01042015 | wijze woorden in april

Iets nieuws. Soms kom ik namelijk plaatjes of uitspraken tegen, die me aan het denken zetten en inspireren. Bij deze introduceer ik de wijze-woorden-rubriek. En deze maand is het een reclame van STIHL. Een merk voor allerlei soorten gereedschap in de tuin, zou ik zeggen als leek. En ik vond hun reclame wel toepasselijk, zeker nu het warmer en zonniger wordt (behalve deze week dan); 

Zo heb je in Amerika een Wild & Free community. Het is een inspirerende organisatie voor homeschooling-ouders en -leerlingen, die het buitenleven en vooral buiten leren stimuleren. Ik volg hen op Instagram, omdat ze naast de mooie en inspirerende foto's ook hele mooie uitspraken plaatsen.

En elke keer als ik op die foto's kinderen zie slingeren in bomen of op hun blote voeten door het gras zie rennen of als ze doorweekt van een regenbui met hun hond spelen, dan bekruipt me dat gevoel dat ik tekort schiet. Onlangs was ik bij m'n zus en dan moet ik even slikken als de kinderen buiten spelen, terwijl het nat is. Dat geeft dan weer extra bende en ik moet nog een uur in de auto... enzovoorts. Uiteindelijk viel het best mee. Leah Nore sliep al snel. In het autostoeltje, in haar onderbroek, met een warm dekentje over de blote beentjes. Lev had ook z'n vieze gympen uitgetrokken en de schade bleef beperkt. Ik was er achteraf wel blij mee dat ze even een frisse neus schepten.

Naast dat je kinderen vies kunnen worden (en nu ik dit typ, vind ik mezelf echt een zeur), hebben we hier echt beperkt de ruimte. Een kleine tuin. Het is altijd nog meer dan een balkon of helemaal niets, ik weet het. Ik sprak vandaag een moeder op het schoolplein die jarenlang met man en vier kinderen in een appartement woonde. Respect. 

Een tuin waar kinderen kunnen ravotten, een speeltuin waar ze de straat niet voor over hoeven te steken, het lijkt me heerlijk. Maar dat is hier gewoon niet. Spijtig. Eerder ging ik regelmatig met hen naar de kinderboerderij bijvoorbeeld. Maar in de winter is dat niet zo handig (vies, koud, zeur, zeur). En verder zeur ik dan weer over het feit dat de kindjes zich zo slecht vermaken. Gek hè? Omdat moeders geen zin heeft, het teveel moeite vind...

Zelfs het wandelen naar de winkels schiet er nu vaak bij in. Teveel gedoe, laten we maar met de auto gaan. Ik mag dan dromen van een hectare bos in mijn eigen tuin, maar wat als ze vies worden? Dat is pas 'bewerkelijk' zeg,... ha! 

Foei. Get real. Get outside. Voor mezelf ook niet verkeerd. We holden vanmorgen maar meteen het bos in. Tussen een regenbui en een hagelbui door, hebben we ons goed vermaakt in het warme zonnetje. Ja, het was goed. En voor herhaling vatbaar.

AGENDA 21 april | creatieve workshop vilten

Welkom! creatieve workshop vilten | 21 april 2015, inloop 19.45 uur | Twinkeltje te Zelhem, Stationsstraat 1 | minimaal 4, maximaal 8 deelnemers | €17,50 inclusief materiaal en consumpties.

We gaan deze avond aan de slag met wol (vilt maken). Het is een kennismaking met het materiaal. Wat kun je ermee, hoe werkt het? 

Stap voor stap leer je over de mogelijkheden van nat-vilten.  We maken kralen (voor ene ketting of armband), een 'jasje' vooor een zeepje en een 2D-project (schilderij, lapje, tekst, ...) Natuurlijk gaan de resultaten mee naar huis. Het aanschaffen van materiaal om mee te nemen naar huis is ook mogelijk.

Stuur een mail voor meer informatie of om je aan te melden; mevrouwwispeltuut@gmail.com onder vermelding van de datum van de workshop. Vermeld bij de aanmelding je naam en telefoonnummer. 

30032015 | so-da's handig; schoonmaaktips

Op deze maandag - van oudsher toch een Hollandse poetsdag - een aantal tips voor de schoonmaak; onder andere over het gebruik van soda, zowel natriumcarbonaat als natriumbicarbonaat (ook wel baking soda of zuiveringszout) en azijn.

Laat ik om te beginnen heel eerlijk zijn; ik ben geen poetsfanaat. Dat alles schoon en fris en netjes moet zijn, vind ik belangrijk. Maar afgezien van het feit dat het soms zo zinloos lijkt de ramen te lappen (nog geen twee seconden later trekt Leah Nore met haar tong een slakkenspoor over het glas), vind ik het gewoon niet leuk om te doen. Er zijn mensen die enorm veel voldoening halen uit het poetsen; dat heb ik gewoon niet. Natuurlijk is het prettig dat alles er weer netjes en vooral fris en overzichtelijk uitziet. Ik maak makkelijk rommel, maar functioneer totaal niet als er van alles rondslingert in huis. Het is voor mij noodzakelijk. En ik weet dat - als ik het niet bijhoud - het werk alleen maar meer wordt en de kans bestaat dat je het niet goed meer schoon krijgt. We varen er allen wel bij als ik mijn huishouden doe. Dus aan de poets dan maar!

Ik gebruik graag schoonmaakmiddelen van het merk Jemako. Met name de intensieve reiniger voor van alles. Neem bijvoorbeeld je oven. Ik leg een hele kip op het rooster, met een schaal op de bodem van de oven met wat vocht erin. Je kunt de kip eventueel insmeren met olijfolie en wat peper en zout. Heb je na anderhalf uur op 180 C een heerlijk mals kippetje met een knapperig korstje. Yum. Maar je oven is vies. 

Misschien heb je een oven die sowieso aangekoekt is (nog van de vorige bewoners uiteraard). Dan neem je de intensieve reiniger, spuit je één keertje op de ovenplaat en je doet er wat water bij. Twintig minuten plaat, rooster en al in de oven op 50 C en voìla, je kunt er zo met een doekje  of Jemako's 'schuurpad' overheen; alles schoon. 

Kijk, dat staat me wel aan. Maar het spul is wel redelijk prijzig. Nu gebruik je van Jemako niet zoveel als van de gemiddelde allesreiniger, dus je doet er wel erg lang mee. Toch gebruik ik steeds meer zelfgemaakte middeltjes. 

Neem de wc-pot. Ik bedoel daar in dat (vieze) gat, helemaal onderin. Hoe krijg je dat schoon? Ook als het porselein aangetast is? In dat soort gevallen gebruik ik dus het zuiveringszout. Een scheutje zout met een scheutje azijn. Dat gaat behoorlijk bruisen. Even laten staan, schrobben en doorspoelen. 

Klik hier voor het bericht over andere toepassingen met onder andere het zout; shampoo, tandpasta, wasmiddel. Klik hier voor een recept voor afwasmiddel. Dit afwasmiddel is overigens ook prima te gebruiken als allesreiniger. Dus de rest van de toilet, om maar een voorbeeld te noemen.

Wat betreft het gebruiken van soda in de wasmachine; ik vroeg een expert (installateur en reparateur van witgoed) of het schadelijk kon zijn. Dit was zijn reactie;

Soda van supermarkt is niets mis mee! Maar er zijn nog 2 soorten soda, dus let wel op! (de natriumcarbonaat en natriumbicarbonaat. Gebruik voor de wasmachine natriumcarbonaat; de 'grove' versie van de supermarkt) Laat wasmiddel met soda niet te lang in wasmiddellade stilstaan, niet alle kunststoffen kunnen hier even goed tegen.

Daarom doe ik mijn wasmiddel voor de witte was in een bolletje, meteen in de wasmachine. Soda ontkalkt ook nog eens bij een was van 90 C. Op een hoge temperatuur wassen is overigens ook nog goed om het muffe luchtje te voorkomen, wat ontstaat door de combi zeep en te lage temperaturen bij het wassen. Dus was af en toe eens met hoge temperaturen.
Hij gaf overigens nog een aantal bruikbare tips, waaronder deze;
* Het gebruik van een 'all-inclusive'-vaatwastablet is onzin. Koop de goedkoopste en breek deze zelfs eventueel door midden. Dat is genoeg. Vervolgens gebruik je apart glasspoelmiddel. Blokjes inclusief glansspoelmiddel is een beetje verspilling, aangezien met het vieze water van de vaatwas ook het hele 'blokje' wegspoelt (gebruikt om de boel schoon te maken). De vaatwasmachine spuit na het wassen het glasspoelmiddel in de vaatwasser en dat zorgt dus voor de glans.
* Ruikt je vaatwasser niet fris? Kijk - en vooral poets - eens onder het rubber bij de onderkant van de klep. Daar blijft nogal wat aan resten hangen.
* Het deurtje van de wasmachine hoeft niet dicht als hij leeg staat. Tenzij je op vakantie gaat bijvoorbeeld. In de rubberen rand staat namelijk een laagje water. Wanneer het deurtje open blijft staan, verdampt dit water en kunnen er scheuren in het rubber ontstaan door uitdroging.

Het voordeel van zelfgemaakte middelen is dat het voordeliger is voor de portemonnee. Ik maak vijf liter wasmiddel voor de witte was voor 50 eurocent. Echt! Daar doe ik zo'n drie maanden mee.
Wil je ook zo'n goedkope wasverzachter? Dan doe je een scheutje (witte) azijn in de lade. Ook azijn ontkalkt, dus dat is lekker effectief. En niks geen last van zure luchtjes ofzo, je ruikt de azijn absoluut niet. Sterker nog, de witte was ruikt alsof hij in de frisse buitenlucht heeft gehangen, heerlijk!
Let wel op waar je de ingrediënten koopt. Een blok Aleppozeep voor je wasmiddel bij de natuurvoedingswinkel kost zo €5,00, terwijl ik hetzelfde bij een Turkse supermarkt voor €1,50 haalde. Je kunt overigens ook Sunlight halen bij de drogist bijvoorbeeld, die zeep kost ook niet zoveel. Natriumbicarbonaat kun je bij de meeste drogisten ook wel halen, die wegen het voor je af (of je koopt meteen een hele pot).

Nog even terugkomend op de Jemako-schoonmaaklijn; Ik ben helemaal weg van hun ramenlappen. Je hebt een poetsdoek en een droogdoek. Eigenlijk hoef je niet eens een schoonmaakmiddel erbij te gebruiken, slechts water volstaat. En niks geen strepen of moeilijk gedoe. Zo gebruik ik ook graag hun stofdoek.
Het is bij Jemako de vezel die met name schoonmaakt, de schoonmaakmiddelen gebruik ik alleen voor hardnekkig vuil. Verder is een vochtige lap ook al heel toereikend voor een rondje langs deuren in het huis, bijvoorbeeld. Je hoeft echt niet altijd te soppen en te schuimen en te ruiken dat je gepoetst hebt. Dus ook dat scheelt in kosten.

En zo, lieve mensen, maak ik het schoonmaken en schoonhouden leuk voor mezelf; door zelf middelen te maken en te besparen. Iemand nog tips of nieuwe uitdagingen voor me?

(Green Evelien heeft overigens nog veel meer recepten.)

27032015 | goed speelgoed

Ik heb de maanden januari en februari als behoorlijk pittig ervaren. Ik weet niet wat het was. Een paar keer ziek geweest, de algehele winterdip die we hier massaal hadden of gewoon heel slecht opgevoede en vervelende kinderen om achter het behang te plakken (Lev moest naar school, Leah Nore in een rottige fase waarin je heel de dag alles verbieden moet) of misschien de hormonen... Zegt u het maar. Soms loopt het even niet.

Maar het is maart en met het voorjaar bloeien ook wij weer op. Lev gaat naar school. Als we daar wat langer ervaring mee hebben zal ik eens schrijven hoe dat vanaf de zijlijn allemaal door mij ervaren wordt. In ieder geval kan gezegd worden dat hij zich beter vermaakt. Hij heeft weer een vernieuwde voorraad speelgoed gekregen voor zijn verjaardag. Sommige doosjes- zoals die van de LEGO - zijn nog niet eens opengemaakt, de stickers en geurstiften liggen ook nog onaangeroerd in de kast. Gewoon, omdat hij zich prima vermaakt met al het andere en we hier dus niet alles tegelijk overhoop halen in het kader van de goede orde. Onze ervaring is dat er dan niet meer gespeeld wordt. 

Er zijn meerdere oorzaken aan te wijzen voor het 'niet goed spelen', las ik in hier. Wat maakt speelgoed goed? Onder andere de hoge speelwaarde. Dat is "als het meerdere gebruiksmogelijkheden in zich draagt (die het veelal ook mogelijk maken dat het speelgoed met de kinderen "meegroeit") en zowel voor solitair als samenspel geschikt is." 

Ik ben bijvoorbeeld niet zo'n voorstander van 'geautomatiseerd' speelgoed. Een paar auto's met echte sirenes is leuk. Maar afgezien van het feit dat je op de duur gek wordt van de stemmetjes en liedjes bij bepaald speelgoed, is het ook niet altijd heel bevorderend voor bijvoorbeeld de fantasie en dus het speelplezier. Op zoiets raken kinderen op den duur uitgekeken. Daarom ben ik reuzeblij met het 'Kinectic sand', waar zowel Lev als Leah Nore (onder begeleiding) zich zo leuk mee vermaken. Een plastic bestek erbij met een bekertje of bakje en dan lekker kneden, snijden, bouwen en prikken. Omdat het voor 98% uit zand bestaat is het dus 'echt zand', met dat verschil dat het goed plakt. 

Het plakt aan elkaar. Dat is handig voor het bouwen. Maar het plakt niet aan je handen. En het is dus wel weer goed op te ruimen als het op de grond valt. We gebruiken zelf een groot dienblad met daaronder een nog groter tafelzeil of een placemat. Zo houd je de boel wat beter bij elkaar. Hier een filmpje van het spul. Dat garandeert voorlopig speelplezier!

De factor 'realistisch' speelt ook een rol. Naast de pollepels van mama heb je de gereedschapskoffer net als papa. Kinderen blijken een voorkeur te hebben voor 'echt'. En dat brengt me bij Sonia's Tree Change Dolls.
Leah Nore is ook toe aan iets nieuws. De box gaat nog prima, maar is ze op den duur wel zat. Waar maken we haar blij mee? Ze is een echt moedertje. We maken haar blij met poppen, een boodschappenmandje en tasjes. Als een dame stapt ze rond. Ketting om, de tas of emmer elegant aan haar arm bungelend, bij haar elleboog, pop met liefde tegen zich aangeklemd. Je zal haar niet snel de pop bij slecht de arm mee zien sleuren. Schattig.
Zelf was ik altijd meer van de barbies. Nu zag ik een filmpje waar ik heel blij van werd. (hieronder te zien) Sonia maakt van de zwaar opgesmukte plastic dames hele lieve en vooral menselijke poppen. Zo mooi! Aan het einde van het eerste filmpje zie je hoe de voorkeur voor grote en kleine meisjes uitgaat naar de poppen zonder 'gigantic lips' en 'the new faces'. In het tweede filmpje legt ze uit hoe ze het doet.

Ik vind dit veel beter voor de meisjes. Er zal vast wel ergens blijken uit onderzoek dat Barbie samen met de 'fasion industry' en de rest van de reclamewereld zorgt voor talloze verdrietige en onzekere meisjes. (Ja, hier heb ik al wat, inclusief 'hoe-val-ik-af lijstje van een zevenjarig meisje.)
Nu zal het daar vast niet allemaal van afhankelijk zijn, maar ik ga voor de poppen van Sonia. Wordt hier fan van haar facebookpagina. En klik hier om een pop te kopen (eh, ze zijn momenteel uitverkocht, vanaf 28 maart weer een aantal te koop).

26032015 | een brief aan Cisca

Dag Cisca,

Hoe gaat het? Ik las dat je nogal nijdig was. En toen ik verder klikte, zag ik dat je dat wel vaker bent. Vooral over al dat gedoe rond vrouwen door vrouwen. We stellen ons maar flink aan hè, als dames?

Wat sneu ook, dat je claustrofobie hebt. Mogen vrouwen eindelijk in de onderzeeboot, wil je er voor geen miljoen - ik verbeter - tien miljoen in. Een hele vooruitgang voor krijgsmacht en de maatschappij, behalve voor jou dan. Maar wat kan mij die onderzeeboot schelen. Waar ik veel benieuwder naar ben; je nieuwe blouse van Peter Hahn! Tot hoever kan het dichtgeknoopt? Of ben jij er ook eentje in het verlengstuk van FEMEN (ik citeer wikipedia; "heeft als doel om vrouwen wakker te schudden en zich bewust te laten worden van hun rechten en de mogelijkheid om zichzelf te ontplooien.")? Topless, welteverstaan. Hoe feministisch om met je blote borsten te protesteren tegen sekstoerisme. Effectief ook.

Maar goed, wat fijn dat je zelf in ieder geval ook een wiki-pagina hebt. 

Misschien had je helemaal geen brief van mij verwacht. je dacht immers dat ik uitgestorven was? Welnee. Ik zit hier in levende lijve. Met een blog - je weet wel - ik ben één van die hopeloze gevallen. Thuisblijfmoeder. Of nog erger. Ik prefereer het verboden woord huisvrouw. En bij deze wil ik wat aan je kwijt.

De vloer is vies. Want ik ben vanmorgen aan het bloggen en ik heb geen nanny of werkster. Ik las net een artikel over speelgoed, daar gaat mijn blog morgen over. Want eigenlijk ben ik mini-journalist in het kader van "ik kan heus wel wat". Ongediplomeerd, dat dan weer wel. Is dat dan geen verspilling van talent (geen diploma = geen verspilling)? Dan heb je namelijk nog iets om je nijdig over te maken. Als we onze talenten als vrouwen niet moeten verspillen, begin dan gewoon helemaal niet aan een opleiding. Hoeft de minister zich ook niet - samen met jou - nijdig te maken over al die centjes die onze opleiding gekost hebben. Meisjes niet meer naar school. Terug naar het oude vertrouwde. Zoals in het museum. Lijkt me enig. 

Mijn punt is, dat ik eigenlijk niet begrijp wat jouw punt is. 

Dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man? Dat ik daarom geen werkster of nanny kan nemen? Dat ik mijn talenten verspil?

Wanneer verspil je eigenlijk je talent? Ik heb een mbo-diploma onderwijsassistente. Dat wat ik op school geleerd heb, kan ik heel fijn gebruiken in de opvoeding. Het heeft echt mijn interesse, wat een geluk. Ik ben dus ook echt een gelukkige huisvrouw. En ik gebruik mijn diploma. Onbetaald. Dat wel. Is dat dan geen verspilling van talent? Omdat ik mijn opgedane kennis toch nog gebruik? 

Is het misschien verspilling van mijn tijd? Want of er iets van mijn kinderen terecht komt, is natuurlijk maar de vraag. Misschien verspil ik hun talent wel, omdat ze niet vanaf hun geboorte de vrijheid van de opvang hebben gekregen. Met de uitdaging in het werkje, het spelen met andere kindjes en weg, ver weg van de ziekelijke gedachten van hun moeder. Want ik ben een dochter van ook al zo'n thuisblijfmoeder. En wie weet wordt mijn dochter er ook weer zo eentje; blijkbaar heeft het toch een bepaalde aantrekkingskracht om van alles te verspillen en afhankelijk te zijn en je als een museumstuk te gedragen. Worden de figuranten in het openluchtmuseum eigenlijk betaald? Dan verhuis ik meteen! Tel ik toch nog een beetje mee, is het niet Cisca?

Zielig hè, zo'n thuisblijfmoeder die in de pen klimt om zich te beklagen over jouw schrijfsels. Eigenlijk net zo zielig als die vrouwen die pronken met een ongebruikt diploma, alsof het een design-bank is. Maar misschien iets minder zielig dan de moeders die met hun kind pronken alsof het een mooie tas is. En die ze notabene niet eens zelf opgevoed hebben. Pronken met andermans veren noem ik dat.

Zo. want luister eens, nijdig krijg je me niet. Ik vind ook dat je een leuke schrijfstijl hebt. Maar ik vind dat je zo verbitterd klinkt als vrouwenridder - ook al zo stom dat die er toentertijd niet waren eigenlijk. 

Mijn punt is; maak eens een punt. Als je niet verder komt dan dat het verspilling is en luiheid en zielige afhankelijkheid van een manspersoon (of vrouw, want dat kan tegenwoordig ook hoor, Cisca)... dan overtuig je me niet. 

Waar wil je eigenlijk naartoe? Waar streef je naar? Alle vrouwen aan het werk? Ga eens met de regering praten, want je bent ook al voorstander van langer doorwerken. Goed voor je hersenen, zeg je. Je schreef er zelfs een boek over. Maar lieve help, Cisca. Dan blijft er geen mens meer over die mantelzorg uitoefent, of de kinderen liefde geeft en rust (in deze doorgedraaide maatschappij). Wie kleedt dan mijn kinderen aan, de nanny? Moet ik gaan betalen voor het zorgen voor mijn kinderen omdat ik er niet ben, terwijl ik het wel kan en wil? Dat lijkt me pas verspilling. Is dat ook niet weer een beetje terug naar de slavernij? (Ok, dat was gekheid.) En waar pluk je überhaupt zoveel banen vandaan? 

Vind je misschien dat de vrouw minderwaardig behandelt wordt? Minder salaris, minder persoonlijke wikipedia-pagina's en te weinig 'aanzienlijke, machtige' vrouwen...

Nou. Misschien is dat mijn plek ook niet. 

Weet je wat ik denk? Dat het een complete levenskunst aan het worden is. Elkaar dienen, zonder er wat voor terug te krijgen. Tijd hebben. Tijd nemen. Voor anderen, voor jezelf, voor je dierbaren. Trouw te zijn, je relatie 'voeden'. Om maar wat voorbeelden te noemen. Want als we het over cijfers hebben, kijk hier eens naar. Het aantal zelfmoorden stijgt. Er zijn zoveel jonge en oude mensen eenzaam. Kampen met psychische, relationele en financiële problemen. (1 op de 8 werknemers kampt met een burn-out, 1 op de 6 huishoudens heeft problematische schulden of loopt het risico deze te krijgen. naar schatting zo'n zeventigduizend kinderen per jaar de dupe van echtscheiding). 

Dat lijken me dingen om je druk over te maken. Want de vrouwen - al dan niet feministisch - redden zich heus wel. En ik ben me ervan bewust, dat ik vanaf de bank niet zoveel invloed heb op het wereldgebeuren. Maar vanaf welke bank of troon kan dat wel? 

Die van jezelf. Ik begin gewoon in mijn eigen gezin. Op mijn plekje. Zorgen voor mijn man en kinderen en het huishouden. Dat is wat ik doe. Met de liefde van mijn hart. Niet altijd even gelukkig. Doe niet zo flauw, het valt wel eens vies tegen allemaal en dat weet jij ook. En toch... geef mij maar mijn gezin. In plaats van die onderzeeboot.

De hartelijke groeten uit het huishouden van Mevrouw Wispeltuut

Ps. Ik ga nu de vloer zuigen en dweilen. En dan mijn zoontje van school ophalen. En er ligt ook nog wat strijk op met te wachten. Wat doe jij vandaag? Iets heel ontzettend belangrijks met een topsalaris? Ik hoop dat je in ieder geval niet meer nijdig bent over vrouwen die genoegen nemen met alleen nog maar het huisvrouwenbestaan. 

25032015 | bloemschikken

Afgelopen week hadden we in de kerk een bloemschikworkshop voor een goed doel. Eigenlijk meerdere goede doelen, want naast het bedrag dat we ophaalden, was het ook nog eens heel gezellig. Degenen die om het hardst riepen 'er niets van te kunnen' bleken toch hele mooie bloemstukken te kunnen maken. Nu was het dan ook erg 'makkelijk' dat het stuk stap voor stap werd opgemaakt. 

Ik dacht; dat wil ik thuis ook eens doen. Op het moment heb ik vaasjes en weckpotten met hyacinten en paarse anemonen staan. Meestal zet ik dan ook iets op het 'muurtje' achter de toilet. Maar die geur doet het daar niet zo goed, het lijkt wel of er iemand de boel heeft 'bevuild' ;) Tijd voor iets anders.

Op internet staan genoeg filmpjes en plaatjes die helpen kunnen. Van de onderstaande video kreeg ik goede zin. Handige tips; de emmer of vaas die je gebruikt eerst met plakband 'indelen', zodat je bloemen niet alle kanten op vallen. En dikke stelen openknippen had ik ook nog nooit gedaan, dat zal wel voor het opnemen van water zijn of iets dergelijks. Geinig idee ook, dat stokje met een vlaggetje erin, voor de persoonlijke boodschap.
Tijd voor pioenroos, vlinderstruik en annabelle is het nog niet, dus je moet wel even op zoek naar alternatieven. Succes!

SHOP | nog meer mandjes

...en nog meer manden. Ook te verkrijgen in de shop. 

Gelukkig heb ik er meer van, het kleurtje past zo leuk op de babykamer. Want daar zijn we ondertussen ook aan begonnen. Het behang haalde ik voor nog geen 4 euro per rol bij een kringloop hier in de buurt. Kijk, dat zijn nog eens leuke bedragen. Verder gebruiken we weer heel veel dingen die we al hadden. 

Terwijl het behang er nog niet helemaal op zit, ben ik alvast begonnen met de inrichting. Om in te kunnen schatten of het wat wordt, begrijp je? Ik denk dat we het hier hebben over een gevalletje nesteldrang. Ha!

Mocht je nog inspiratie nodig hebben voor een kinderkamer of ben je op zoek naar leuke spulletjes, kijk dan hier eens;
* Feestrijk; zoooooo'n leuke webshop
* Bluebird; deze kinderkamer is behoorlijk enorm. En enorm leuk.
* The Land of Nod; heel veel mooie kamers
* Appartmenttherapy; kleine ruimtes, maar o zo leuk ingericht...

Ik deed onlangs een 'woonstijl-test' en blijk nog het meest richting de 'Bohemian style' te gaan. Nou, ik ben niet zo van de bossen varens in mijn huis of duizenden indianenprints, maar het kwam toch aardig overeen. Moet je hier eens zien bijvoorbeeld. Ok. En dan nu weer terug naar de realiteit. ;)

SHOP | mand

Vanmorgen maakte ik met dochterlief schattige mandjes. Tenminste. Ik maakte een mandje en Leah Nore liep vreselijk gezellig in de weg. Ik knip namelijk op de vloer; onze tafel is te klein. 

Straks met het mooie weer doe je daar je stokbrood in, als je buiten gaat eten. Of je gebruikt hem als fruitmand. Of je zet er je muntplantje in, voor je verse muntthee. Enig.

Te koop in de shop. Of misschien houd ik hem wel zelf.

19032015 | brieven

Gisteren kon je stemmen. Nu moet je mij niet vragen hoe en wat precies. Ik verdiep me in de partij waar ik altijd op stem en dan weet ik waar ik op stem. Maar hoe de politiek precies in elkaar zit weet ik niet. Soms krijg ik het idee dat ik dat ook helemaal niet wil weten, gezien de enorme woordenschat van bepaalde politici. Je weet wel; 'doe normaal man' of 'knettergek' en 'flapdrol'. Klik hier voor een artikel uit Onze Taal over dit onderwerp.

Dat geheel terzijde. Onze oudste wijsneus vroeg wat mama had gehaald. Ik liet het zien. 'Posters en folders. Want mama wil een poster ophangen.' Dat was natuurlijk niet afdoende. 

'Wat is dat voor?'

'Voor het stemmen.' 

'Voor de stem?'

Ik pijnigde mijn hersenen. 

'Wij wonen in een land. Nederland. In Nederland zijn regels. Je mag niet door rood rijden. En geen papiertjes op de grond gooien en niet stelen. Die regels bedenken meneren (ja, sorry voor de emancipatie, maar ik probeer het eenvoudig te houden). Die meneren zitten in de regering. Zo noem je dat. De regering gaat vergaderen over de regels. Over het milieu (ja, hij weet wat dat is, maar dat is een ander verhaal) en over het geld. 

Nu mogen alle grote  mensen in Nederland kiezen welke meneer de baas mag zijn (het ligt wat genuanceerder, ik weet het). Papa en mama kiezen dan voor een meneer die ook in de Bijbel leest. Een meneer die belangrijk vindt wat de Heere wil.'

Het is stil op de achterbank. Hmmm. Ik zoek naar een voorbeeld dat hem aan zal spreken.

'Weet je Lev,' zeg ik dan. 'Er zijn meneren die zeggen; "Als er een kindje in je buik groeit en je wilt het niet, dan mag je het wel weghalen." 

Ik ben nog nauwelijks uitgesproken of hij reageert al; 'Dat mag niet!' 

'Nee,' beaam ik. 'Stel je voor dat mama het kindje in de buik weghaalt. Dan is het dood. We moeten juist voor het kindje zorgen. Gelukkig zijn er meneren die dat ook niet goed vinden. Op die meneren gaan wij stemmen. Die kiezen wij.'

Er volgt een heel gesprek. De folder komt goed van pas. Rentmeesterschap. Ai, hoe leg je dat uit? En de economie, wat is dat? 

Eenmaal thuis mag hij met de folders spelen. Hij is postbode. Leuk hoor. Alle folders door de gleuf van het IKEA-trapje.

'Mam?'

'Ja Lev...'

'Wat is dit?' Hij houdt een folder omhoog.

Ik ga mee in het spel. 'Dat zijn brieven, toch?'

'Ja,' zegt Lev. 'Brieven van de Heere Jezus.'

En dat was eigenlijk een heel goede omschrijving.

"Gijlieden zijt onze brief, geschreven in onze harten, bekend en gelezen van alle mensen; Als die openbaar zijt geworden, dat gij een brief van Christus zijt, en door onzen dienst bereid, die geschreven is niet met inkt, maar door den Geest des levenden Gods, niet in stenen tafelen, maar in vlezen tafelen des harten." 2 Korinthe 3:2 en 3

18032015 | kwetsbaar

'Vind je niet dat je teveel persoonlijks zet op je blog?' vroeg ze.

Ik dacht even na. Ja. Mijn kinderen zijn te zien. Ik schrijf over wat mijn man zegt, wat ik doe, denk en voel... Is het te persoonlijk?

Op het wereldwijde web is natuurlijk toch iets anders dan dat je - ik noem maar wat - in een tijdschrift of krant staat. Dit gaat de hele wereld over, zo snel kan het gaan. Nu denk ik overigens niet dat ze in Nieuw Zeeland wat hebben aan mijn Nederlandse gebrabbel en foto's, maar toch. Ik probeer erop te letten geen foto's te plaatsen van blote billen (daar was in Amerika onlangs een hele consternatie over) of elke dag zinloos uitgebreid te vertellen wat ik heb gedaan. 

Het brengt me bij de reden dat ik blog. Hopelijk kom ik niet over als iemand die laat zien hoe fantastisch ons leven wel niet is. 'Kijk eens hoe goed ik op kan voeden' of 'hoe vlekkeloos mijn leven verloopt'. Maar als je al een poosje meeleest, dan weet je dat ook wel.

Tja. Is het noodzakelijk dat iemand weet dat ik best prestatiegericht ben in het opvoeden? Dat ik wel graag dat perfecte leventje zou willen? Laatst blogde ik daarover.

Waarom ik dat blog? Ik vind het prettig om te schrijven. Dat zet voor mezelf de dingen op een rijtje. Daarnaast publiceer ik dit, omdat ik ondertussen weet dat er bijvoorbeeld wel meer moeders rondlopen die geconfronteerd worden met hun eigen tekorten. Die onzeker zijn of zich afvragen of iets normaal is en hoe er dan mee om te gaan. Dan is het prettig om dat te lezen. Niet uit een wetenschappelijk artikel, maar uit het leven gegrepen. Herkenning en erkenning. Ik krijg hier wel eens reacties en tips binnen, die mij ook weer helpen of inspireren. Aanleiding tot gesprek geven, aan het denken zetten. Dat vind ik leuk, maar ook belangrijk. 

Ik las eens en artikel over het spreken over elkaars opvoeding. Dat vinden we niet makkelijk. Als iemand mij te streng vindt, trek ik me dat aan. Ik heb de neiging in de verdediging te schieten. En in het algemeen iets beweren gaat nog wel, maar wie zegt nu tegen haar vriendin; 'Dat zou ik echt anders doen...' of iets dergelijks. Wat dacht je van 'Het valt me op dat Pietje vaak slaat en jij het niet corrigeert....' Oei. Hoe voorzichtig je iets ook formuleert, je moet een sterke band hebben om zulke meningen uit te wisselen. We zien het al snel als bemoeizucht, terwijl het echt opbouwend kan zijn.

Hoe makkelijk is het om met je vriendin de opvoeding van een ander te bespreken... dat dan weer wel. 

Kom op, moeder met je lange tenen. Stel je eens kwetsbaar op (zei ze tegen zichzelf). Het kan zo leerzaam en bemoedigend zijn. En bevrijdend. Geen verhalen die elkaar overtroeven. Ik betrap mezelf er ook op. Als iemand een verhaal vertelt (Pietje zei onlangs [...] blablabla, haha!), val ik bij; 'O ja, Leah Nore deed pas [...] blablabla, haha! Moet dat nou? En sta je ook vooraan als het gaat om je onredelijke boosheid die morgen, of die zorgwekkende ontwikkeling bij kindlief?

Zijn we bang veroordeelt te worden? Is het ook zo dat - als we ons kwetsbaar opstellen - het oordeel zo makkelijk geveild wordt - zolang het maar over de ander gaat?

"Praten met - en niet over de jeugd" adviseerde een jeugdwerkadviseur me eens. Ik zou zeggen; "Praten met elkaar over opvoeding- en niet over elkaars opvoeding".
Hoe kwetsbaar durf jij je op te stellen, als het gaat over je opvoeding?

SHOP | kussen voor de lente

Vandaag is het kalmaandag. In de drukte van alledag is het wel eens goed om te ontspannen.  Lapje vilt, wat garen en een fijn muziekje. Resultaat; een kussen in lentekleurtjes. Lekker zacht. Ik heb er meteen een paar bij mij op de bank gelegd. Ook zo'n lekker kussen op je bank? Nu in de shop te verkrijgen.

16032015 | het feest van het groter worden

De tijd is gevlogen. Heel cliché of misschien klink ik nu zelfs als een 'old wief', zoals ze dat hier zeggen. Maar niet minder waar. 

Je hebt van die mijlpalen in je leven. Als klein meisje wilde ik moeder worden, later juf. Kan ik afstrepen, want dat ben ik (geweest). Ik keek op naar de drie grote zussen die al naar de grote school gingen. Ook al gepasseerd. Volwassenen die rijden in auto's en geld verdienen en een druk leven hebben. Ja, het leek me reuze-interessant. Ik dacht ondertussen aan een breedgeschouderde, knappe vent met vierkante kaak - dankzij de kwelerige romannetjes die ik las - succesvol zijn en ja... wat eigenlijk. Wat betreft de vent; ik mag niet klagen ;) En dan ben je 'ineens' getrouwd, zelfstandig met de auto en de centjes en alles wat me dus reuze- interessant leek. Ons eerste kindje groeide in mijn buik. Mijn wereld schudde op haar grondvesten. Dat leven van de grote mensen... dat leefde ik. Wat ging het snel. Huisje, boompje, beestje, wat wil een mens nog meer... Maar was dit wat ik wilde?

Daar was hij. Onze Lev. En wat houden we van hem. Ik kijk naar de foto's van zijn verjaardag en voel me weemoedig. Onze Lev, ja zo zien we hem. En toch... 

Gisteravond, nadat alle visite verdwenen was, de vaatwasser draaide en ik nipte aan de thee, evalueerden we de dag. Lev met z'n malle gedrag op de vroege ochtend. Wat is dat toch? Die aandacht - slechts van papa, mama en Leah Nore was hem teveel. Of was het de spanning? Hij schaatste op zijn sokken door de kamer. Ontdooide wat bij het ontvangen van de cadeaus. Kwam los in de crèche van de kerk en was niet meer te stuiten toen eenmaal de eerste visite binnendruppelde. Hij was dankbaar voor al zijn cadeaus, vond het een fijne dag. Ja, daar heb ik me nogal druk voor gemaakt. Zo belangrijk dat Lev het fijn vond. 

Vanmorgen mocht hij naar school. Maar hij had geen zin. Wilde spelen met z'n nieuwe aanwinsten (logisch). Dat zal wel snel bijtrekken. De juf viert vandaag haar verjaardag. (Lekker representatief ook, voor een eerste schooldag, ha!)

Goed. De weemoed. Wat is het probleem? 

Weer een mijlpaal. Vier jaar. Dat leek bij de geboorte zo ver weg. En nu zit'tie zonder z'n mammie op school. Wat is de volgende mijlpaal? Ons vijf-jarig huwelijksjubileum? De geboorte van ons derde kindje? Of wat dan ook... Dat ten eerste dus. Het is fijn en goed om dingen te hebben waar je naar uit kunt zien. Dat lijkt me ook één van de moeilijkste dingen van het 'oud zijn', dat er niet meer zoveel van die mijlpalen zijn. Dan begrijp ik ook best dat je pronkt met het aantal kleinkinderen enzo. Maar het geeft ook zo het tijdelijke van het leven weer. Alles vliegt voorbij. Hoogtepunten en weg zijn ze weer. En ik kan me zo druk maken. Zoveel moeten (ooo, die taart). Zoveel willen. Ja, ik ben eerlijk gezegd nogal gevoelig voor een leven uit de tijdschriften, om het zo maar eens te noemen. Maar is dat waar ik zo druk mee wil en moet zijn?

En dan nog iets. Onze Lev. Onze? Steeds meer besef je dat een kind niet zo kneedbaar is. Moet je dat willen dan? Nee, maar dat loslaten is moeilijk. Een kind met karaktereigenschappen die je niet kan waarderen. Een kind wat steeds meer op eigen benen gaat staan, maakt ook eigen keuzes. Het is alsof je een baby nog 'onder controle' kan hebben. En Lev is geen baby meer. Oei, mama. Loslaten. 

Gaat het wel goed? Dat vraag ik me af. Maar er knaagt nog een persoonlijk beestje in mijn brein. 'Is hij wel goed genoeg?' 

Naar wiens maatstaven meet ik? Waarom moet hij 'goed genoeg' zijn? En vooral, wat ligt er achter deze vraag, wat is mijn drijfveer?

En dat is nogal confronterend. Misschien herkennen anderen het, misschien ook niet. Ik ben prestatiegevoelig. En dat waar ik zelf zo'n hekel aan heb, dat is meer aanwezig in mijn handelen dan ik wil. En nu moet ik loslaten. Letterlijk. Het is maar goed ook.

Ik denk aan de doopbelofte. Natuurlijk zijn wij als ouders verantwoordelijkheid voor onze kinderen. Maar er is meer. Er is een plaats waar ik mijn kind brengen kan. Niet pas als ik de controle verlies. Niet nadat ik het heb geprobeerd. Maar aan het begin van elke dag.

Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met
onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer
ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks
als de tarwe zift.

Houdt Gij mijn kinderen vast,
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van
de wereld zullen gaan. 

Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren,
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun leven lang! 

Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Amen.