18032015 | kwetsbaar


'Vind je niet dat je teveel persoonlijks zet op je blog?' vroeg ze.
Ik dacht even na. Ja. Mijn kinderen zijn te zien. Ik schrijf over wat mijn man zegt, wat ik doe, denk en voel... Is het te persoonlijk?

Op het wereldwijde web is natuurlijk toch iets anders dan dat je - ik noem maar wat - in een tijdschrift of krant staat. Dit gaat de hele wereld over, zo snel kan het gaan. Nu denk ik overigens niet dat ze in Nieuw Zeeland wat hebben aan mijn Nederlandse gebrabbel en foto's, maar toch. Ik probeer erop te letten geen foto's te plaatsen van blote billen (daar was in Amerika onlangs een hele consternatie over) of elke dag zinloos uitgebreid te vertellen wat ik heb gedaan. 

Het brengt me bij de reden dat ik blog. Hopelijk kom ik niet over als iemand die laat zien hoe fantastisch ons leven wel niet is. 'Kijk eens hoe goed ik op kan voeden' of 'hoe vlekkeloos mijn leven verloopt'. Maar als je al een poosje meeleest, dan weet je dat ook wel.
Tja. Is het noodzakelijk dat iemand weet dat ik best prestatiegericht ben in het opvoeden? Dat ik wel graag dat perfecte leventje zou willen? Laatst blogde ik daarover.
Waarom ik dat blog? Ik vind het prettig om te schrijven. Dat zet voor mezelf de dingen op een rijtje. Daarnaast publiceer ik dit, omdat ik ondertussen weet dat er bijvoorbeeld wel meer moeders rondlopen die geconfronteerd worden met hun eigen tekorten. Die onzeker zijn of zich afvragen of iets normaal is en hoe er dan mee om te gaan. Dan is het prettig om dat te lezen. Niet uit een wetenschappelijk artikel, maar uit het leven gegrepen. Herkenning en erkenning. Ik krijg hier wel eens reacties en tips binnen, die mij ook weer helpen of inspireren. Aanleiding tot gesprek geven, aan het denken zetten. Dat vind ik leuk, maar ook belangrijk. 

Ik las eens en artikel over het spreken over elkaars opvoeding. Dat vinden we niet makkelijk. Als iemand mij te streng vindt, trek ik me dat aan. Ik heb de neiging in de verdediging te schieten. En in het algemeen iets beweren gaat nog wel, maar wie zegt nu tegen haar vriendin; 'Dat zou ik echt anders doen...' of iets dergelijks. Wat dacht je van 'Het valt me op dat Pietje vaak slaat en jij het niet corrigeert....' Oei. Hoe voorzichtig je iets ook formuleert, je moet een sterke band hebben om zulke meningen uit te wisselen. We zien het al snel als bemoeizucht, terwijl het echt opbouwend kan zijn.
Hoe makkelijk is het om met je vriendin de opvoeding van een ander te bespreken... dat dan weer wel. 

Kom op, moeder met je lange tenen. Stel je eens kwetsbaar op (zei ze tegen zichzelf). Het kan zo leerzaam en bemoedigend zijn. En bevrijdend. Geen verhalen die elkaar overtroeven. Ik betrap mezelf er ook op. Als iemand een verhaal vertelt (Pietje zei onlangs [...] blablabla, haha!), val ik bij; 'O ja, Leah Nore deed pas [...] blablabla, haha! Moet dat nou? En sta je ook vooraan als het gaat om je onredelijke boosheid die morgen, of die zorgwekkende ontwikkeling bij kindlief?
Zijn we bang veroordeelt te worden? Is het ook zo dat - als we ons kwetsbaar opstellen - het oordeel zo makkelijk geveild wordt - zolang het maar over de ander gaat?

"Praten met - en niet over de jeugd" adviseerde een jeugdwerkadviseur me eens. Ik zou zeggen; "Praten met elkaar over opvoeding- en niet over elkaars opvoeding".
Hoe kwetsbaar durf jij je op te stellen, als het gaat over je opvoeding?

3 opmerkingen:

  1. Volgens mij stel ik me best kwetsbaar op, op mijn blog. Toch pas ik heel goed op met wat ik over mijn kinderen schrijf. Vroeger had ik een andere blog en kreeg ik best wel commentaar van bepaalde mensen, die mij kenden. Ze vonden dat ik te open was over huishoude, opvoeding. Toen ben ik anoniem gaan bloggen. En minder foto's van de kinderen.

    Ik vind zoals jij het doet heel goed. Je foto's zijn niet te open - en bloot. En kwetsbaar durven zijn is heel mooi en een teken van rijpheid. Dus ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. het bloggen heeft mij tot nu toe eigenlijk alleen maar leuks gebracht! Zoooo veel inspiratie opgedaan, ideeen uitgewisseld en lieve en leuke mensen ontmoet virtueel en ook vervolgens in het echt!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, dat vind ik ook, wat Jedidja schrijft. Kwetsbaar durven zijn is heel mooi en een teken van rijpheid.

    Sja, en wat je wel en niet schrijft, wel en niet fotoot;)... lastig. Sinds mn nieuwe blog wilde ik de Bijbelfeesten echt alleen op die blog zetten en de andere berichten achter een blog, die alleen toegankelijk is voor uitgenodigde lezers.
    Maar ja, die moeten wel telkens een wachtwoord intypen, en je 'ontmoet' ook nooit nieuwe bloggerlezers..
    En alleen over onze Bijbelmomenten bloggen, dat kan ik gewoon niet. Tot een bepaalde hoogte wil ik gewoon een totaalplaatje bloggen. Gewoon van alles. Van Bijbelfeest tot genietmomentjes, tot opvoedgedachten tot geloofsvragen tot 'n lekker receptje. En ooh, ik ben zo dol op foto's. Vooral veel en groot:).

    Maar door jouw blogje ga ik toch weer twijfelen. Ik heb de laatste tijd ook bendes amerikaanse lezers en dat vind ik dan weer niet relaxed. Ofzo.
    Maar ja, ik heb dan weer geen Facebook, dus verder staat er weer niks over ons op het grote www.

    Nou ja, ik weet t ook even niet.
    Bedankt dat je me even aan t denken zet.

    BeantwoordenVerwijderen