28102014 | geen speelgoed

Vorige week kreeg ik toch zo'n leuk pakket. Een doos met werkkleding voor Reint. Nu ben ik reuzetrots op mijn man die sinds januari zzp'er is en nog geen dag thuis heeft gezeten. Elke dag werk. En hij werkt hard. Hij houdt ervan alles goed te doen. En nu heeft hij dus werkkleding met zijn logo erop. Dus ik ben trots.

Maar het ging me in dit geval eigenlijk meer om de doos. Het garandeert namelijk uren speelplezier. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat al dat speelgoed helemaal niet nodig is. In al mijn 'hebberigheid' lever ik dus et liefst een verlangenlijst aan rond de verjaardagen. DUPLO vinden de kinderen leuk. Van huizen met torens tot hijskranen, koekjes tot dierentuinen; het stimuleert de ontwikkeling en creativiteit. Ze kunnen er uren zoet mee zijn.

Verder hebben we een mand met houten speelgoed; een spoorwegbaan en vooral heel veel blokjes. Ik vind het zelf heel leuk, maar Lev vermaakt zich hier minder mee en is er sneller op uitgekeken.

De derde doos is gevuld met voertuigen in alle soorten en maten. Er zitten hele mooie tussen, maar ook van die waardeloze modellen waar de wielen om de haverklap vanaf vliegen. Die verdwijnen dan ook in de prullenbak. Leah Nore vindt dit speelgoed ook erg leuk. Met name de politiewagen. Ze stapt er mee rond en kan hem nauwelijks afstaan.

Ze ontfermt zich ook als een ware poppenmoeder over 'ájèájè'. Oftewel de pop die je kunt aaien. Ze verzamelt haar eigen speelgoed; het wordt de vierde bak; de poppenwagen, servies, keukengerei, echte plastic levenswaren...

En dat was het. Kleurpotloden, kleurboeken, wat stickers en vetkrijt, memorie... o ja, gereedschap, puzzels, de zak met knuffels die nog stammen uit de tijd van mijn kinderjaren. Als je het allemaal op gaat noemen, zie je pas hoe veel het is. Dan te bedenken dat de kindertjes op de savanne wat kiezels, takjes een touwtje en een bakje hebben. Hoogstens.

Natuurlijk spelen ze met hun speelgoed. Voor het voorkomen van een onoverzichtelijk strijdtoneel in de woonkamer, mag er maar één doos tegelijk beneden staan. Lev geeft tegenwoordig zelf aan dat hij een andere wil. Dat helpt wel; eerder zat alles in één mand en na het omkiepen ervan verveelde hij zich; teveel om me te spelen. Dat kan ook een probleem zijn.

En gek genoeg spelen ze haast nog liever met ons plastic picknickbestek, de pollepels en de sierkussens. Zo ook die kartonnen doos. Geen aantrekkelijke kleuren, geen plaatjes, geen geluiden - o, wat heb ik een hekel aan dat jengelende speelgoed - maar een bruine, kartonnen doos. Ze passen er samen in en dan is het gewoon een doos. Of Lev verstopt zich erin en Leah Nore trekt hem onder luid gejubel open. Het is een kast en een bed en een konijnenhok... zo leuk om te zien.

Ik kijk nog eens kritisch naar al het speelgoed. Misschien moet ik daar ook maar eens wat van wegdoen. Want - net als bij de grote mensen - maakt de hoeveelheid spullen je niet gelukkig. Het is hoe je omgaat met wat je hebt, de tevredenheid. Het plezier. De creativiteit. De eenvoud. Wat dat betreft kunnen we onze kinderen al jong leren dat je niet alles kunt hebben wat je wilt. Omdat het geld kost. Maar ook omdat je het niet nodig hebt.

Laat ze los in een bos en ze zijn twee keer zo gelukkig, is mijn ervaring. En zoals net, toen kwam de grasmaaier voorbij. Nou, dat is ook al leuk. (Mama, hij gaat zo over de poep heen!' Spectaculair voor een jongen van drie. Laarzen aan, de grasmat inspecteren. Staan de paddenstoelen er nog?) Maken we daarna van de doos een grasmaaier. Voilá.

24102014 | luister en huiver

Afgelopen week leende ik voor Lev het boek van Arnold Lobel; 'Alle verhalen van Kikker en Pad.' Geweldige verhalen over wilskracht en vriendschap. En dan is het verhaal over het griezelen aan de beurt. Spookverhalen. Hmmm.

Alhoewel alles weer goed komt - maar in het midden blijft of het echt is gebeurd - ben ik niet gecharmeerd van dit soort verhalen en las ik het niet voor. Ik heb tijdens mijn studie geleerd over het belang van fantasieverhalen; de reden waarom prentenboeken vaak een dier in de hoofdrol hebben. Maar dit gaat me te ver. Ten eerste kan het angstaanjagend zijn en dat valt op dit moment helemaal niet goed bij Lev. Van de week kwamen we een dode muis tegen en dat vond hij 'spannend'. 'Mag niet doodmaken,' zei hij fel. De laatste tijd haalt hij wel vaker iets dergelijks aan als; 'Lev gaat niet sterven.' Of toen mijn moeder haar arm brak; 'Is oma nu gestorven?'

In de boekhandel en bibliotheek zoekt hij boeken over de botten van 'olifantenbeesten', oftewel dinosauriërs. Gefascineerd staarde hij naar de houten puzzel, met twee stukjes die hij moest koppelen. Voor en na. Ei. Kuiken. Hele vis. Geraamte. Dan leg je dat uit, over botten enzo. Dat als je een vis opeet... 'Mag niet opeten! Mag niet doodmaken. Niet... mag niet dood.' Hij is dan zo fel. Het trekt hem aan, maar hij is er ook bang voor. Niet teveel nadruk op leggen dus. Maar dan moet ik toch ook wat verhalen in de kinderbijbel overslaan... Elimelech sterft, de stokbewaarder wil zich van het leven beroven, Simson die een leeuw doodt en niet te vergeten alle oorlogen. We vertellen hem dan vooral dat Simson sterk was door God, de Filistijnen vijanden zijn en dat je, als je bang bent, altijd mag bidden om maar wat voorbeelden te noemen. Maar het blijft lastig. Want de dood is ook realiteit en dino's hebben wel degelijk bestaan. Ontkennen of ontwijken is niet goed. Maar benadrukken ook niet.

En dan helpt het helemaal niet als een onschuldig kinderboek toch niet zo onschuldig is. Als je bij de H&M regelmatig de doodskop als print op een kledingstuk tegenkomt. Als je hun site bezoekt en filtert op 'jongens 92-140' wordt je bedolven onder de skeletten. Wat dacht je van een glow-in-the-dark print van een deel geraamte op de pantoffel (met anti-slipzool; voor de belangstellenden) van je drie-jarige zoontje? En het smakelijke halloween pompoenbrood van de bakker om de hoek met angstaanjagende, bungelende  skeletten, heksen en monsters in de etalage... 

Ik las een krachtige omschrijving in het commentaar van het Reformatorisch Dagblad; 

De griezelcultus van Halloween is compleet doorgeschoten en wasemt de lijklucht van een beschaving die op sterven ligt. Een samenleving waarin het gezag van het christelijk geloof is gesloopt, ontaardt in een levensbeschouwelijke grabbelton. Wie dezer dagen als nabestaande op weg is naar een begraafplaats mag hopen niet in een Halloweentocht terecht te komen.

Ik begrijp werkelijk niet de toedracht van dit 'feest'. Zeker niet het gebruik, het besef en de 'beleving' van het begrip dood. Is het misschien het overschreeuwen van de laatste vijand? 

Mij lijkt 'griezelen' lang niet zo onschuldig. En daarom vind ik het niet nodig dit ruimte te geven in onze opvoeding. Het argument van de winkelvereniging in Zoetermeer, die met een passende afbeelding de aankondiging van de Halloweenparade (voor volwassenen!) opleukt, begrijp ik ook niet. 'Het leven is lang niet altijd gezellig, dus moeten we dat maar aan de (bange) kindertjes uitleggen. Dat is opvoeden.' Nou, daar heeft'ie een punt. Maar ik heb daar niet zo'n feest bij nodig.  (Lekker realistisch ook om je kind aan de hand van lugubere, bloederige zombies te vertellen dat het niet altijd fijn is in je leven.) Dat kan ook aan de hand van het allerdaagse. Het Halloween-gebeuren is me wat te opdringerig.

[edit] Zojuist in de stad gilde Lev het uit. Een griezelhuis, compleet met duivelse lach. Lichten flitsen over de muur van de oude kerk. Schrijnend, zo'n contrast.

230102014 | hebben ze dan geen mooie veren

Er is hier nog niet echt sprake van vakantie, omdat Lev niet naar school gaat. Maar het is in ieder geval wel herfst! Afgelopen weken verzamelde ik al een heleboel veren om 'een keer iets mee te doen'. Over het algemeen blijven dat soort projecten vervolgens maanden op de planning staan, maar na mijn opruimwoede lijkt ook dit probleem met de rest weggegooid te zijn. De strijk houd ik zowaar bij en vanmiddag was het dan tijd voor een gezellig knutselmomentje. Om de wanhopige ouders te inspireren bij deze de illustraties. Activiteit: Met acrylverf veren beschilderen. 

De zon begint hier zowaar te schijnen. Snel nog even de benen strekken met z'n allen.

20102014 | unplugged

Vorige week was ik vanaf dinsdag helemaal 'los'. Zo onhandig; de modem was kapot en daardoor konden we niet bellen of gebeld worden met de huistelefoon. Mijn mobiel functioneert momenteel ook niet naar behoren, dus ik was echt ouderwets 'unplugged'. 

Lastig omdat ik nog een aantal mensen wilde bellen en je nog geen berichtje kan versturen, maar verder heb ik er niet veel last van gehad. 

Het meest opvallend was eigenlijk wel dat de 'buitenwereld' van niets wist en ik - toen ik weer bereikbaar was - berichtjes ontving als 'hallo?' en 'heb je m'n berichtje nou al gelezen?' 

En je hebt toch meer tijd over. Ik verdwaal nogal eens 'in' het web. Ben zo goed als verslaafd aan instagram enzovoorts. Zo'n weekje geeft je toch ook weer inzichten (want ik was ook best nijdig, aiaiai.)

De tassen in de hal getuigen van een heel zinvol weekje. Alleen al uit mijn kast minstens 60 kledingstukken weg en 13 paar schoenen. Op weg naar het goede doel. Als je eenmaal bezig bent met weggooien... Nu rest me nog te werken aan zelfdiscipline. Wat het internet betreft en de spullen die ik om me heen verzamel. 

11102014 | goud zoeken

"Ieder huwelijk dat ouder is dan een week kent gronden tot echtscheiding. De kunst is het vinden en blijven vinden van gronden om bijeen te blijven." 

Aldus Robert Andersen. 

Het is net goud zoeken. Toch? Op zoek naar het beste in de ander... En hé, ik weet best dat je eerder ziet dat hij zijn vieze sokken na veertien jaar nog steeds voor zijn bed laat liggen in plaats van in de wasmand.

Het schijnt dat de Franse vrouwen daar anders mee omgaan dan dat ik dat in ieder geval doe. Ik haal maar weer eens Pamela Druckerman aan; "Natuurlijk komen ze met de verkeerde muesli thuis of met aardbeien die eruitzien alsof ze met een moker bewerkt zijn. Het zijn mannen! Ze kunnen het niet helpen. [...] Het zou zomaar kunnen dat die arme schat heel erg zijn best heeft gedaan." Elders schrijft ze dat je bijvoorbeeld moet accepteren dat hij de sinaasappelsap niet schudt voor gebruik.

Onlangs had ik een gesprek met allemaal jonge, getrouwde leeftijdsgenoten. Een van de mannen gaf toen ook iets aan in die richting; 'Doe je je kind kleren aan, komt je vrouw thuis; "Wat heb jij haar nou aangedaan? Dat ziet er toch niet uit!" Nou, ik dacht dat het best leuk was bij elkaar.' 

Ja, zo zijn wij vaak. Omdat wij als vrouwen/moeders een hele visie hebben over opvoeding, het eten, kleding, huishouden enzovoorts. Mopperen we eerst over het feit dat ze niet uit zichzelf weet ik het wat doen, hebben we vervolgens weer commentaar op de wijze waarop ze het uitvoeren. Dat kan behoorlijk verpletterend zijn. Het ontneemt een mens toch alle lust het nog eens te proberen? Wat ontmoedigend zijn we toch, dames...

Een Bijbelse opdracht om onder andere onderdanig te zijn. Zachtmoedig en stil. Een hulp. Niet z'n moeder. Ik denk dat ik de uitspraak inlijst en op ooghoogte hang aan de wand. Want het is net goud zoeken. 

En waar je geen goud vindt, ga je weg. Daar blijf je niet in wroeten. Dat zou zinloos zijn. Toch?

09102014 | frisse lucht

Zo doe je voor je gevoel hele dagen niets, dan ineens heel veel. Ik wil jullie allereerst attenderen op de 'D'ruitdaging - klik hier voor meer info - waardoor ik deze maand een stok achter de deur heb om niet alles als een hamster te bewaren. 

Naast het vertroetelen van onze konijnen - en de poging van Pluche af te komen (zij blijkt een hij te zijn), naaide ik een onderrok voor een veel te dure jurk voor de bruiloft van mijn schoonzusje. Kijk, dat is dan meteen een prachtig voorbeeld van mijn hamstergedrag. Als ik niet meteen verliefd ben op een jurk of twijfel aan hoe die zit... niet doen. Maar soms ben ik eigenwijs. Deze jurk - zo stoer en mooi - is lang en heeft een onwijze split. Ik naai 'em wel een stukje dicht, beloofde ik. Maar dat was me nogal een toestand toen bleek dat de jurk aan de onderkant toeloopt. Als ik de split wat zedelijker maak, kom ik er niet meer in. Ik dacht; dan kijk in m'n moeder wel lief aan, ze naait voor mij wel even een tweede tent onder de los flapperende delen. Maar moeder brak haar schouder en dus kon ik haar niet vragen. Ik overwoog het nog aan een aangetrouwde tante te vragen, maar toen dacht ik; hup, doe het zelf maar. Je probeert altijd onder de lastige klusjes uit te komen. Ik kocht veel te dure stof en naaide een goed gelukte onderrok. Ik kan alleen niets anders meer vasthouden die dag, want de jurk is zo lang, dat ik 'em omhoog moet houden tijdens het lopen. 

En - daar had ik het over - dan is het toch eigenlijk een miskoop. De jurk is sowieso niet zo netjes afgewerkt (in alle bescheidenheid; dat kan ik nog beter) en dan moet je er nog van alles aan doen om de boel te kunnen dragen. En daar hangt mijn kast dus vol mee. Bommetjevol. 

Van 'Aaaach, ik draag het eigenlijk nooit meer, maar misschien volgend seizoen weer wel als ik er een passend vestje bij koop,' tot 'Zzzzo jammer om weg te doen, hij was zo duur.' En alles wat daartussen hangt. Ik kon niet eens meer schuiven met mijn hangers. Dus ik keek Reint lief aan en vroeg of hij me wilde helpen. Ik kan niets weggooien, Reint daarentegen wel. Heel goed zelfs. We begonnen met de kinderkleding en zijn rigoureus te werk gegaan. Ik stapte vanmorgen uit bed en ineens was ik alles zo zat dat ik een boodschappentas vol uit m'n kast heb gehaald. En ik ben nog niet klaar. Even wat 'lucht' in de kast. En voortaan weloverwogen inkopen doen.

Ik maakte ook m'n omslagdoek af, die hoort bij de jurk. Dat was dan wel een besparing van honderdvijfenzestig euro en vijf cent. Ik had het al eerder over dit outfit en de geschiedenis van de omslagdoek. Ik ben best trots op het resultaat. Hij is niet perfect (scheef en met wat gaten en lussen), maar hij is af. En dat is mijn geval heel bijzonder. 

Net kreeg ik ook een doosje met tweedehands laarsjes binnen. Zo schattig! Snel schoongemaakt, kan Leah Nore vanmiddag nog rondstappen. Met haar nieuwe vest; gekocht bij een tweedehands zaak (appel&ei, voor de belangstellenden), waar ik voor Lev een onwijs gave winterjas voor nog geen tientje scoorde. 

Voor degenen die denken dat hier alles altijd op rolletjes loopt; Tijdens het naaien van mijn onderrok speelden Lev en Leah Nore onder tafel. En terwijl ik even de glibberige stof herschikte, schoot het pedaal door toedoen van Lev of Leah Nore onder mijn stoel en bleef daar klem zitten. De naaimachine ragde op volle toeren door de stof. Mijn vingers waren bijna doorkliefd door de naald en ik had niet meteen de helderheid om het apparaat uit te zetten. Daarna kon ik dus alles lostornen.

En terug van de stad heeft Lev zijn pad gekruist met een hondendrol. Terwijl ik Leah Nore in de auto zette en de wagen inklapte en in de kofferbak smeet (veel te zwaar om met beleid te doen), besprong Lev de ganse achterbank met alle gevolgen van dien. 

Dus.

Maar laten we positief eindigen. Zoals de wind buiten waait, waait er hier binnen ook een frisse lucht. Met uitzondering van de auto dan. Opgeruimd staat netjes.

06102014 | Pluche en Plume

Ik heb er weer een zorg bij. Die van twee jonge konijnenmeisjes. 

Zaterdag vatte Reint het idee - na een bezoek bij de dierenwinkel, terwijl hij niet wist dat het dierendag was - om een konijn te kopen voor de kinderen. Lev wilde het zo graag. Het werden er twee. Ik had meteen warme moedergevoelens voor de twee trillende beestjes die zaterdagavond in een kartonnen doos moesten wachten tot wij het tijdelijke hok geïnstalleerd hadden in de achtertuin. Zo zacht, zo lief! Heel rustgevend ook om het geritsel te horen als je 's avonds in bed ligt; het hok staat nagenoeg onder ons slaapkamerraam. Haha!

Zondagmorgen kwam Lev naar beneden en wachtte hem een grote verrassing. Hij was dolblij en hurkte meteen voor het hok. Een konijntje, wat lief! 'Zie je ze alle twee?' vroeg ik.

'Twee?' vroeg Lev.

'Die andere zit in het huisje,' zei ik en ik deed het deurtje open. Huh? Leeg.

Zoeken in het zaagsel en stro. Onder, boven, onder boven... eeeeehm.

Wat een ellende. Pluche, de bruinorige hangoor wat verdwenen. We wierpen een blik in de tuin en in het pad achter de tuin. Noppes. Ongelooflijk. Dat beest had het klaargespeeld al binnen één nacht de konijnenpoten te nemen. 

De tijd drong en we gingen maar ontbijten. Eerst naar de kerk. Misschien 's middags even zoeken, alhoewel ik het ergste vreesde. En het vreemde was; de deurtjes waren allemaal dicht! Hoe ze heeft kunnen ontsnappen is me nog steeds een raadsel.

Maar goed, uit de kerk hebben we eerst gegeten. En ook gebeden voor het konijn. Want als God zorgt voor gras, bloemen en vogels -  hadden we die week gelezen in Mattheüs - dan kon hij ook voor ons konijntje zorgen, legden we aan Lev uit. 

Daarna zijn we gaan zoeken. Eerst maar eens aan de buurvrouw vragen. 

'O, de overbuurman heeft net op facebook een bericht geplaatst van een konijn met een foto,' zei ze. 'Hij vroeg zich af van wie hij was. Ik wist helemaal niet dat jullie een konijn hadden?' 

'Sinds gisteravond,' lachte ik. En ik voegde er nog even tussen neus en lippen door aan toe; 'Op facebook zei je? Tja, daar houd ik me zondag niet mee bezig,' (zo dan was dat ook maar even gezegd), 'maar dan gaan we het wel even vragen. Ik ben benieuwd.'

En buurman D. had een verwilderd, uitgeput, natgeregend konijn. Met bruine hangoren, jawel. Pluche was weer terecht. 

We hebben er ook weer voor gedankt. Wat een les ook voor ons; 

"Worden niet twee musjes om een penningsken verkocht? En niet een van deze zal op de aarde vallen zonder uw Vader. En ook uw haren des hoofds zijn alle geteld. Vreest dan niet; gij gaat vele musjes te boven." Mattheüs 10:29-31

Als God zorgt voor de kleine dieren, zou Hij dan niet voor ons kunnen zorgen? 

Die middag in de kerk ging het over de aanhef van het gebed; 'Onze Vader, die in de hemelen zijt.' We lazen uit Lukas 11. (vers 11-13)

"En wat vader onder u, dien de zoon om brood bidt, zal hem een steen geven, of ook om een vis, zal hem voor een vis een slang geven? Of zo hij ook om een ei zou bidden, zal hij hem een schorpioen geven? Indien dan gij, die boos zijt, weet uw kinderen goede gaven te geven, hoeveel te meer zal de hemelse Vader den Heiligen Geest geven dengenen, die Hem bidden?" 

Zoals Reint Lev de konijnen had gegeven... Wat een lessen door 'slechts' twee kleine konijnen. 

03102014 | hé schoonheid!

Niet te geloven, maar ik kreeg vandaag tot twee keer toe - wat zeg ik - drie keer toe bijzondere aandacht van vreemde mannen. Ik zag er vandaag dan ook echt stunning uit. Zoals ik al zei; niet te geloven. En dat bij het doen van de weekendboodschappen. 

En toen zag ik vanavond deze reclame. Ik vind ze altijd al mooi, de reclames van Dove. En al noemen ze dat niet; is het niet dat wij (vrouwen) eens wat minder kritisch moeten kijken naar onszelf en anderen, wat betreft het uiterlijk... omdat het ons is gegeven door onze Schepper?

Zeg eens eerlijk; voelde jij je aangesproken door de titel van dit bericht?

02102014 | waarom niet

'Mama, mag ik hagelslag in de pap?'

'Nee.'

'Waarom niet?' 

Ik kijk hem aan.

Hij kijkt terug. Begint dan z'n pap naar binnen te lepelen. Zonder hagelslag.

'Ik zei "nee". Dan is het klaar Lev,' leg ik uit.

Wat deed me zo lang nadenken? Ik twijfelde niet aan mijn verbod, maar aan mijn 'verplichting' verantwoording af te leggen aan mijn zoon van drie. In principe was het al duidelijk toen ik hem zwijgend aankeek. Mijn nee is nee en dat blijft het meestal ook. Toch wilde ik hem ook uitleggen waarom. 

Lev hoeft mij niet ter verantwoording te roepen. Maar zicht geven in mijn redenatie, vormt hem ook. Alleen staat het me tegen dat hij mij ter verantwoording roept met zijn vraag; 'Waarom niet?'

Dus morgen gaat het gesprek als volgt;

'Mama, mag ik hagelslag in de pap?'

'Nee. Er zit al suiker in, dat vind ik genoeg.'

'O.' Hij begint dan z'n pap naar binnen te lepelen. Zonder hagelslag.

(Het doet me denken aan de resultaten van het onderzoek over opvoedingsidealen. Wat vinden we belangrijker; gehoorzaamheid of zelfstandigheid? 

Natuurlijk willen we dat ze gehoorzaam zijn, maar uit dit onderzoek blijkt dat ouders ook sterk aansturen op verantwoordelijkheidsgevoel, verdraagzaamheid, keuzes maken. De eigen inbreng van kinderen is ook belangrijk. Klik hier voor meer informatie over dit onderzoek.)