Na een poos mopperen, corrigeren, straffen en hopeloos zuchten, was ik een beetje uitgedacht. Wat doe je met twee kinderen, waarvan de één zich stierlijk verveelt en de ander alleen maar slaapt of op schoot wil zitten omdat ze zielig is (lees; verkouden)?
Zoals zoveel mensen zeggen; Lev is toe aan school. Hij gaat niet naar de peuterspeelzaal en het vriendje waar hij tot voor de kerstvakantie twee keer per week een ochtend mee speelde, zit nu op school. En die onderbrekingen miste hij ook duidelijk. Dus gingen we zelf maar schooltje spelen. Allemaal aan tafel en leren maar. Puzzels, kleuren en letters leren. Leah Nore deed gezellig mee. Aangezien ik haar de stiften (van de IKEA; heel fijne dingen!) niet toevertrouw, kreeg zij het magnetische tekenbord. Ook viste ze - met een beetje valsspelen - wat puzzelstukjes met een magneetje op. Puzzelen is niet d'r hobby. Ze duwt alleen maar op de stukjes en wordt nog boos ook, als ze er niet zomaar ingaan. Tegenwoordig vraagt ze in ieder geval om 'mama' in plaats van dat ze gaat gillen. We boeken vooruitgang.
Lev heeft al vaker met mij geoefend met letters. Zijn naam, de letters van 'papa's werk' enzovoorts. Hij herkende de V van V&D in de stad en vroeg regelmatig; 'wat staat daar?' Destijds kreeg ik van mijn schoonouders hun 'aap-noot-mies-plaat' wat een enorm succes was.
Een tijdlang heb ik een slinger boven de tafel gehangen met cijfers. Ook dat was leuk. Elke hap werd geteld. Vandaag pakte ik een spelletje erbij, wat we ook al een poosje hebben. Het zijn kaartjes met een plaatje en het woord op de voorkant, op de andere kant alleen het woord. En wat schetst mijn verbazing?
Lev leest zo een aantal woorden - zonder het plaatje - weg! Niet te geloven, ik wist helemaal niet dat hij dat al kon!
'S-O-M, SOM' leest hij. En vervolgens ook 'lip' en 'pop' en 'kok'. En een plezier dat'tie had! Wat een gezelligheid. Leah Nore brabbelt vrolijk mee. Niks geen gesnotter en gehang. Niks geen gemopper.
Dus deze moeder moet toch maar vaker zoonlief (en dochterlief) aan de tafel aan het werk zetten. Eigenlijk wist ik dat allang, eerder deed ik dat veel vaker. Maar dan versloft dat wat en heb ik er geen zin in of tijd voor.
Ik ben overigens eigenlijk helemaal geen voorstander van dat gepush van kinderen - ik ben zelf nogal prestatiegevoelig, dus weet hoe vervelend die druk kan zijn. Maar blijkbaar kunnen ze soms meer dan je denkt, of hebben ze behoefte aan uitdaging. Nou juf; hij komt eraan!
Tot slot. De kinderen hadden niet alleen last van hun eigen gevoelens, maar ook van die van mij, denk ik. Ik leende een poosje terug een boekje uit (ja,
Pamela Druckerman weer) en toen ik het terugkreeg, sloeg ik het open. Ik citeer;
"Franse moeders zijn buitengewoon begaan met hun kinderen, maar ze vinden ook dat je een overstuur kind het beste objectief en kalm tegemoet kun treden. Dan kan je kind zich aan je spiegelen."
En dat was dan weer een leerpuntje voor mij.
