30092014 | hier waak ik

Het is sinds een aantal weken een constante strijd hier in huis. Lev wil zijn speelgoed niet delen met Leah Nore.  Hij heeft er een dagtaak aan en komt totaal niet toe aan spelen.

Andersom lijkt het wel alsof Leah Nore alleen maar geïnteresseerd is in Lev z'n speelgoed, al ligt er een compleet assortiment uit de speelgoedwinkel uitgestald.

Op het moment dat Leah Nore zich dan toch zelf vermaakt, grijpt Lev niet zijn kans om eindelijk ongestoord te kunnen spelen, integendeel; hij probeert haar te dwingen om te drinken uit de tuitbeker, pakt haar boekje af en wil ineens ook spelen met de kinderwagen waar zij mee loopt.

Zucht.

Mijn rol? Ik weet het niet. Moet ik ingrijpen of hen laten gaan? En als ik dan ingrijp; hoe? Lev ertoe dwingen wat milder te zijn? Maar dan maait Leah Nore z'n zorgvuldig samengestelde opstelling zonder pardon in gruzelementen. En dat is niet leuk. Dat is ook niet nodig. Dan Leah Nore in de box zetten of op afstand houden? Lev moet ook leren zijn speelgoed te delen en dat hij zeker niet met enig geweld zijn zin door mag drijven.

Laten gaan? Dan is het huilen, gillen, slaan en straf. Zonder dat ze leren samen te spelen én elkaar op z'n tijd met rust te laten.

Moet ik hen er misschien in begeleiden en onderhandelen? 'Lev, geef haar maar één auto.' Maar dat is niet wat Leah Nore wil, het begint weer van voren af aan. En het is ook niet de bedoeling dat hij alles moet slikken, omdat zij 'nog maar zo klein is'. 

Conflicthantering, noemt men dat. Ik heb er ooit een eindwerkstuk over geschreven voor mijn opleiding. Maar dat was de theorie. 

Misschien moet ik wat geduldiger zijn? Ze hebben het niet in één dag geleerd en ook niet binnen drie weken. Misschien is het wel een voortdurende strijd, de komende jaren. Ik hoor mijn moeder nog vermoeid zuchten; 'Er is nergens zoveel ruzie als hier in huis.' (Maar we waren dan ook met vijf mondige meiden.)

Ik herinner me een citaat uit het boekje van Sarina Brons - van der Wekken - Ruimte door regels; 

"Het gevoel van bezit, van eigendomsrecht, ontstaat voordat kinderen begrijpen dat anderen ook bezit hebben. [...] Het is dus niet automatisch kwade opzet als een kind 'dijn' aan zijn eigen bezit wil toevoegen. Een jong kind heeft nog geen benul van de grens tussen 'mijn' en 'dijn'. Hij moet nog leren dat hij niet mag beschikken over iets van een ander." [...]
"We moeten zuinig zijn op het ontwakende gevoel van eigendom, ook al is het nog niet helemaal goed verdeeld tussen 'mijn' en 'dijn'. Het ontwikkelen van het gevoel van eigendom is belangrijk om later goed te leren delen. En om te leren dat een ander dingen heeft waaraan jouw kind niet mag komen. Niet alle spullen zijn gemeengoed, ze hebben vaak een eigenaar. [...] Het is goed om kinderen dingen te geven die ze hun eigendom mogen noemen. [ ...] een kind mag zijn bezit voor zichzelf houden als hij dit wil."

Maar dan zijn we er nog niet. Lev heeft een knuffelhond. Zijn bezit, prima als hij die voor zichzelf houdt. Maar de DUPLO dan? In hoeverre snapt Leah Nore dat ze van zijn kunstwerken af moet blijven? En in hoeverre moet Lev rekening houden met haar? 

Ik weet het nog niet. Het ene moment heeft Lev een mooie file. Zusjelief mag vanuit de box toekijken, maar ik wil Lev even de rust geven (ik ben op het moment allang blij als'tie speelt). En soms kan ik het niet laten hem toe te snauwen; 'Laat haar met rust!' Want hij let wel heel erg op elke beweging die ze maakt en beperkt haar constant - vaak ook met 'geweld'.

En nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me dat ik hem op mijn beurt ook vaak beperk. De tuin is niet zo ruim (niet daaraan komen, laat dat eens liggen, blijf hier vanaf...). En dat is binnen ook vaak zo, alhoewel het hier absoluut geen museum is. Pas speelde hij boven met de DUPLO. En wat was dat heerlijk, voor hem en voor mij. Moeten we vaker zo doen, neem ik me bij deze voor.

En dan kom ik weer terug bij mezelf. Conflicthantering. Hoe ga ík ermee om? Als ik zo sta te blaffen (ok, dat is wat overdreven, maar ik word er ook niet gezelliger op), leren onze lieve kindertjes er natuurlijk ook niet veel van. 

Hoe gaat die bekende uitspraak ook alweer? 'Verbeter de wereld, begin bij jezelf.'

29092014 | post

Het is alweer even geleden, maar pas kreeg ik de give-away van Geeske. Bedankt hoor!

23092014 | in beeld

Ik ben bezig met de albums van de kinderen. Een geboorte-album en dan voor elk jaar één. 

Net als de kalender die op hun kamer hangt, waar ik op noteer wanneer ze wat deden of zeiden, probeer ik het allemaal 'in beeld' bij te houden. Dat valt niet mee. Maar zoals ik ook in mijn album blader, kunnen zij - bij leven en welzijn - straks ook bladeren door die van hen. 

En zo heb je met wat foto's toch een groot deel van het leven in beeld. Heel veelzeggend en waardevol, zo'n vastgelegd moment. Op het potje, met de fiets, de eerste stapjes of wilde ondernemingen... En dan zit je toch ook verwonderd te kijken naar hoe snel het allemaal is gegaan. Heel cliché, maar waar. 

Vaak zeggen vreemden bij bijvoorbeeld de supermarkt, die even een praatje maken; 'Geniet er maar van, hoor. Het is zo voorbij!' Ik vergeet echt nog wel eens te genieten van het feit dat Lev nu nog lekker thuis is, om maar een voorbeeld te noemen. Maar de tijd komt niet meer terug. Snel nog even genieten dan... ;)

Gelukkig hebben we de beelden nog. 

22092014 | het is weer bijna december...

Negerzoen. Zwarte Piet. Als we dan nu toch bezig zijn, wil ik ook dat er door deskundigen eens nagedacht wordt over discriminerende, vernederende en racistische uitspraken als 'kletskop' (je weet wel, die lekkere koekjes en niet je buurvrouw), maar ook 'kattenkop' en 'bokkenpoot'. Want dat vinden die dieren echt niet leuk hoor... Wat dacht je van 'wentelteefje'? Dat is toch seksistisch en insinuerend?

We maken ons maar niet druk over het veelvuldig voorkomen van ernstige ziektes, stoornissen of vervloekingen in ons taalgebruik. Dat kan dan weer wel in ons landje.

Begrijp me niet verkeerd. Wel of geen Zwarte Piet maakt mij niet zoveel uit. Sterker nog, van mij mag het hele sinterklaasfeest afgeschaft worden. Net als valentijnsdag bijvoorbeeld. Het idee achter vader- en moederdag is leuk en lief bedacht, maar tegenwoordig moet alles en iedereen een speciale dag. En ons land - in diepe crisis; protesterend bij elke beslissing van de regering - slaat massaal in. Ik ook.

Het is bijna december. Met kerst pakken we uit met heerlijke maaltijden en sfeervolle kaarsjes - al roepen we natuurlijk wel dat het daar niet om gaat. Mooie momenten om met elkaar door te brengen. 

Begrijp me niet verkeerd. Het is bijbels om 'gedenkdagen' te hebben. Anders zouden bepaalde belangrijke gebeurtenissen zo makkelijk weer vergeten worden; opgeslokt door de sleur van alledag. Dat geldt voor de christelijke feestdagen, maar ook voor bid- en dankdag, bevrijdingsdag of - zoals pas - een dag van nationale rouw. Met als doel om stil te staan bij het wonder van genade, vrijheid of juist de ellende en nood op aarde.

En wat doen wij? Ik denk dat we het doel te vaak voorbijschieten. 

Vooropgesteld zijn onze christelijke feestdagen een menselijk verzinsel. In het leven geroepen door zendelingen die de 'heidenen' ervan wilden weerhouden de afgoden te dienen. Zo werd het vreugdevuur om de goden gunstig gezind te blijven 'het Licht der wereld.' Het blijvende groen van de boom, dat was het eeuwige leven. Het feest van de zonnewende in de winter... kerst. 

Jaren later kwam daar de kerstman, een vrolijke kruising tussen 'Santa Claus'; de goedgevige Sinterklaas, alias St. Nicolas en een geslaagde, rode Coca-Cola campagne. De kerstboom is weer terug, net als het vuur en de lichtjes.

Hetzelfde geldt voor Pasen. De zonnewende, vruchtbaarheid van de goden en - alweer - een vuur; het 'werd' het nieuwe leven; de opstanding van Christus. Jaren later kwam daar de paashaas met z'n vruchtbare eitjes en werd de lente gevierd. En met het paasvuur zijn we ook weer terug bij af.

En ik doe er ook vrolijk aan mee. 

Begrijp me niet verkeerd. Ik wil niet moeilijk doen. 'Het is zo onschuldig.' We weten natuurlijk wel beter en het is zo leuk en gezellig. Handig ook, als we toch vrij zijn en eindelijk allemaal bij elkaar zijn; dat lukt in deze tijd ook lang niet altijd. Dus kopen we cadeaus, verzamelen we eitjes of kruidnoten en nuttigen we heerlijk feestelijke maaltijden. 

Ik wil ook niet schoppen tegen ons 'kerkelijk jaar' door te pleiten voor het afschaffen van die (tweede) feestdagen, om maar een voorbeeld te noemen. Maar in hoeverre spreken we nog over het kerstwonder, nadat we soms wel acht keer in de kerk zitten in een week tijd, die laatste week van december? Zijn we niet drukker met het plannen van bezoek en inkopen doen? Afgezien van de waardevolle gesprekken die we kunnen hebben... ik denk dat we het doel te vaak voorbijschieten. Ik in ieder geval wel. Met een mix van Bijbelse boodschap en menselijke gezelligheid.

Ik hoop er voor mezelf de komende tijd bewust van te zijn. Een Bijbels heilsfeit gedenken op die manier, dat God en Zijn boodschap in het middelpunt staat. En dan mag de rest best sober zijn, zodat de aandacht niet afgeleid wordt. Die cadeautjes zijn ook niet nodig of kunnen op een ander passend moment wel.

Zoals ik al zei; het is bijbels om gedenkdagen te hebben. Maar dan moeten ze wel bijbels blijven. En dan blijft er niet zoveel meer over van onze huidige invulling. Mooie tijd en gelegenheid om met onze kinderen te spreken, aan de hand van symbolen of gebruiken bijvoorbeeld. Zoals in Exodus 12 en Jozua 4;

"En het zal geschieden, wanneer uw kinderen tot u zullen zeggen: Wat hebt gij daar voor een dienst? Zo zult gij zeggen:..." (vers 26 en 27)

"Opdat dit een teken zij onder ulieden; wanneer uw kinderen morgen vragen zullen, zeggende: Wat zijn u deze stenen? Zo zult gij tot hen zeggen:..." (vers 6 en 7).

18092014 | op een mooie, zomerse dag in september

Samen eten bereiden en het dan natuurlijk ook opeten. En dat met je vriendinnen, die je al meer dan twintig jaar - of nog meer - om je heen hebt. 

Wat leuk om daar een workshop voor te organiseren, gewoon thuis bij één van de dames. Het was heerlijk weer en het smaakte net zo heerlijk als het weer.

Wat heerlijk dat we nog een 'toetje' krijgen met dat zomerse weer van de afgelopen dagen!

11092014 | een blik in de spiegel

Het houdt me nogal bezig. Omdat schrijven mij helpt, hier een therapeutisch blogje voor mezelf.

Het begon met de blog over dat onze kinderen niet op onze slaapkamer, laat staan in ons bed slapen. Alhoewel dat gewoon zo blijft, riep het nog meer op. Uiteindelijk concludeerde ik met een dorpsgenoot - we spreken sinds kort regelmatig af en hebben heerlijke gesprekken - dat we in Nederland nogal op onszelf zijn. In dit filmpje spreken verschillende 'Amsterdammers' met een andere culturele achtergrond en nationaliteit over Nederlanders. De eerste dingen die gezegd worden; Nederlanders zijn direct, individueel, ze zouden wat vriendelijker en meer open mogen zijn naar de mensen in hun omgeving en ze zijn niet gastvrij en wel bot. (Dit is een selectieve selectie, hoor :p)
Je ziet dat bijvoorbeeld als we met de bus of trein reizen. Het liefst zoeken we allemaal een bankje waar nog niemand zit en nog liever zetten we een tas op de stoel naast ons, zodat medereizigers wel twee keer nadenken over het verzoek daar te mogen gaan zitten. Ik heb jaren met het openbaar vervoer gereisd en het viel me op dat het vaak autochtonen zijn die elkaar meteen begroetten. Eén grote familie. En dat terwijl ik het persoonlijk al vervelend vind als een bekende onaangekondigd langskomt, laat staan achterom. Iets wat hier in de omgeving bijvoorbeeld heel normaal is. Ik beweer dan ook dat we geen achterom hebben, omdat ik dat van huis uit niet gewend ben en ik blijkbaar nogal op mezelf ben.

Ik vroeg mezelf af hoe gastvrij ik eigenlijk ben. En dat is toch een Bijbelse opdracht!

Van het één kwam het ander. We analyseerden erop los. Misschien was het omdat we zo'n georganiseerd leventje hebben. Volgepland, met schema's en roosters en tijden en afspraken. Alles onder controle. Ons hele leven staat geregistreerd, is verzekerd en het duurt dan ook heel lang voor je iets georganiseerd of veranderd hebt. Verder zijn we welvarend. We hebben wat we willen en zo niet, dan zorgen we ervoor dat het alsnog zo is. 

Pas las ik bij een oude kennis op haar facebook dat haar echtgenoot regelmatig vroeg; 'Do we need it?' als ze weer iets aan wilde schaffen voor haar kinderen of wat dan ook. Ik heb er ook een handje van te doen en te kopen en te willen... Mijn kledingkast puilt uit, omdat er toch wel regelmatig iets nieuws bij komt - maar dat is al echt veel minder hoor, roep ik - en ik te hebberig ben om iets weg te doen (laat staan geven). Ai. Hoe staat het met de matigheid? En de afhankelijkheid? En de goedgeefse barmhartigheid?

En verder; onze zoon en dochter. Terug van vakantie dacht ik even dat we de verkeerde mee hadden genomen; wat waren ze veranderd! Lev fiets los, Leah Nore zet haar eerste stappen los. Lev beredeneert en praat en overlegt, Leah Nore helpt mee met aankleden en klimt de trap op. 

Met deze nieuwe fase zijn we heel blij. Ze zijn gezond en ontwikkelen zich. 

Maar Lev zei uit het niets; 'Ik ga naar school.' Wie had ooit gedacht dat ik zou zeggen van onze Lev dat de tijd rijp is om naar school te gaan. Ik raak lichtelijk in paniek bij het idee om hem nog de hele winter koest te moeten houden. 'Hij is op zoek naar rottigheid,' zou zijn opa zeggen (en dan lacht hij, helaas). Dan loopt Lev rond en trekt hij iets omver bijvoorbeeld. Hij gooit en slaat met stokken of staat op zijn speelgoed. Alles wordt op het moment 's morgens meteen uit de dozen gekiept (wat ben ik blij dat hij maar één speelgoedsoort tegelijk heeft, met uitzondering van wat rommeldingetjes en zijn boekjes). Vervolgens speelt hij er totaal niet meer mee, maar bemoeit hij zich vooral graag met zijn zusje - alles is verboden en stout - of rent hij door het speelgoed, zodat we alles onder het meubilair hebben liggen. Fijn. 

Kleuren is leuk, voor heel even. Fietsen is ook tof, maar hij klaagt; 'Ik ben zo alleen... Echt zielig.' Ja ja. 

Wat het eerste in me opkomt is; hij moet uitdaging. Ok, prima. Maar hij heeft zoveel speelgoed! Moet ik dan nog iets aanschaffen? Niet prima. Kinderen in de rimboe vermaken zich met een takje en een steentje. Als je ziet ze zich afgelopen zomer vermaakten met water en zand bijvoorbeeld... Ik merk dat hij de LEGO bij X leuk vindt en de kindergrasmaaier bij Y. Maar daar gaat het niet om. Hij heeft ruimte nodig. Geen spullen. En verder... weet ik het nog even niet. 

Maar ach... Misschien moet ik niet zo krampachtig doen. Dat scheelt ook al een hoop ruimte voor hem. Toch ook wel heel gezond dat hij een volgende stap gaat maken. De grote boze buitenwereld in. Mijn hart bloedt... :) 

Dus. Morgen staat de deur wijd open, welkom. (Niet allemaal tegelijk alstublieft.) En ik ga volgende week mijn kledingkast uitmesten, het seizoen is er ook naar om het wintervachtje weer van zolder te halen. Maar eerst morgenochtend met Lev en z'n vriendje naar de kinderboerderij in het bos. Even allemaal een frisse neus en de benen strekken.

Zo. Dat lucht op. Ter afsluiting nog wat toepasselijke teksten;

Vergeet de herbergzaamheid niet; want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd. Hebreën 13:2

... armoede of rijkdom geef mij niet; voed mij met het brood mijns bescheiden deels; Spreuken 30:8

... en zij (de deugdelijke huisvrouw) lacht over den nakomenden dag. Spreuken 31:15

09092014 | slaap kindje, slaap II

Lev en Leah Nore sliepen de tweede week van de vakantie bij ons op de kamer. Lev wachtte tot wij naar bed gingen en Leah Nore zette 's morgens de boel op stelten zodra ze ons zag. Dat zijn we natuurlijk helemaal niet gewend en wij vonden het dus ook geen geslaagde ervaring.

Het zette me wel aan het denken, ook door het bericht wat ik had geschreven over het slapen van de kinderen en een aantal reacties daarop. Allereerst wil ik voor de duidelijkheid nog eens onderstrepen dat het vanuit mijn ervaring en mening geschreven is. Ik ben niet op dit onderwerp afgestudeerd, maar ik heb me er - nu nog beter - in verdiept en ben een beetje ervaringsdeskundige. Ook omdat een vriendin me ernaar vroeg... Voìla, nog eens wat over dit onderwerp.

In veel landen en gebieden slapen de kinderen bij hun ouders in dezelfde ruimte of in hetzelfde bed. Ook in ons land zijn er ouders die bewust kiezen voor natuurlijk ouderschap. Op een site over natuurlijk ouderschap las ik een artikel over het samen slapen. Ik citeer hier een recensent van het boek 'Three in a bed' van de schrijfster Deborah Jackson;

Door niet te reageren op het gehuil van je baby geef je je kind het signaal dat om hulp vragen geen zin heeft, want er wordt toch niet naar je geluisterd. De “befaamde” slaaptraining die na slechts 3 of 4 nachten laten huilen van je baby resulteert in een stil kind, is gebaseerd op het principe van ‘learned helplessness’, aangeleerde hulpeloosheid. In slechts 3 tot 4 nachten heb je je kind geleerd dat het op jouw liefde en hulp niet hoeft te rekenen en dat het dus net zo goed niet eens hoeft te proberen om dat wel te krijgen. In plaats van bewondering te hebben voor de standvastige ouder die zijn kind vroegtijdig goede slaapgewoonten bijbrengt, is het betuigen van medeleven aan het kind dat, gezien door de ogen van “primitieve” volkeren, gruwelijk behandeld wordt, meer op zijn plaats.

Eh... ok? 

En de recensent schrijft nog meer; 

Wat me het meeste aanspreekt is haar visie op baby’s en kinderen. Vanuit haar visie zijn baby’s fascinerend en leuk en hebben ze eisen en wensen die gezien hun totale afhankelijkheid en kwetsbaarheid heel natuurlijk zijn. Dit in tegenstelling tot de visie in veel westerse landen, waar baby’s vaak gezien worden als manipulerende en veeleisende mormels die je, als je niet goed oplet en niet tijdig ingrijpt, tot wanhoop drijven.

Dat is de andere kant. Als ik het goed begrijp, behandel ik mijn kinderen gruwelijk door de ogen van [...]. Tjonge. Ik denk dat een grijs gebied nog zo gek niet is. Dit is wat kort door de bocht, denk ik. Dat was ik in het vorige bericht misschien ook. 

Ik zie mijn kinderen niet als 'manipulerend' of 'veeleisend', laat staan 'tot wanhoop drijvend'. Het is nooit mijn bedoeling geweest de kinderen het gevoel te geven dat huilen niet helpt. Andersom zou ik ook nooit zeggen dat het gruwelijk is om niet samen te slapen, bijvoorbeeld. Maar er is ook wel wat voor deze theorie te zeggen. 

Laten we voorop stellen dat het dag-en-nachtritme een scheppingsorde is. Tegenwoordig rekken we de korte en donkere dagen op met lampen en in het barre noorden wordt het 's nachts niet eens donker, maar dat neemt niet weg dat slapen gewoon noodzakelijk en normaal is.

Hoe vullen we dat in? Volgens mij is dat heel cultuurgebonden. Waar we in Nederland het liefst ieder op een aparte kamer hebben voor de goede orde en de rust, slapen ze aan de andere kant van de wereld dicht bij elkaar. (Is dat overigens een bewuste keuze, gezien de ruimte in een hutje?) De baby's bij primitieve volken worden de hele dag tegen het lichaam van de moeder aan gedragen. Ook ik ken mensen in mijn naaste omgeving die hun kind overdag ook bij zich dragen in een draagzak. Ik denk dat het heel natuurlijk is, net zoals het voeden op verzoek bijvoorbeeld.

Onderzoek wijst onder andere uit dat wiegendood minder voorkomt bij kinderen die bij hun ouders slapen. Niet onbelangrijk, lijkt me.

Anderzijds leven we in een andere maatschappij. De meeste vrouwen beginnen na drie maanden weer met werken en dan heeft het kindje de moeder ook niet meer 'binnen handbereik'. Kinderen worden vaak weggebracht of er past een grootouder of kennis op. Voor de werkende al-dan-niet-borstvoedende/kolvende moeder lijkt me het helemaal fijn om de nachtrust te krijgen die nodig is. Volgens de boekjes zou een kind tien uur mogen slapen. Maar de praktijk is vaak anders.

Ik pleitte in mijn vorige bericht voor 'laten huilen'. Onderzoekers en deskundigen adviseren dit niet onder de zes á zeven maanden, maar wij hebben dat wel gedaan tot op zekere hoogte. (Ik kan me herinneren dat ik in de kraamweek Leah Nore hoorde huilen; ze lag net in bed. De kraamverzorgster was op haar kamer, maar die had ze blijkbaar niet nodig. Ik was nog niet eens in het kamertje en zei iets als; 'Wat is er, meisje?' En ze was stil. Natuurlijk had ze me nodig, na zo lang in mijn buik gezeten te hebben. Ik aaide haar en suste boven haar bedje, terwijl ze haar duim zocht. Daarna heeft ze nog heerlijk verder geslapen.) Volgens onderzoek is gebleken dat het - zeker vanaf die leeftijd - niet schadelijk is en dat deze kinderen beter sliepen onder andere. Dat geloof ik wel. Maar dan is het 't ene onderzoek tegen het andere. Wat is wijsheid?

Uiteindelijk doet iedereen waar die zich goed bij voelt. Terugkomend op het citaat; Ik ben persoonlijk van mening dat een kind niet na die drie of vier nachten heeft geleerd dat het niet op mijn hulp hoeft te rekenen. Andere momenten (op de dag) bewijzen het tegendeel, zeker omdat ik volledig thuis ben.
Maar ja, wat dit betreft is er geen goed of fout. Er zijn meerdere manieren om het doel te bereiken; in dit geval een goede nachtrust voor het hele gezin. 

Voor de hopelozen onder ons, hier nog een methode van de kinderarts Harvey Karp om huilende kinderen rustig te krijgen. Vijf maal 's' in deze volgorde; Swaddling, Side position, Shushing, Swinging en Sucking ofwel inbakeren, zijligging op de arm, sussen, wiegen en zuigen. Lees hier meer. Zoals ik zelf net in het voorbeeld ook al aangaf, gebruiken we vaak één van deze manieren om ons kindje te troosten, maar niet alle vijf, laat staan in een doordachte volgorde. Het proberen waard, lijkt me. 

Opvoeden. Dat doen we allemaal een beetje anders. We kunnen zeker van elkaar leren en elkaar inspireren of bemoedigen. Wat betreft de inspiratie; ik heb een schitterende documentaire over  vier totaal verschillende manieren van opvoeden/opgroeien gezien.

08092014 | kleurenfeest

Ik heb een nieuwe hobby - voor zolang het duurt. Net de ene bruiloft achter de rug; over een kleine vijf weken trouwt een ander zusje van Reint. En ik heb de slag te pakken, hoor. Getrouwd ben ik al, maar dat versieren is zo leuk. 

We zaten wat te dubben. Nieuw spul aanschaffen is ook niet gratis. En onnodig, aangezien je het nooit meer gebruikt. We hergebruiken waarschijnlijk de loper, maar om zusje A. niet een tweedehands positie te geven, waren we aan het brainstormen over een alternatieve kleurencombinatie. En toe zag ik dus op internet van die kleurenpalets. Uiteraard stond er niet bij wat ik zocht, dus maakte ik er zelf eentje. Maar o, wat verslavend en leuk om allemaal plaatjes te zoeken op internet! 

Wat ik een uitdaging vind, is met zo min mogelijk nieuw materiaal de boel toch totaal anders eruit te laten zien. Nu even afwachten wat de bruid ervan vindt. (Bruidegom schikt zich waarschijnlijk. Want zo belangrijk vinden ze het niet, die mannen. Over het algemeen dan.)

En zo zit ik dus zomaar op de maandag digitaal te knippen, plakken en schuiven met plaatjes. Het zal nog leuker zijn als ik het met echte plaatjes uit tijdschriften doe, lijkt me. 

Maar ja. Maandag; die tussen mijn oren een heel-het-huis-moet-schoon-dag is. Dat stamt al uit de tijd van voor de oorlog, geloof ik. En het is ook zo dat ik na het weekend toch wel het één en ander moet poetsen. Zeker nu we Reint z'n verjaardag hebben gevierd en ik vorige week twee dagen niet thuis ben geweest en Leah Nore alles op het moment onderpoept en niet te vergeten mijn witte was voor de vierde keer in de trommel stop met ontkleurder. 

Dat was me ook een feest. Nog nooit gehad in die vier jaar dat ik huisvrouw ben. Maar uitgerekend op het moment dat je helderwitte kniekousjes, een sneeuwwit overhemd van manlief plus eenzelfde kledingstuk van zoonlief en het o zo mooie, witte jurkje van dochterlief wast - allemaal voor het eerst aan gehad op de bruiloft - zit er een donkerblauw paar sokken tussen. Ook nieuw. En blijkbaar heeft dat paar sokken heerlijk liggen dobberen in een verfbad. Nou fijn. Mijn witte wasje was lichtblauw. Zucht. Ik kon wel janken. 

Zegt mijn lieve man in al zijn pogingen mij te troosten; 'Op internet staat dat er een goed middeltje tegen is. En dat het iedereen wel eens overkomt.' Maar waarom uitgerekend met onze nieuwe 'snit'? 

De ontkleurder heeft zijn werk gedaan. Nu ligt er nog een heel vage waas over, maar dat is lang niet zo erg als het was. Ik ga nog wat doen. Dan knaagt dat schuldgevoel ook niet meer zo aan mijn huisvrouwen-geweten. 

Roze en witte heideplantjes poten, nog wat zomerse zonnestraaltjes vangen en m'n shawl breien voor de bruiloft in oktober. En even opletten met wassen als ik dat ooit ga doen, het ding is puur wol. Verkleurd het niet, komt het er straks in poppenformaat uit.

06092014 | beloofd is beloofd

Nou, van schrijven kwam niet veel. We waren ceremoniemeesters op de bruiloft van Reint z'n oudste zus, dus het was nogal wat geregel de afgelopen tijd. Maar het was het waard.

We hebben een fantastische dag gehad. Toch een beetje koninklijk hoor, zo'n feest. Zoveel mensen prachtig gekleed, de zon en al die cadeaus. En niet te vergeten die heel bijzondere belofte.

Reint en ik zijn alweer meer dan vier jaar getrouwd en dan is het goed om die beloften nog eens na te lezen. Dienen, onderdanig zijn, helpen, liefhebben... In voor- en tegenspoed. Zomaar wat flarden. 

Beloofd is beloofd. Goed om daar af en toe aan herinnerd te worden.