19022015 | blijmakers

18022015 | slaap kindje, slaap III

Tijd voor deel drie. Samen slapen. Op één kamer. Met Leah Nore in het peuterbed. Of kan ik beter zeggen; uit het peuterbed?

De dagen worden langer. Later donker, eerder licht. Daar ben ik heel blij mee. Maar ineens had ik een heldere ingeving. Als we Leah Nore 'straks' pas gaan verhuizen, dan is het licht als ze naar bed gaat. Wat een verleiding om dan van alles te gaan doen in de kamer, behalve slapen. Voor die tijd moet ze weten wat wij bedoelen met bedtijd.

Ach, uiteindelijk bleek dat onze dochter in het donker nog steeds van alles uit kan spoken. Een sneetje in haar ooglid, een tand door haar lip en grote blauwe plek verder en ik twijfel heel even of we er niet te vroeg aan begonnen zijn. Het kind is tenslotte nog maar anderhalf. 

Een week verder en ik kan een gedegen oordeel vellen. Prima. Houden zo. Natuurlijk is het even gillen en lachen en rondlopen, maar om acht uur is het stil. En de blessuretijd is ook voorbij, ze kijkt wel uit. 

's Avonds gaan ze tegelijk naar boven. Douchen, tanden poetsen, pyjama's aan, lezen uit de Bijbel aan de hand van het dagboek, bidden en dan nog een gezellig ouderwets verhaaltje (we lezen op dit moment uit de 'oude doos' met onze jeugdboeken. Puur sentiment.) Leah Nore leggen we er meteen in. Het is dan ongeveer 19.00 uur. 

Na enkele avonden bleek dat het handiger was hen niet tegelijk in bed te stoppen. Lev gaat, gewapend met een aantal boeken, in ons grote bed en mag daar nog eventjes lezen. Heb ik mooi even de tijd om beneden te stofzuigen of een wasje op te hangen, hier en daar wat op te ruimen of wat dan ook. Om half acht ligt Lev ook in zijn eigen bedje. 

Na wat gelach en gebonk is het stil. De nieuwigheid is er alweer vanaf; geen beestenbende meer. Ok; de vensterbanken zijn leeg, de kast moet goed dicht en het bolletje van de grote lamp is nog steeds los. (Lev commandeerde Leah Nore dat ze elke keer de lamp aan moest doen. Jaja.) 

Nu zijn we er sowieso niet zo heel moeilijk in als ze nog even van zich laten horen, wanneer ze eenmaal in bed liggen. Ik zie het als een momentje ontladen. Laat ze maar woelen, springen, vallen, zingen en lachen of babbelen. Ik merk dat het alleen maar lastiger wordt als je elke keer naar binnen stormt of heel pedagogisch zwijgend de deken over hen heen trekt met een ijzige blik (zo van; "dat doe je geen tweede keer".) Leah Nore lacht me vierkant uit en Lev houdt zijn ogen stijf en waant zich onzichtbaar. Totaal geen effect, want ze doen net zo wild daarna. Dus ik zat hier op de bank met een kopje thee een snelcursus 'kernkwaliteit geduld' te volgen. En het werd met de avond rustiger.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat als het straks langer licht blijft, of als Lev straks bekaf is na een schooldag, maar hé, zover zijn we nog niet.

's Morgens zijn ze rond kwart over zeven, half acht wakker. Dat waren ze de laatste tijd wel vaker, maar omdat ze nu elkaar hebben, blijven ze beide niet stilletjes wachten. Vanmorgen ging ik gewapend met onze camera de kamer in. Lev deed ochtendgymnastiek in bed en Leah Nore had ik bijna platgedrukt achter de deur. Kiekeboe. Tijd voor het ochtendritueel. Mejuffrouw Wispeltuut poept spontaan in haar luier als ik binnenkom. En dat op de nuchtere maag. Yum.

Tussen de middag ligt Leah Nore nog wel in het ledikant op de andere kamer. Zoals ik al zei; zover zijn we nog niet. Dus er komt vast nog wel een deel IV. We sluiten af met de tip van de maand; Als je kind 's avonds spookt; kopje thee en een woonblad doorbladeren of een vierkantje gaan haken. Hoe spectaculairder we het als ouders maken, hoe toffer het is om uit je dak/bed te gaan. Hier helpt dat in ieder geval niet. Ik houd de middagdutjes kort, dan kunnen ze niet zomaar het ritme om gaan draaien. Moe zijn ze op den duur toch wel. Dan is het even op de tanden bijten als ze jengelig worden, maar des te dankbaarder zijn ze als het bedtijd is.

Klik; deel I en deel II.

16022015 | en dan nu het weerbericht...

 

Iedereen heeft het erover. Het voorjaar. De zon. Hier in huize Wispeltuut is het vooruitzicht ook zonnig. 

Zoals de meesten wel opgevallen zal zijn, ik ben een beetje bezig geweest met de lay-out van de blog.  Nu wisselt het wel vaker, gewoon omdat ik dat mooi vind, maar nu is het anders. Het heeft te maken met de plannen waar ik het al eerder over had.

Ik bedenk nogal eens wat. Zoveel plannen, dromen (creatieve, vooral veel creatieve) ideeën... Ik voelde me onderhand net een tijdbom, omdat ik elke keer al dat geborrel wegdrukte. Ik ben niet zo'n doorzetter, moet je weten. Als ik dan weer iets wilde maken of doen, dacht ik al snel; 'Wat moet ik ermee? Ik kan toch niet mijn hele huis vol zetten met al die zelfgemaakte dingen? Ze zien me al aankomen. Dat gaat toch niet lopen. Ik maak het vast nooit af.' 

Dat is behoorlijk demotiverend. Maar anderzijds wilde ik zo graag 'iets'... ik zocht een uitlaatklep. Een 'verplicht' momentje voor mijzelf. En met de gezinsuitbreiding in het vooruitzicht dacht ik dat het ook zou kunnen helpen als ik toch een knoop doorhakte en een oplossing bedacht. Af en toe eens afstand nemen om fris en realistisch te blijven. De kans is namelijk aanwezig dat je 'bedrijfsblind' wordt na verloop van tijd.

Ik wilde iets. Maar ja. Wat is 'iets'?

Ik had al eens eerder contact gehad met een plaatselijke winkeljuffrouw. We hadden meteen een klik en wilde plannen. Maar het was om meerdere redenen niet haalbaar en het hele feest werd afgeblazen. Ach ja, dat overkwam me wel vaker. Toen gaf mijn moeder me een duwtje in de rug. We organiseerden samen een creatieve workshop en van het één kwam het ander. Ik verzorgde een kinderfeestje, een aantal (kook)workshops en toen lag ook dat weer op zijn gat. Ik liet het een beetje afhangen van de vraag. 

Ook niet onbelangrijk; Wat was de bedoeling? Zoals ik mijn rol als (huis)vrouw als een roeping ervaar, ben ik ook van mening dat ik niet zomaar moet gaan doen waar ik zin in heb. Daarbij ben ik nogal veeleisend. Ik wil niet vastzitten aan een contract. Aangezien ik in juni in een kraambed hoop te liggen, moet het iets zijn wat ik zo naast me neer kan leggen of op kan pakken wanneer dat uitkomt. Het moet vooral geen verplichting worden. Ik kwam dus al snel op workshops. En een webshop, maar daar heb ik geen haast mee. 

Ik sprak de winkeljuffrouw 'toevallig'. Nou, geen toeval dus. Ze ging verhuizen en kreeg een ander pand. Had zelf uitbreidingsplannen. En had aan mij gedacht. Of ik workshops wilde geven in haar winkel. Dus ik vertelde haar waar ik mee rond liep. En zo viel alles samen.

Op 10 maart hoopt ze haar winkel te her-openen. En vanaf die tijd start ik met workshops; op verzoek of door middel van inschrijving op een door mij geplande workshop. Ik zou zeggen; neem eens een kijkje op de pagina over de workshops. Ook heb ik een digitale agenda voor de workshops die ik zelf plan (schrijf je meteen in!!!).

Verder blijf ik hier gewoon gezellig bloggen hoor, want één van mijn 'dingen' blijft dat ik graag (van me af)schrijf en daardoor ook anderen hoop te inspireren. Alleen wil ik dat nu ook 'in real life' doen, door middel van de workshop die altijd beginnen met een zogenaamde - ook al hippe - motivational speech.

Mag ik jou ook blij maken met een workshop? :)

AGENDA 17 maart | creatieve workshop vilten

Welkom! creatieve workshop vilten | 17 maart 2015, inloop 19.45 uur | Twinkeltje te Zelhem, Stationsstraat 1 | minimaal 4, maximaal 8 deelnemers | €17,50 inclusief materiaal en consumpties.

We gaan deze avond aan de slag met wol (vilt maken). Het is een kennismaking met het materiaal. Wat kun je ermee, hoe werkt het? 

Stap voor stap leer je over de mogelijkheden van nat-vilten.  We maken kralen (voor ene ketting of armband), een 'jasje' vooor een zeepje en een 2D-project (schilderij, lapje, tekst, ...) Natuurlijk gaan de resultaten mee naar huis. Het aanschaffen van materiaal om mee te nemen naar huis is ook mogelijk.

Stuur een mail voor meer informatie of om je aan te melden; mevrouwwispeltuut@gmail.com onder vermelding van de datum van de workshop. Vermeld bij de aanmelding je naam en telefoonnummer. 

13022014 | bijgeloof

Ik wilde over iets heel anders bloggen, totdat ik de datum intikte bij de titel van dit bericht. En toen zag ik dat het vandaag vrijdag de dertiende is. Niets van gemerkt.

Ach. Het is maar bijgeloof. Wat een onzinnigheid; wie bedenkt zoiets eigenlijk? Net zoiets als Valentijnsdag morgen. Ik heb sterk de neiging niet mee te doen aan massale activiteiten. Ik houd niet van kuddegedrag. Niet dat ik op wil vallen daardoor, maar hoezo zou de liefde op één dag gevierd moeten worden? Net zo min als ons 'ongeluk' groter is op een dag als vandaag, lijkt me. 

Nog meer bijgeloof? Dat het voorjaar is. Ja, dat wordt het, bij leven en welzijn. Maar als ik dan die eerste zonnestralen voel, de eerste keer de vogeltjes hoor zingen en het licht langzaam verandert... dan schaffen we een bos tulpen aan en doe ik net alsof het al voorjaar is. Want o, wat hebben we daar zin in!

Waar wilde ik het ook alweer over hebben? Geen idee. Goed weekend allemaal! 

"En nu blijft geloof, hoop en liefde, deze drie; doch de meeste van deze is de liefde." 1 Korinthe 13:13

11022015 | vervelen is vervelend II

Ik ben niet alleen maar gezellig aan het knutselen. Er hippen nog twee kindertjes rond op de vloer hier. En eentje in mijn buik. Dat wordt me er ook eentje, als alles goed gaat...

Een poosje terug schreef ik over het probleem van verveelde - en al dat niet vervelende - kinderen. Als hippe moeder anno 2015 google je even naar advies. En toen kwam ik een pracht van een artikel tegen, wat me in ieder geval al een heleboel inzicht gaf. Klik hier voor het uitgebreide artikel op www.opvoedadvies.nl. Samengevat; het is belangrijk te kijken welke aanleiding er voor is, of het structureel is en of je toevallig niet zelf de bron bent als opvoeder. Verder schrijft de auteur over mogelijke reacties op verveling van de opvoeder en een pleidooi voor het vervelen. Echt een aanrader om te lezen.

Maar daarmee zijn we er nog niet. Laten we zeggen dat de theorie wel binnen is, maar de praktijk nog niet..

Ik schreef eerder vorige maand over één van de oplossingen; zet ze aan het werk. Leren, kleuren, voorlezen. Maar niet altijd ben je in de gelegenheid om je kind die uitdaging te bieden en de vraag is of je dat wilt. Tenslotte gaat het mij erom dat ze zich zelf leren vermaken.

Er zijn genoeg ouders die constant het spel van hun kind onderbreken ('drink je drinken op' en 'ga naar de wc'), constant bijsturen tijdens het chaotische, doch creatieve proces ('niet teveel lijm' en 'niet in het midden van het vel knippen' of 'dat zijn nu wel genoeg stickers') of zelfs afbreken ('we gaan naar de winkels' terwijl kindlief net vijf minuten aan het spelen is of 'doe maar weer terug in de doos, dit maakt zo'n rommel'). Niets is zo demotiverend. De lol vergaat je zo wel. (En hé, je gaat ook niet pas boodschappen doen als je kind uitgespeeld is, snap ik.)

Dat is allemaal hoe het beter niet kan. Maar hoe dan wel? In het artikel las ik over de ruimte om te vervelen. Oei, die is hier niet. 'Ga wat doen,' denk ik al snel. Dus als eerste; gooi de rem daarop bij jezelf. Kinderen mogen 'niets doen' mits ze dan maar niet vervelend gaat doen (dat is namelijk al snel een gevolg).

Twee; er zijn grenzen, dat wel. Als kindlief dan de bank of box als klimtoestel gebruikt of zomaar speelgoed gooit of wat dan ook; er zijn grenzen. Bestraf of corrigeer dat gedrag, maar richt je niet op de oorzaak, namelijk de verveling. Blijf vooral niet vaag in dit soort gevallen. Ik citeer; 'Ga dan ook wat leuks doen...' enzovoorts. "Wat leuks? Maar dat is nou juist het probleem!" denkt kind.
Als het mij even teveel wordt, zet ik Lev soms met een speelkleed en een doos auto's op zijn slaapkamer. Bekertje drinken mee. Niet bedoeld als straf, maar anderzijds duidelijk dat hij zijn frustratie niet op mij, zijn zusje of de meubels af hoeft te reageren.Ga dan maar even rustig op je kamer spelen, denk ik dan. Met een boek op bed, dat kan ook. Soms ligt hij op zijn rug niets te doen. Want ja - soms gaat hij over zijn eigen grenzen heen. Lijkt hij door zijn drukte over te lopen van de energie. Maar is hij werkelijk heel moe. Nog steeds doet hij regelmatig een dutje. Of komt hij even tot rust op zijn kamer. Met zijn doek en knuffel. Heerlijk toch?

Derde tip; maak een plan en communiceer. Ik dacht dat ik dat al deed, maar besef nu dat Lev zijn vraag elke ochtend niet voor niets is; 'Wat gaan we vandaag doen?' Dat kan een signaal zijn dat hij graag iets wil ondernemen, maar ik denk ook dat hij overzicht wil. Ik leg tijdens het aankleden of ontbijt uit waar we naartoe gaan, wie er komt... Bijvoorbeeld; 'We gaan na het ontbijt boodschappen doen, ik moet boter en luiers kopen.'

Het geeft hem blijkbaar rust om een beetje overzicht te hebben. En dan de andere kant; omdat kinderen totaal geen tijdsbegrip hebben, kun je als opvoeder duidelijker zijn in wanneer je weg gaat. Bijvoorbeeld 'na het eten, als alles opgeruimd is'. Anders stel je het de hele dag uit voor hun gevoel. 

Verder; begin over hun plannen; 'Waar ga je vandaag mee spelen?' Blijkt'ie ineens massa's plannen te hebben. En daar help je hen natuurlijk fijntjes aan herinneren als ze zich gaan vervelen.

Ik ben absoluut geen voorstander van massa's speelgoed. Vaak verliezen kinderen door de hoeveelheid en verscheidenheid het overzicht en dan is de enige optie om je te vermaken nog om er doorheen te banjeren. Zo gaat dat hier althans. Maar dat probeer ik te voorkomen door af en toe wat mee te nemen. Uit de kringloop. Een kralenketting. Electro. LOCO - je weet wel, die we vroeger op school ook hadden - en een nieuw halfgaar autootje of een plastic haai. En denk nou niet dat we dat hier allemaal aanschaffen. We brengen wat, dus krijg je iets mee. In veel kringloopwinkels hier kan dat gewoon; ruilen. En als het niet zo kan, zo tipte een lezer me - kun je dat altijd nog met vrienden onderling doen of lid worden van een speel-o-theek.

Luisterboeken, dat is ook een fijne uitvinding. De verhaaltjes van Richard Carle staan momenteel elke dag op. Met een heel vrolijk deuntje. Word ik ook blij van. Een pollepel, eierdoos en verpakking van koekjes kan ook wonderen doen. Kortom; zorg voor fantasieprikkelende bezigheden. En dat kan dus ook met heel simpele voorwerpen. 

Nog een oplossing is zonder nadere uitleg 'bevelen' wat een kind gaat doen. 'We gaan aan tafel zitten, dan kun je kleuren.' 'Laten we je fiets pakken, dan kun je even een rondje fietsen. Al is'tie maar een kwartier buiten. Dat kan net wat lucht geven. Dit werkt niet altijd, maar soms heeft kindlief het nodig. Op school en in de rest van je leven heb je tenslotte ook niet altijd de keus wat je gaat doen of kun je toch ook niet eindeloos gaan zitten bankhangen? Tenslotte is het kind vier en geen vierentwintig, dus vind ik dat je nog best recht van spreken hebt als het hierover gaat.

Dan nog iets. Soms wil het gewoon niet. Accepteren helpt. Echt. Ik merk het aan mezelf. Ik kan gaan zitten mopperen. Duizend bevelen geven. Duizendeen dingen verbieden. Maar soms wil het even niet. 

Tel maar op. De winter duurt lang. Dat vinden grote mensen, maar zeker ook kinderen. Het licht, de buitenlucht, de ruimte. En dan ben je gewoon bijna vier - in ons geval - dus ben je toe aan school. Is het fijn als er een juf in het leven komt. En veel andere kindertjes. En bezigheden. Dan wordt een kind zelfstandiger. Een stapje verder de grote wijde wereld in. En als het nog niet zover is, ben je het wachten wel eens zat. Dat kan en mag. Toch?

Dan kan ik als moeder mijn kind bevelen om dit of dat te gaan doen. Dan kan ik me wild ergeren aan 'dat gehang'. Dan kan ik de deur uitrennen en zelf op adem komen (er eeeeeven helemaal uit) of mijn kind ergens brengen waar het zich een dagdeel kan vermaken. Kan allemaal.

Maar soms niet. Dan 'moet je het ermee doen'. Hoe erger je het vindt, hoe vervelender de situatie wordt. Negeer de negatieve signalen. Stel uiteraard grenzen. Maar laat jezelf er niet door van de wijs brengen. Zorg dat je er zelf niet vervelend van wordt, dat het jouw probleem wordt. Dat er 'niets uit handen komt'. Verplaats je gedachten. Of ga gewoon lekker mee zitten mokken op de bank. Lees een boek. Staar uit het raam en verorber vier HEMA-tompoezen in je eentje. Uit puur zelfmedelijden.

Want - en dat heb ik dan vooral tegen mezelf - soms gaat het gewoon even niet. En daar moet je dan toch ook weer mee omgaan. Verzwelg er niet in. Maar af en toe mag het best een onverbeterlijke puinhoop zijn. Loslaten heet dat. De eerste moeder die dat zonder schuldgevoel of faalgevoel kan doen, verdient een Nobelprijs voor de vrede. De huisvrede welteverstaan. 

09022015 | iets met bejaarden en zoetigheid deel II

En dat is twee... 

Als de dekens droog zijn, stinken ze gelukkig niet meer. Nu een serie kussens, ik denk ook aan een lappendeken. Hier zag ik bijvoorbeeld een hele mooie.

05022015 | bejaardenlucht en zoete kleuren

Door de hormonen ben ik een beetje van slag. Echt. Ik heb zelfs zin in Coca Cola, dat goedje waarvan er in 500 milliliter zo'n twaalfeneenhalve klont suiker in zit. Foei. Ik heb zin in alles behalve gezond en verantwoord voedsel. Zoetigheid. Geef mij maar zoetigheid. 

En daarom koos ik ook voor deze zoet gekleurde dekens. Met een echte bejaardenlucht. 

Het ene vilten is het andere niet, maar dit is ook heerlijk om te doen. Met twee lapjes en een naald en draad op de bank. Muziekje aan, je neuriet wat mee... 

Want daar ben ik dus mee bezig; oude dekens vervilten en er dan veel moois van maken. Wat zeg je ervan? Is zoiets leuk voor op jouw bank?

03022015 | scheppen

Terwijl het zonlicht me probeert te confronteren met de vieze ramen, werk ik door aan het creatieve plan. 

Lev hielp mee, met dit als resultaat. Gewoon zomaar wat gedaan, even het hoofd leeggemaakt. En nog wat zeepjes 'ingepakt'. Nu ruikt het hele huis naar zeep. En dat, terwijl er geen poetsdoek in mijn handen is geweest. 

Ik moest ineens denken aan de schepping. Woest en ledig. Donker en licht. Hemel en aarde. Wat zie jij erin?

02022015 | (picknick met) taart

Afgelopen zaterdag bakte ik een taart voor mijn after-verjaardagsfeestje. En hij was zo lekker en makkelijk te maken, dat ik het recept graag met jullie deel. Zelf bedacht. Alleen heb ik één probleempje; ik weet niet overal de exacte hoeveelheid van. Het is ook een onverantwoorde taart wat betreft suikers en allerlei E-nummers. Luiheidsgehalte 10+. Vergeef me. Dat vind ik met verjaardagen allemaal geoorloofd. En als je alles zelf maakt, is hij natuurlijk nog lekkerder - maar ook bewerkelijker. 

Van dr. Oetker heb je biscuitmix. Op de verpakking staat precies wat je moet doen, dus dan moet je die maar goed lezen. 1 pak bischuitmix is voldoende en je hebt in 40 minuten de basis van je taart. 

Dan gaan we - wederom driewerf hoera voor Pauline - naar de site uitpaulineskeuken.nl en je jat daar haar stukje recept voor de frosting (smaakvolle roomlaag op de taart). Daarvoor moet je even scrollen. Je begrijpt, Pauline en ik hebben ondertussen een hele hechte band. Tenminste, van mijn kant dan, ha!

Voìla, genoeg gekletst. Zo komt die taart nog niet snel af. Snijd de bovenkant los (horizontaal dus) en leg deze met de gesneden kant op een bord. Dan neem je een potje lemon curd (staat in de supermarkt bij de jam in het schap) en daarmee besmeer je de bodem. 

En dan neem je een mengsel van geklopte slagroom (zo'n 150 ml) en roomkaas (ook ongeveer 150 ml) en een beetje vanillesuiker (naar eigen inzicht) en dat smeer je over de lemon curd heen. 

Je plakt de bovenkant weer vast op de taart, kliedert het geheel onder met de frosting van Pauline (dat is bij mij altijd een slagveld) en dan bestrooi je het geheel tot slot met pistachenoten en gouden spikkels (de eetbare versie). Even gekoeld laten staan en hij laat zich snijden als een geoliede machine, zo soepeltjes. Hij laat zich nog soepeler opeten. 

Omdat de frosting én lemon curd een citroensmaak hebben en in de biscuit en lemon curd heel veel suikers, is het een ultime combinatie met het ietwat zure roomkaas en de hartige noten. Manmanman. 't Is bijna professioneel, niet?

De lemon curd en het biscuitbeslag kun je ook zelf maken, ik bedoel; niet kant en klaar uit een pak. Dat zou natuurlijk ultiem genot zijn. Eet smakelijk!

En als we het nu toch over taart hebben; ik kocht vorige week voor het eerst (bij de Jumbo voor €3,99 voor de belangstellenden) een DVD voor de kindertjes. Ik ben daar niet zo'n voorstander van. Maar hiervoor maak ik een uitzondering. Omdat ik de prentenboeken van Thé Tjong Khing over Vos, Haas en Uil ge-wel-dig vind. En zijn taartenboek hadden we ook al eens geleend van de bieb. Nu blijkt er een tv-serie van te zijn, verkrijgbaar op DVD. Het is smullen. Klik hier voor de (interactieve) website die erbij hoort. Compleet met recepten, kleurplaten en tips voor ouders en leerkrachten, dus nog leerzaam ook. 

Wat ik ook heel fijn vind, zijn de dertien kleine delen. Vijfenhalve minuut per deel en een extra van 25 minuten. Dus zit je kind niet onbeperkt te kijken, maar spreek je van tevoren af dat er maar drie stukjes gekeken worden bijvoorbeeld. 

Het inspireerde Lev blijkbaar, want hij is al vier dagen kok. Of bakker. (En muzikant?) En als je moeder dan ook een taart staat de bakken... hoe leuk is dat?