architecten en dure wensen en tot slot dure spullen. 

Blijven die bladen natuurlijk ook wel heerlijk om je te laten inspireren en met de plaatjes in je hoofd voor nog geen €10,- hetzelfde kastje op de kop te tikken op bijvoorbeeld de vrijmarkt aanstaande maandag. Alhoewel ik het wel eens jammer vind te merken dat de kringloopwinkels er ook steeds meer voor weten te vragen...

Ik zat gisteren zo te filosoferen over woorden als 'koopkracht' en uitspraken als 'de economie draaiend houden'.  Maar dat is toch de omgedraaide wereld? Is het nu ook al mijn verantwoordelijkheid te zorgen dat het geld blijft rollen, zodat er.... nog meer geld uitgegeven wordt? Ik snap het niet. Economie was al niet mijn leukste en beste vak op voortgezet onderwijs. 

Ik snap ook niet dat we blind zijn voor de kracht van hebzucht. Materialisme. Uiteindelijk ook egoïsme. 

Vanaf de zomervakantie denkt Lev bij nagenoeg elk restaurant waar we voorbij komen dat we er gaan eten. En in elke winkel vraagt hij om een snoepje of een ballon. 'Foei,' denk ik dan. Wat onfatsoenlijk. Maar ja, de hele JUMBO staat vol met proeverijtjes. En op elke toonbank prijkt tegenwoordig wel een schaaltje snoep. Dan krijg je dat vanzelf. 

Waar je ook naartoe gaat, ze zien altijd wel iets wat ze willen hebben. 

En wat er bij de kinderen in het klein gebeurt, gebeurt later in het groot. Je went eraan dat je aanschaft wat je wilt. Irriteert je al snel aan een leeg schap in de supermarkt. Heb je het ene, bedenk je alweer wat je daarna zou willen. Is er iets kapot, dan schaffen we meteen iets nieuws aan (stop jij je sokken nog?) We zijn - over het algemeen - ontzettend verwend. En hoeveel houden we voor onszelf van wat we ontvangen aan geld en goed? In wat voor maatschappij leven we als er tegenwoordig opruim- en huishoudcoaches bestaan? 

Foei. Wat moeten we toch met al die spullen?

Weggeven maakt gelukkiger dan zelf houden, zegt de wetenschap.

Ook kun je spullen ruilen of bijvoorbeeld eerst iets verkopen, voordat je iets nieuws koopt. Zelf maken is een heel leuk en goedkoop alternatief. Tweedehands, daar is tegenwoordig ook goed aan te komen.

En tevredenheid. Genieten van wat je hebt. Als je minder druk bent met inkopen (van boodschappen tot een nieuw interieur), heb je vanzelf meer tijd voor een glas muntthee in het zonnetje met iemand die je dierbaar is. Om maar een voorbeeld te noemen. Niet op een terras, maar in je tuin. Of met een thermoskan in het park of de speeltuin. Op een zelfgemaakt kleedje van reststofjes. Je weet wel, die pure idylle uit de lifestyle bladen. Maar dan in het echt. Dat stimuleert ook de creativiteit. En daar houd Mevrouw Wispeltuut van.

(Laat het duidelijk zijn dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid heeft voor de keuzes die men maakt in uitgaven. Wat de één in een huis stopt, spaart een volgende en weer een ander gaat ervan op vakantie. Maar voor mezelf is het wel eens goed de spiegel voor te houden; wat hebben we nodig en waar worden we gelukkig van? Dan hoef ik al veel minder te 'hebben'.)

bron pinterest

En om meteen daad bij woord te voegen geven we vanmiddag wat wasmiddel weg, om te proberen... Hopelijk heeft haar zoon hierdoor minder last van zijn huid...

AGENDA 30 mei | Textiele Handwerkdag

Op D.V. zaterdag 30 mei is er een Textiele Handwerkdag hier ter plaatse, met allerlei activiteiten en en ijverige dames (en heren?) die met textiel werken. Ook ik sta daar namens Twinkeltje en mezelf. Ik ga er wat laten zien van de vilttechniek en verkoop wat artikelen, uiteraard in de categorie textiel. Welkom!

Klik hier voor meer informatie over de Textiele Handwerkdag bij museum Smedekinck te Zelhem.

20042014 | naar buiten

"...niet zo warm," zei hij. De man van het weerbericht. Nou, ik vond het van 't weekend anders warm genoeg. Meteen met z'n allen naar buiten; wat rommelen in de tuin enzo. Heerlijk!

Ik droom van een moestuin - eentje waar je van kan leven, maar bij gebrek aan ruimte (ik wil ook nog een kinderpicknickbank, de vlinderstruik en een relax loungeset kwijt kunnen) hebben we een kleine bak waar nu twee aardbeienplanten in groeien, nog van vorig jaar. Van het weekend heb ik er wat kruidenplantjes in gezet. Kruiden voor de soep of pesto of om thee van te zetten. In het kas-kastje, die ik een paar jaar geleden voor moederdag kreeg, ontkiemt nu onder andere de broccoli. Zo mooi om te zien!

Ook leuk dat je de tuin 'gebruikt'; het geeft zo'n bijzonder gevoel van huiselijkheid en tevredenheid om je citroenmelisse of munt te plukken voor een ontspannend thee-momentje...

Overigens, eerlijk gezegd vind ik onkruid wieden nog het makkelijkst van het hele tuinieren. Ik kan echt genieten van de pioenrozen in bloei of een bosje geurige lavendel met zoemende insecten. Maar er zitten hier gaten in de tuin. Van die kale stukken aarde. Wat zet ik daar, hoe hoog wordt het en is het zo niet te vol? Hoe snoei ik de struikrozen en wanneer knip ik de beukenhaag? Een tuin 'bouwen' en onderhouden is nog niet zo makkelijk. Daarnaast is tuinonderhoud ook niet gratis; bepaalde plantjes vervang je per seizoen, er gaat iets dood, de haag vol luis enzovoorts. 

Maar waar hebben we het over? Onze voor- en achtertuin zijn altijd nog meer dan een betonnen balkon. En we hebben hier een heerlijk hofje om buiten te kunnen zitten of te spelen. 

Om te laten zien dat het niet helemaal perfect is hier (dat zou je toch denken met bovenstaande foto's, ha!) hieronder nog een stukje bouwkavel in beeld. Vanavond maken we het af. Met 'we' bedoel ik natuurlijk Reint. Ik zorg voor een bakje koffie. En dan kunnen de kinderen daar fijn in hun zandbakschildpad spelen. Jammer van het gras. Maar dat is eigenlijk geen goede omschrijving voor dat stuk mos met modder. 

Nu nog even aan de poets voor Lev uit school komt. Anders hebben we hier straks binnen ook mosvorming. Bleh.

Ps. Nog meer 'buiten' vor kinderen? Meld je kind (gratis) aan bij natuurmonumenten. Je ontvangt informatie, tips en inspiratie voor je kinderen om het buiten-zijn te stimuleren. Voor €7,50 per jaar ontvang je materiaal per post, maar je kunt ook kiezen voor de gratis variant per mail. 

17042014 | ons onderwijs en het maakbare kind

Lev naar school. Ik had het er gisteren over. Maar er bleef iets knagen. Als ik mijn blog nalees, bekruipt mij het gevoel dat ik te bang ben dat Lev een 'probleem' heeft, als hij zich niet snel genoeg aanpast. Maar dat is het nu juist. Moet hij zich aanpassen? Is dat wat ik wil?

Aangezien ik een achtergrond heb in het onderwijs en ik er zo mijn vragen bij heb, wil ik een serie schrijven over ons onderwijs en mijn visie daarop.

"Een varken wordt ook niet verder door het steeds te wegen." (over de hoeveelheid toetsen)

"Er hapert iets aan mijzelf, denk het kind. Maar volwassenen moeten ook naar zichzelf kijken. Er kan ontzettend veel verbeterd worden aan de maatschappij waarin we leven. We kunnen ook iets doen aan die enorm hoge eisen die we voortdurend stellen. We kunnen de doeners weer ruimte geven."

Zomaar wat citaten uit de documentaire van VARA; het maakbare kind? Trek er drie kwartier voor uit en je begrijpt meteen waarom ik denk dat Lev DMDD heeft. Maar niet heus.

Samenvattend; de norm ligt te hoog, het onderwijs is beïnvloed door het feminisme, het tempo ligt vast en daar mag vooral niet van afgeweken worden... je wijkt al snel af als kind. De vraag is; passen we ons kind aan met potten en pillen en trainingen en verklaringen, of passen we ons onderwijs (en de rest van de maatschappij) aan?

Ik besluit bij deze mezelf aan te passen. Om te beginnen leen ik van mijn zus het boek 'Tjonge jongens'. Maar eigenlijk weet ik al wat ik daarin aan ga treffen. Geef het jong een bos. En laat hem af en toe op het paadje lopen. In plaats van andersom. Wordt vervolgd!

16042015 | schoolkind, maand één

Onze zoon gaat naar school, vandaag precies een maand. Dit jubileum vieren we. Misschien is vieren niet het juiste woord, of misschien juist wel.

Daar gaat hij dan. In z'n stoere jack van nepleer, iets aan de grote kant. Met z'n afgetrapte gympen, zoals een schoolkind dat betaamt te hebben. Met zijn vlekkerige rugzak, die al menig stoot en druppel te verduren heeft gehad. 

Ik ben trots. Hij pakt zelf zijn rugzak in en uit. Weet alles tot in details na te vertellen. Spreekt zelfs al een paar woordjes Engels, zo enig! Komt regelmatig met een mooi werkje thuis. Je zou zeggen dat het hier vlekkeloos verloopt.

Maar nee. Helaas. School is niet fijn. School stinkt. School is saai. Vaak is hij niet te spreken over school. Omdat hij niet net als J. een kleurplaat voor moeder mocht maken. Of omdat hij geen skeelers heeft (en ze vervolgens nog net niet van het klasgenootje d'r benen aftrekt). Omdat hij niet mocht sturen op de wagen. Of omdat er niets aan de hand is. En dan kan hij de rest van de dag boos zijn. Lev is tegenwoordig vaak boos. Erg boos. "Nee. Niet. Stom." O, wat duurt het lang voordat die buien over zijn. 

Wat het is? Laten we het houden op een kwestie van tijd. 

Lev moet leren op het paadje blijven, maar hij gaat liever dwars door het bos, als je begrijpt wat ik bedoel. Daar zit natuurlijk een creatieve, ondernemende geest achter. Ons als (groot)ouders niet geheel onbekend. Kuch. 

Laat ik het hem zelf even vragen:

Hoe vind je het op school?

"Nee. Niet."

En verder? Vertel eens over school."

"Niet leuk."

O? Waarom niet?

"Omdat ik niet zomaar... zo fijn vind."

Wat doe je op school?

"Geen fijne dingen."  En na enig aandringen (wat voor dingen dan?); "Heel lang werken en ook nog spelen."

Ik doe net alsof ik niet hoor dat hij boos praat. Wat heb je vandaag op school gedaan?

En dan volgt er een heel verslag van de eerste tot de laatste seconde op school. Wat de juf had gezegd. Wie er naar de dokter geweest was. Hoe het werkje in elkaar stak. Welke puzzel hij maakte en waarmee hij speelde op het plein. Wat hij het leukste vond vandaag? 

"Buiten spelen. En de grote laptop." (Hij mocht geloof ik iets doen op de computer, ik citeer; "goed luisteren, hoor je straks een muziekje".)

Ik weet niet wat het is. Hij is boos en tegelijk spat de betrokkenheid en enthousiasme van z'n verhalen. We volgen het gebeuren met gemengde gevoelens. Is het werkelijk zo ellendig voor hem om naar school te gaan, zolang hij toch elke schooldag zonder tegensputteren gaat? Of geeft hij iets aan? Wat dan? We proberen er niet teveel aandacht aan te schenken, dan krijgt het zo'n gewicht. Ik hoef het natuurlijk ook niet straal te negeren, alleen al omdat het gesprek of zijn gedrag soms zo'n negatieve lading heeft. 

Wat is wijsheid? 

"Later als ik groot ben,' vertrouwde hij me gisteren toe, toen we samen aan het tuinieren waren, "word ik een meneer. Een tuinman én een timmeman. En dan ga ik in papa's bus. En ik ben al een heel sterk hoor, kijk eens hoe hard ik werkt! Goeiedag zeg. Maar eerst... eerst ben ik een kleine jongen. Nee, een grote jongen. Want ik gaat al naar school."

En zo is het. Met een opgewekt ochtendhumeur en een flinke lading druiven schuiven we hem maandag weer de school in. Op hoop van zegen.

eerste werkje dat mee naar huis kwam - Rupsje Nooitgenoeg

15042015 | druk op zoek naar... rust

Het is een beetje van allebei wat. Lekker rustig met je zieke dochter op de bank zitten. (foto 1) Dat ik even zit is zo gek nog niet na wat woeste arbeid in de voor- en achtertuin, maar dat Leah Nore zo zielig is, dat is dan weer niet zo fijn (lees: daar maak ik me dan meteen zorgen over).
Genieten van het weer en je dan irriteren aan de vliegen die naar binnen komen op het moment dat wij naar buiten gaan. Een vorm van woningruil die me niet aanstaat, want als ik dan 's avonds mijn huis weer in wil, zit ik dus met de kleine vrienden opgescheept. (foto 2) Het is een beetje van allebei wat. 

Zo verveel ik me geen moment. Heb ik vandaag in de zon koffie gedronken met een vriendin en zijn er zoveel dingen om dankbaar voor te zijn. Maar... ik ben zo druk.
Vorige week hield ik op de vrouwenvereniging - voor de niet ingewijden onder ons; geen emancipatiebeweging maar een gezellige en bezinnende club voor vrouwen - een inleiding over de sabbat, rustdag. Over het doel van deze dag en de noodzaak om één dag in de week lichamelijk én geestelijk tot rust te komen, je te verkwikken. Maar ook het belang van deze verkwikking doordeweeks. 

Lang verhaal kort: Ik wil gewoon niet meer massaal met heel Nederland antwoorden op de vraag hoe het gaat; "Goed. Druk."

Waarom? Omdat die drukte niet goed is; ervoor zorgt dat je inderhaast onverstandige keuzes maakt, verkeerd reageert of geïrriteerd bent. Met name onze kinderen zijn hier nogal eens de dupe van. Van schiet nou eens op tot het schandalige werk even mee, mama is al zo laat. Je begint te laat met koken, terwijl er een vroege afspraak in de agenda brand. Te laat, omdat je eerst nog even dit en dat wilde doen.

Of wat dacht je van die ochtend met een bomvol programma voor de boeg volkomen van de leg zijn als het allemaal anders loopt (en je dochter de hele dag met 39-nogwattes graden Celcius in bed ligt).

Daarnaast is het alsof je als fulltime moeder altijd alle tijd hebt. De hele week 'geen verplichtingen'. Je hebt tenslotte geen werkgever die je verwacht of vergaderingen waarbij je aanwezig moet zijn.

Maar dat betekent dat je jezelf voortdurend structuur moet bieden, omdat je juist zoveel tijd hebt. En als je dat niet goed doet, dan is je week een grote, ongestructureerde bende, die je overspoelt als een fikse golfslag in de oceaan. Want je hebt tenslotte alle tijd. En dus kun je dit nog wel even doen of dat. Ik kan wel in die paar commissies. En dat even voor deze en gene doen. Met onder elke arm een kind. 

Ik doe volgens mij iets verkeerd. Ik zou het baken van rust moeten zijn in het leven van mijn man en kinderen. Ik, daarentegen, ben druk. Gehaast. Geïrriteerd. Voorbeelden?

Even op bezoek bij mevrouw X in het kader van barmhartigheid. Nog even een stukje verschrompeld elastiek voor haar uit haar slip gevist, zodat ze er een nieuwe in kon zetten. Bosje tulpen gegeven... Fijn om iemand met zoiets simpels blij te maken. Ondanks dat geen rustig bezoekje; Lev plukte de tuin leeg. Ook in het kader van de barmhartigheid, maar toch iets minder geslaagd. Leah Nore zat vooral aan al de duizenden stukken decoratie in, op, naast, voor en onder de kastjes. Is er een manier om rustig een bezoekje te brengen - let wel - met kinderen? 

Vandaag wilde ik wat boodschappen doen, stevige manden halen voor sokken en ondergoed, een tweedehands zomer-speel-jas ophalen voor Lev en de tuin doen. Naast de was, het stofzuigen en dat soort allerdaagse klusjes. En het afspraakje van vanmorgen met een vriendin. 

Maar Leah Nore was ziek. Echt ziek. Dan sleep je zo'n kind toch niet mee... Gaan al je plannen. Leah Nore de halve dag in tranen en de andere helft slap en futloos in bed. Vreselijke poepluiers. Niet willen drinken. Daar ben je nogal druk mee. Dus nu staat er nog een wasmand vol vouwgoed. En een trommel vol was die leeggehaald moet worden. En niet te vergeten hangen de lijnen nog halfvol (gelukkig met tafelkleden en lakens, het lijkt erger dan het is).

Ik word daar echt onrustig van. Lijstjes maken helpt niet. Er moet nog zoveel. Ik wil nog zoveel... 

Ik ben zo druk. Zo druk als ik mezelf maak. 

Laten we wel wezen. Ik wil maar één ding heel graag en dat is dat ons lieve meisje weer beter wordt. Kan mij die wasmand schelen. Al staat hij er over twintig jaar nog. 

Ik weet al wat ik verkeerd doe. Ik denk dat ik eerst 'alles' af moet hebben en dan pas kan rusten. Maar 'alles' komt nooit af. 

Wat God gebied is af en toe even pauze. Aan het begin van elke week. Maar ook op een dag als vandaag. Even op adem komen.

Met een Bijbel op schoot en twee gevouwen handen. Kun je niet doorhollen en niets vasthouden. En ik maar elke keer denken dat ik het beter weet...

Zes dagen zult gij uw werken doen; maar op den zevenden dag zult gij rusten; opdat uw os en uw ezel ruste, en dat de zoon uwer dienstmaagd en de vreemdeling adem scheppe. Exodus 23:12

08042015 | het huis van Victor...

Een echte aanrader - ik heb het al wel eens vaker gezegd; het tijdschrift LA MAISON Victor. Het creatieve huis voor eigentijdse zelfmaakmode, zoals ze zelf zeggen. 

Ik vind dat Victor erg leuke en heel makkelijke patroontjes heeft voor zowel haak- als brei- als naaiprojecten. Het tijdschrift is ook mooi vormgegeven; strak, fris en met mooie foto's. Zo maakte ik in een half uur een legging voor Leah Nore. Sowieso was dat erg leuk; op de markt staat een kraam die drie stukken tricotstof voor vijf euro verkoopt. En dan kan ik dus uit zo'n lap een legging én een jurkje halen! Dat wordt dan het jurkje van Mme Zsazsa, ook wel bekend van haar naai- en moestuin-kookboeken. Haar blog is overigens ook het lezen waard; deze Belgische dame heeft erg veel gevoel voor humor en dat Vlaams spreekt me ook altijd aan. 

Terug naar de legging uit LA MAISON Victor. Hij slobbert nog wat, maar dat zal snel genoeg wel anders zijn. En het was heerlijk dat het zo gepiept was, want ik ben niet zo van de ingewikkelde en langdurige projecten. Wispeltuut.Van wispelturig, begrijp je?
En dan hier nog een rokje wat ik voor het weekend naaide voor ons Narcisje, ook uit een van de nummers van het blad;

07042015 | beeldend onderwijs

Zoals velen met mij, praat ik graag over het weer. Wat een heerlijk makkelijk onderwerp is dat toch voor een opening van een gesprek of als er een ongemakkelijke stilte valt. We hopen dat er sneeuw valt, verwonderen ons samen over de onverwachtse hoosbui of zeggen hoe graag we naar buiten gaan nu het zonnetje zich weer regelmatig laat zien. 

Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid. Die van het voorjaar? De kracht van het leven, verwijzend naar de kracht van het nieuwe leven. En dat leven ervaar je als een groter wonder na de dorheid en koude van de winter. 

Hier binnen wisselen we met de tijd mee. De canvasdoek die de met bloed bestreken deurposten voor moet stellen, maakte dit weekend plaats voor het kruis en vooral de overwinning (het gele bovenaan is de kroon). De eerste maakte ik na, het was een doek dat bij mijn oppasadres hing, gemaakt door Anneke Kaai. Ze maakte onder andere prachtige doeken over een aantal Psalmen. De tweede maakte ik na een preek over Johannes 21:19.

Zulk soort doeken zetten me regelmatig aan het denken. Net zoals de tekst van de week, die ik op het bord schrijf. Ik kijk er regelmatig naar en dan laat ik m'n gedachten erover gaan. Mooi is dat het vaak aanleiding geeft tot gesprek met Lev of met vrienden of bezoek bijvoorbeeld. 

Afgelopen week las ik nog dat het echt van toegevoegde waarde is ook beeld te hebben bij het Woord, zolang de beelden de woorden maar niet verdringen. Zo kun je een thematafel gebruiken rondom een Bijbels thema bijvoorbeeld. In de Oud Testamentische godsdienst zien we ook verschillende rituelen en handelingen om de kinderen erbij te betrekken, de uitleg te verduidelijken en het gesprek te openen. Denk aan het Pascha of de stenen hopen bij de oversteek van de Jordaan. (Exodus 12:26 en 27 / Jozua 4:6 en 7).

En nogmaals, ook voor volwassenen is het 'beeld' een makkelijk gespreksonderwerp - net als het weer of de natuur in het algemeen. In de Nederlandse Geloofsbelijdenis staat het als volgt; 

Waardoor God van ons wordt gekend?Wij kennen Hem door twee middelen. Ten eerste door de schepping, onderhouding en regering van de hele wereld. Want deze is voor onze ogen als een prachtig boek, waarin alle schepselen, groot en klein, de letters zijn, die ons te aanschouwen geven wat van God niet gezien kan worden, namelijk Zijn eeuwige kracht en Goddelijkheid, zoals de apostel Paulus zegt in . Wij kennen Hem door twee middelen. Ten eerste door de schepping, onderhouding, en regering der gehele wereld; overmits deze voor onze ogen is als een schoon boek, in hetwelk alle schepselen, grote en kleine, gelijk als letteren zijn, die ons de onzienlijke dingen Gods geven te aanschouwen, namelijk Zijn eeuwige kracht en Goddelijkheid, als de apostel Paulus zegt, Rom 1:20; welke dingen alle genoegzaam zijn om de mensen te overtuigen, en hun alle onschuld te benemen. Ten tweede geeft Hij Zichzelven ons nog klaarder en volkomener te kennen door Zijn heilig en Goddelijk Woord, te weten, zoveel als ons van node is in dit leven, tot Zijn eer en de zaligheid der Zijnen.

En daarom genieten we van elk seizoen. En daarom halen we de natuur in huis. 

03042015 | op stap

Nee, we hebben vandaag niet een retourtje naar het buitenland genomen, alhoewel de eerste foto misschien zoiets  doet vermoeden. Het was Museumpark Oriëntalis, oftewel 'Heilige Landstichting'. En dat was bijzonder toepasselijk voor vandaag; Goede Vrijdag.

Geen dag met enorme hoogtepunten, afgezien van de mier in mijn thee, die ik aangeboden kreeg in de herberg. Het was erg stil en de natuur is natuurlijk ook een beetje kalig. Maar zeker voor Lev was het heel erg leuk. En natuurlijk mooi voor de beeldvorming. De smalle straatjes, hobbelige steegjes, dieren, tenten, woningen... net als in de Bijbel! Menig verhaal passeerde vandaag. 

Er waren bijvoorbeeld mensen aan het... uhm... naaldbreien of zoiets; ze waren netten aan het maken. Net als de discipelen of zoals in het verhaal van de wonderbare visvangst. De tenten deden ons denken aan het volk van Israël in de woestijn en de geschiedenis van Abraham. 

En zo ging het ook meerdere malen over de lijdensgeschiedenis. 

In het binnenmuseum zagen we in een vitrine een doornenkroon en een spijker. Er liep een jonge ezel. Op de binnenplaats van de 'boerderij' stond een mand met palmtakken. Zoals bij de intocht van Jezus. We staken over op het plein van Pilatus. En ten slotte ook bij het Sanhedrin, het huis van Kajafas. Daar zagen we beelden die duidelijk verwezen naar de verloochening door Petrus.

Ik denk dat het in de zomer nog leuker is met alle bedrijvigheid en vrijwilligers, maar dit was zeker de moeite waard om wat meer te weten te komen over de 'tijd van de Bijbel'. 

Persoonlijk vind ik het dan jammer dat er verwezen wordt naar 'meerdere goden' en deelt God de plaats met Allah. Ach ja. 'Toevallig' lazen we vandaag uit de kinderbijbel over Abraham die Hagar wegstuurde. En laten de nakomelingen van Abraham naast de Israëlieten nou óók Arabieren geweest zijn. Niet dat ik hier pleit voor het op één hoop gooien... Maar misschien is het beeld zo wel compleet. Net zoals de beeldjes in het binnenmuseum ons wezen op de afgodendienst... ook onder de Israëlieten. Zo hoort het niet te zijn. Maar zo is het wel geworden door onze val. 

Wat mooi om dat weer terug te komen bij de dienst van vanmorgen. 'Het is volbracht.' Er is een weg terug, door Zijn offer. 

Gezegend Pasen toegewenst!