30122014 | dagje uit: Zoo Duisburg

Wat was het geslaagd; een dagje naar het Duitse Duisburg om daar de dierentuin te bezoeken. 

Echt een aanrader voor een dagje uit met het gezin. Je betaalt minstens €5,- minder per volwassene in vergelijking met Nederland. Om over het parkeergeld maar te zwijgen. De dieren zijn goed zichtbaar, ook voor een kind in een wagen; het apenverblijf is ruim, licht en veelzijdig, om maar een voorbeeld te noemen. 

De dolfijnenshow met vier dolfijnen vond ik één van de hoogtepunten. Het begint al meteen met springende dolfijnen, die allerlei kunstjes uithalen. Niks geen keiharde muziek met lichtflitsen á la Harderwijk. Ook wel leuk voor de kleintjes dat je niet de helft mist, omdat het halfduister is. De trainer sprak Duits, maar z'n grapjes waren goed te volgen en er was genoeg te zien. Ook geen film die de helft van de show inneemt; gewoon dolfijnen. Leuke bijkomstigheid; het bassin heeft glazen wanden, dus je kon helemaal tot op de bodem kijken. 

Verder zag ik voor het eerst in mijn leven een levende - doch slapende - koala. Het schijnt dat die beestjes 22 uur per dag slapen, dus dat was een schrale troost. In het Rio-deel liepen aapjes los, zo schattig! Eentje had het voorzien op de banaan in onze wagen... 

Lev ging uit z'n dak bij de maki's, die dolenthousiast door hun hok vlogen en sprongen. Zijn knuffelmaki was thuis zojuist in ere herstelt na het zien van de BBC-film over Madagaskar (ook een aanrader trouwens), dus dat was een geweldig 'weerzien'.

In het aquarium verwonderden we ons over de kleurenpracht onder water. Thuis hebben we over de schepping gelezen; alles was goed. Er is nog zoveel moois na de zondeval bewaard gebleven; wat een wonderlijk schouwspel. Je zou denken; wie ziet die kleuren en bijzondere vormen nou? Maar al is het 'alleen maar' tot Gods eer; wat mooi!

Ook al was het winter, er was genoeg te zien. Juist leuk ook om de pinguïns in de sneeuw te zien; zo hoort het toch? Leeuwen, beren, olifanten, giraffen, maar ook een boomkangaroe (huh?) en kleine panda met een dikke wintervacht; het was erg leuk.

Nadelen? Ja, die zijn er ook. Er was niet tot nauwelijks gestrooid, dus af en toe levensgevaarlijk glad op de wandelpaden. De dierentuin is niet aangegeven vanaf de snelweg. Wij zijn geen 'GPS-mensen', dus dat was even zoeken. Waarom niet even een bordje? Maar dat zal wel Nederlandse luiheid en gewenning van ons zijn. Net zoals het pinnen. Bij de entree kun je wel op deze manier betalen, maar in het restaurant niet. We hadden geen eten bij ons, dus moesten echt geld hebben. Na een scène - kleine kinderen en zwangere vrouw als inzet - mochten we bij de ingang contant geld pinnen. De kassa-juf mopperde iets over 'Niederländische immer mit karten zahlen,' ofzo. Ja, sorry hoor. 

Nogmaals; een aanrader. Fijn om er zo saampjes een dagje op uit te zijn. Daar komt het vaak niet van met twee grote families en allerlei andere bezigheden en verplichtingen. Nog twee daagjes en dan is de luxe weer voorbij; dan sta ik er overdag weer 'alleen voor'. Nog even genieten dan. 

29122014 | interne verhuizing

Met een derde op komst besloten we niet de hele zolder te verbouwen, maar Lev en Leah Nore bij elkaar op de kamer te leggen. En dus werd alles rigoureus geschilderd. En ja, dat hebben we een half jaar geleden ook nog gedaan in die kamer... klik.

En ik kan daar zo van genieten hè, dat veranderen en inrichten en schuiven... Meteen even de luie spieren aan het werk gezet tussen de feestdagen door.

De kast werd 'Sienna Yellow' (hulde aan Annie Sloan en haar fantastische verf) en voor de rest niet veel nieuws. Een bed met matras voor Lev via marktplaats (blijft handig), wat nieuw beddengoed bij de IKEA (ook al zo'n fijne winkel). Dat is dan driewerf hoera. 

Lev slaapt al op de kamer en hij vindt het heerlijk. Het ledikant en de commode staan nu in het kleine kamertje, waar Lev sliep. Aangezien Leah Nore ziek is, zullen we haar maar niet proberen in een peuterbed te laten slapen. Dat wordt nog wat. Ik las bij een andere mama al over dit dilemma; hoe leer je kinderen rustig bij elkaar te slapen in één kamer? De lol is er hopelijk een keer vanaf. Maar dan rest ons nog de vraag hoe dochterlief in bed blijft, als ze niet meer 'gekooid' ligt.

Lev was iets ouder en we hebben het toen als volgt gedaan; We kwamen eens 's avonds laat thuis. Lev werd slaapdronken uit de auto getild en even slaapdronken in bed gelegd. Zijn peuterbed. Hij had niets in de gaten en pas de volgende morgen besefte hij waar hij lag. Natuurlijk klom hij er meteen uit om zijn knuffelverzameling over de grond te strooien en in de kastjes te kijken. Ik weet eigenlijk niet eens meer of hij toen al zelf de deur open kon doen, volgens mij wel. Vreemd genoeg heeft hij dat eigenlijk nooit gedaan. Hopelijk gaat dat met Leah Nore net zo.

Sterker nog, hij vroeg gisteren of hij ook vanuit zijn nieuwe kamer zelf naar de badkamer mocht om naar het toilet te gaan 'als het nog nacht is'. 

Was hij altijd maar zo voorbeeldig. Onlangs waren we bij een zus en zwager en lagen ze samen op een kamer; zij in het campingbed, hij in het grote bed. 'Zorg maar voor Leah Nore,' zeiden we, want ze huilde nogal en als ze dan zijn stem hoort, kalmeert ze wat.

Als we vertrekken roept Reint me naar boven. Daar tref ik Lev aan; prinsheerlijk onder een dikke deken... én het dekentje van Leah Nore. Leah Nore ligt nog net niet te rillen van de kou. Lev verklaart nader; 'Lev ging een lekker holletje maken.' 

Voorlopig ligt Leah Nore in de kleine kamer in het ledikant. In het voorjaar - ze is dan net even wat ouder - gaan we het een keertje proberen. En wie weet hoeft zij niet te wennen, maar is het haar broer die nog wat moet leren. Als ze bijvoorbeeld aan 'zijn tafel zijn puzzel' gaat zitten maken. 

Of wij moeten vreselijk wennen. Als we straks niet twee, maar drie kleintjes tegelijk aan moeten kleden. Gelukkig is het nog niet zover. Dan hebben we nog zoveel tijd om ons voor te bereiden en te wennen...

En dan te bedenken dat Maria en Jozef alleen maar wat doeken hadden en een kribbe. In een stal. Misschien moet ik me niet zo druk maken. Kan ik nog wat van onze zoon leren die gisteren dankt na het eten; '...voor papa's werk en voor de nieuwe kamer en de nieuwe vos en het nieuwe bed en papa ging alles verven...' 

17122014 | weihnacht

Elk jaar bezoeken we een 'weihnachtsmarkt'. We zitten hier zo in Duitsland en het is gewoon leuk om even over de grens te kijken. Veel bijzonders is het soms niet. Dit jaar waren we in Bochelt. Je kunt er goed winkelen en hier en daar stond een rijtje of pleintje met 'huisjes'. Chocolade en andere lekkernijen, houtsnijwerk, sieraden en vooral veel brädwurst is er te koop. 

Ergens om een hoekje op een uitgestorven pleintje - daar waar je het hele gebeuren eigenlijk achter je liet - stond een kerststal. 

Nu geloof ik niet dat de kerststal van toegevoegde waarde is, maar anderzijds is het natuurlijk armoe om datgene waar het met 'weihnacht' om draait zo weg te zetten. 

Ik heb zo'n vermoeden dat tijdens de laatste vergadering van de commissie werd gevraagd; 'Hebben we nu alles?' En dan ineens de heldere ingeving; 'De kerststal! Waar laten we dat ding?' 'Oh... die kan wel om het hoekje bij het grote plein. Daar kijkt toch nauwelijks iemand naar.'

Weihnacht. Ik spreek de Duitse taal niet vloeiend, maar volgens mij komt het van het woord 'weihen'; wijden, zegenen, inwijden, inzegenen, opdragen, heiligen. Daar is weinig van te zien op zo'n markt. Op de folder die we in onze brievenbus kregen stond dan ook veelzeggend; winkelen, beleven, voelen. Want zo gaat dat tegenwoordig. Als we er maar een aangenaam gevoel bij hebben. Ook in onze winkelstraten en misschien ook in ons huis. Ik heb het er al eens over gehad. 

En ik loop ook gezellig over zo'n markt, hoor. Kopje chocolademelk met slagroom toe. Maar kerst vier ik toch op een andere manier. Misschien is het een beetje flauw, maar ik noem zoiets dan ook liever een wintermarkt. Gewoon, een gezellige markt. Met muziek, lichtjes in de schemering en een grote hoeveelheid brädwurst. Winkelen, beleven, voelen. Maar geen weihnacht. Met uitzondering van die vergeten kerststal om de hoek dan.

16122015 | tel uw zegeningen I

Het is nog niet voorbij, maar toch alvast een terugblik op het jaar. Wat betreft het werk van mijn man. Ik ben supertrots en dankbaar. Elke dag had hij werk, dat was boven verwachting. Het was ook best spannend - en dat is het nog steeds - want je kunt nooit ver vooruitkijken. Maar dat geeft ook wel meer besef van de bede 'Geef ons heden ons dagelijks brood'. 

Niet alleen het ontvangen werk, maar ook de gezondheid en kracht om het uit te voeren, alles wat we meekregen bij de start in materieel opzicht en de belangstelling en hulp van allen om ons heen... 

Ik maakte wat bedankjes voor grote klanten en werkgevers. Leuk om te doen en ook goed om een blijk waardering te geven aan de personen die dat toekomt. En ten slotte; fijn om mijn man hierin tot hulp te zijn.
Als je niet 'verplicht' stil staat bij dit soort dingen, lijkt het zo snel vanzelfsprekend. December - en zeker de laatste weken van deze maand - vind ik een mooie tijd om terug te blikken. En de zegeningen te tellen.
Ik hoorde eens van een gezin dat regelmatig op een briefje een 'zegening' noteerde en met de jaarwisseling de briefjes samen doorlas en besprak. Een mooi idee om in alle drukte de tijd voor te nemen.

15122014 | verborgen boodschap

Soms kom je op een onverwachte plaats een Bijbeltekst tegen. In een weiland langs de snelweg bijvoorbeeld. Soms weten we niet eens meer dat het een Bijbel(se)tekst is; denk aan de wapenspreuk van Nederland; door Willem van Oranje werd in een verklaring hiervan onder andere heen gewezen naar God. Ook op het twee euro munstuk staat de tekst 'God zij met ons.'

Ooit had ik een gesprek met een verkoopster in een decoratiewinkel. Op een hartje stond; 'But the greatest of these is love.' Ze vroeg of het een cadeautje was en ik beaamde dat.

'Voor een verjaardag?' vroeg ze.

'Nee,' antwoordde ik, 'voor een belijdenis.'

'O, bestaat dat nog?' vroeg ze duidelijk verbaasd. 

Ik beaamde dat. 'Ik doe zelf ook dit weekend belijdenis,' vertelde ik haar. 'Vrijwillig,' voegde ik er lachend aan toe. We praatten er even over door. 

'Daarom vond ik dit hartje zo mooi. De tekst erop komt uit de Bijbel,' legde ik uit aan het einde van het gesprek.

'Welnee, dat is toch gewoon een mooie uitspraak?'

'Dat is het ook; en hij komt uit de Bijbel. Er gaat een heel hoofdstuk over de liefde. Wat liefde (uit God) is [...] en dan sluit het af met de tekst dat geloof, hoop en liefde blijven, maar dat de liefde de meeste is.' 

Zoiets verwacht je niet van tevoren, maar het was een mooie gelegenheid voor een gesprek.

Vandaag had ik ook zo'n gesprek met Lev. Hij vond een nieuwe 'verborgen boodschap'. Op het pak van de muisjes van De Ruijter. 

'Wat staat hier?' vroeg hij, wijzend naar de tekst op de achterkant. Ik las het voor; "Al ruim anderhalve eeuw is KONINKLIJKE De Ruijter dé BROODversierder van Nederland. Een stukje GESCHIEDENIS waar we trots op zijn.'

Later diezelfde maaltijd leest Lev het de tekst zelf nog eens hardop voor; "Uw KONINKRIJK kome, Geef ons heden ons dagelijks BROOD. Uw wil GESCHIEDE'.

Die noteren we voor in het archief. 

11122014 | goodness inside

In de laatste week van november besloten vrienden van mijn zus een hulptransport te organiseren richting Noord-Irak. Voor de vluchtelingen. Je zou kunnen zeggen dat het op een positieve manier totaal uit de hand liep. 

Deze week werd alles gesorteerd en omdat er veel meer binnenkwam dan verwacht was, konden ze wel wat hulp gebruiken. Maar ook dat was boven verwachting. Of misschien kan ik beter zeggen 'verwachting van Boven'. 

Dat de temperatuur onder het vriespunt was, deed niemand wat. De koffie werd des te meer gewaardeerd. Gezelligheid alom. 

Uiteindelijke resultaat; twee vrachtwagens met 1962 dozen en zakken vol kleding, verzorgingsartikelen, dekens, speelgoed en schoenen. Mooi verwoord door één van de dozen zelf (foto 5). Voor de oplettende kijker; 'goodness inside'. Dat waren dus niet de bananen. 

Wat een vrijgevigheid en wat fijn en goed om samen zo bezig te zijn voor de naasten. Wat hebben wij het goed. En wat fijn dat er dan zoveel mensen zijn die daar nog wat van afstaan. Laten we vooral hopen dat het werk en de goederen tot zegen zijn en de ontvangers op deze manier in aanraking komen met het Evangelie. Want Hij alleen geeft ware 'goodness inside'. 

Voor meer informatie over dit project; check deze pagina op facebook

08122014 | beroep: werkloze bankhanger

Ik ben dus zwanger. En dan neem je tijdens de intake bij de verloskundige je gegevens door. 

De verloskundige ramt op de backspace bij beroep: huisvrouw. 'Dat is zo ouderwets! Ik vind het een naar woord,' is haar commentaar.

Daar gaan we weer. Bij de zwangerschap van Leah Nore had ze het al doorgeschrapt op het formulier, nu is het volledig gewist uit het bestand.

Ik had me er al op voorbereid, maar dan toch... ik pruttel wat... "O, echt? Ik niet hoor. Ik ben er eigenlijk wel trots op,' reageer ik. Het komt er niet helemaal overtuigend uit. En voordat ze erop kan reageren zeg ik nog; 'Het was voor mij een bewuste keuze. En daarbij betekent het gewoon volgens het woordenboek dat ik een echtgenoot en moeder ben en voor het huishouden zorg.'

Maar volgens de verloskundige ben ik moeder.

'Nee,' zeg ik nog. 'Dan noem ik mezelf liever huisvrouw. Want ik ben niet alleen moeder.'

Maar ze laat het gewoon staan.

Met anderen heb ik een discussie over het voorval. Een jongeman reageert; 'Maar het is toch geen beroep? Wat zet je dan op je CV? Bij je werkervaring ook "zoveel jaar huisvrouw"? Vrouwen die werken en kinderen hebben, zetten toch ook niet op hun CV 'receptioniste en huisvrouw?'

Ik lach; 'Maar ik heb geen CV nodig. En als ik ooit weer ga werken, dan zou ik dat er gerust opzetten ja. Want wat moet ik dan invullen? Dat ik werkloos ben? Of misschien fulltime bankhanger? Want ik heb geen werk.'

Lachend vult een huisvrouw (moeder van zes) me bij; 'Maar dat is toch ook zo? Beetje koken, winkelen wanneer je maar wilt, lekker romannetje lezen bij de koffie, af en toe poetsen...'

Nee. Ik ga hier geen lans breken voor huisvrouwen. En hoe druk we wel niet de hele dag zijn. En dat het echt heel intensief is. En dat we van alle markten thuis zijn. Bla bla bla. 

Maar rest mij wel de vraag; is het zo gek om te zeggen dat ik nu fulltime huisvrouw ben? (of wat dacht je van 'pedagoog'?) 

Ik heb geen betaald werk. Dus geen beroep. Een beroep is volgens het woordenboek; 'dat wat je doet om geld te verdienen' en ik word niet betaald. 

Mijn oog valt op de tweede betekenis; 'een beroep op iemand doen'; verzoek om hulp aan iemand. Dat gaat niet helemaal op, maar ik vond het wel passend; het gezin doet een beroep op me. 

Maar dat vul ik natuurlijk niet in. Dat ik ook geen huisvrouw invul, prima. Maar dan vul ik daar net zo goed niet in dat mijn beroep moeder is. Want daar word ik ook niet voor betaald. Of we moeten gaan rekenen in natura, maar dat bedoelt het woordenboek niet. Ik weet al wat ik invul. Het gedicht hing op mijn moeders prikbord (nu hangt er een andere uitspraak; Als dit een baan was, nam ik ontslag.)

Ik ben de glazenwasser en de wasserij
ik ben de tuinman, ik houd het netjes bij.
Geloof mij: heel dit raderwerk staat stil,
wanneer mijn moede arm eens niet wil.
Ik ben gepromoveerd: psychologie,
gewoon aan huis kreeg ik de theorie.
Soms is het mij of ik angstig droom
want ik ben ook pedagoog en econoom.
Ik ben de keeper, vang alles op.
en alle missers, die vallen op mijn kop.
Ik ben gezinshulp in mijn eigen huis,
allround verpleegster zonder kruis.
Ik ben de strijkmachien, de poetsmachien,
de zoek-eens-opmachien en ik-zie-het-nietmachien.
Ook ben ik kok en kook met variatie,
maar niemand vindt dit eigenlijk een prestatie.
Je staat verbaasd waar een mens nog tijd voor vindt,
want ik kreeg zo nu en dan ook nog een kind.
En paste dat weer in het programma in,
want ik werd de babysitter en de min.
Ik ben de huiswerkcursus, onbetaald,
dus heb ik al mijn talen opgehaald.
En soms moet ik een spreekbeurt maken,
dat zijn dan de meer interessante taken.
U hoort het wel, ik ben me goed bewust
van de verantwoordelijkheid die op mij rust.
Ik ben uniek, meneer, en nimmer te vervangen,
achter ‘beroep’ vul ik dus netjes in:
‘Manager van het gezin’
in plaats van ‘zonder’ om mijn nek te hangen.

Manager van het gezin dus. Maar ook daar word ik niet voor betaald.

04122014 | baby

Als ik 's avonds laat rijstwafels met chocoladepasta sta te smeren, nou dan weet ik wel hoe laat het is. 

En als ik dan ook met de rits van mijn rok open door de winkel loop, tot twee keer toe de lichten van mijn auto vergeet aan te doen (terwijl het heel erg donker is) en het liefst niet kook vanwege de luchtjes en een winterslaap zou willen houden, dan weet jij het ook.

We verwachten eind juni 2015 ons derde kindje! Wat een wonder weer.

Het is ook wel spannend. Je bent je er toch meer van bewust dat het ook anders kan gaan, meer dan bij een eerste kindje. Des te groter is de opluchting en dankbaarheid als je het hartje ziet kloppen op de echo. 

Volgens de verloskundige hebben we dan al een 'groot gezin'. En eerlijk gezegd ben ik nu al aan het puzzelen; hoe richten we de kamers in? Hoe gaat dat in de auto (past het wel?) En meteen maak je alweer plannen. Een muurtje sauzen, een kast schilderen, op zoek naar een bed.
Gelukkig denkt Lev mee. 'Waar gaat de baby slapen?' 'O, mam. In de grote kast bij Leah Nore is nog een bed. Dat is voor de baby.' (Hij doelt op het campingbedje.) En even later. 'Maar waar moet de baby zitten in de auto?' Ook daar weet hij na een poosje nadenken wel wat op; 'Dan blijft Leah Nore hier, dan kan baby in de stoel van Leah Nore.' Ja ja. Het arme meisje wordt van haar plaats verdreven, zonder ze weet wat er allemaal gaat gebeuren.

Ik geniet van Lev z'n zorg. Na het avondeten - wat ik zuchtend van de misselijkheid naar binnen heb gelepeld, zegt hij; Ga maar op de bank liggen. Moet je een kleedje van Lev?' En na het bloedprikken, vroeg hij aan mij; 'Mammie, hoe gaat het met de bloed?' 

Wat is hij dan ineens groot. 

Voorlopig hopen we ook maar dat alles goed gaat. Dat is een spanningsveld; genieten en anderzijds ongerustheid. Dat maakt ook afhankelijk van de Schepper van dit nieuwe leven.

"Ik loof U, omdat ik op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken! ook weet het mijn ziel zeer wel. Mijn gebeente was voor U niet verholen, als ik in het verborgene gemaakt ben, en als een borduursel gewrocht ben, in de nederste delen der aarde. Uw ogen hebben mijn ongevormden klomp gezien; en al deze dingen waren in Uw boek geschreven, de dagen als zij geformeerd zouden worden, toen nog geen van die was." (Psalm 139:14-16)

03122014 | novembertaart

Deze hadden jullie nog tegoed. Nu de temperatuur ook overdag onder het vriespunt ligt, kunnen de vogeltjes er lekker van smullen.
Ik ben overigens benieuwd of we volgend jaar nog een levende plant in onze tuin hebben. Nadat ik alles rigoureus had gesnoeid, kwam diezelfde nacht de eerste nachtvorst. 

Voorlopig maar eens de winter door. Ook wel weer gezellig en gezond; die winterkou die ons ons huis injaagt. 

Je kunt overigens voor de vogeltjestaart gewoon een puddingvorm voor gebruiken. Ik gebruikte een siliconen-geval, dat is wat makkelijker om het geheel goed uit de vorm te krijgen.