30062014 | De duif, Noach en de ark. En de huisvrouw.




Alhoewel ik natuurlijk al veel persoonlijke gedachten en belevenissen op het wereldwijde web deel, ben ik er niet zo van om mijn allerdiepste zielenroerselen te delen. Gewoon, omdat het niet iets is wat je met Jan en alleman deelt. Maar dit keer maak ik een uitzondering. 

Om de associatie nog maar eens te noemen die bij de gemiddelde Hollandse vrouw opkomt als je het woord huisvrouw (in de zin van; volledig, niet buitenshuis werkend) laat vallen; 'de muren die op je afkomen'. Heel cliché. Ik kan natuurlijk beweren dat ik dat helemaal niet heb. Maar dat is niet waar. Laten we eerlijk zijn en blader maar eens door mijn blog. Ik ben ondernemend en soms voel ik me ook wel eens 'gekooid'. Ik wil meer. De laatste tijd bevloog me die gedachte wel eens. Het alom bekende huisvrouwencomplex; "Waarom ga ik niet werken? Even eruit... Waarom pers ik me in 'het keurslijf'? Als zoveel andere vrouwen het kunnen en doen, waarom jij dan niet? Gewoon wat meer uitdaging...' 

Vanmorgen las ik Psalm 113:9 bij het dagboek. En dan weet ik het. Die keuze is niet aan mij. Heel duidelijk heb ik destijds uit deze tekst begrepen dat God mij een gezin gaf (want ik voelde me eenzaam in mijn nieuwe omgeving, ver weg van mijn familie, alhoewel wij nooit hebben hoeven worstelen met een onvervulde kinderwens. ) Een blijde moeder. Dankbaar voor Gods gave en Zijn duidelijke opdracht om moeder te zijn. Eerst maar eens even 'gewoon' moeder zijn. 

Ik (her)las Genesis 8:9. Maar de duif vond geen rust voor het hol van haar voet; zo keerde zij weder tot hem in de ark; want de wateren waren op de ganse aarde; en hij stak zijn hand uit, en nam haar, en bracht haar tot zich in de ark. Matthew Henry legt het zo uit;
"De duif is het symbool van een godvrezende ziel, die wanneer zij geen rust vindt voor de holte van haar voet, geen betrouwbare vrede of bevrediging in deze wereld, naar Christus als naar haar Ark terugkeert. Het vleselijke hart, zoals de raaf, legt het aan met de wereld en voedt zich met het aas dat hij daar vindt. En zoals Noach zijn hand uitstak en de duif nam en naar zich toehaalde en in de ark bracht, zo zal Christus genadig hen behoeden en welkom heten en helpen, die naar Hem om rust vluchten."
Ik sprak afgelopen tijd een aantal moeders die 'worstelen' met de invulling van hun taak. Op zoek naar rust voor zichzelf en het gezin. Mag ik jullie hierop wijzen? En even voor de duidelijkheid; niet dat het zo bij iedereen 'moet'. Ik beslis daar niet over en iedere vrouw heeft een eigen taak, verantwoordelijkheid, roeping... Het gaat erom dat je in Hem je rust vindt en vanuit Hem leeft, niet zelf je weg zoekt.

De duif vliegt daarna nog eens uit. En nog eens. Elke keer gebruikt Noach het 'gewone' middel om te kijken of de aarde bewoonbaar is. En er komt een tijd dat het zover is. Niet altijd leven we in de beschutting van de ark. Soms worden we gestuurd. Maar het is - voor mij - (nog) niet de tijd. Mijn taak is hier, thuis. Aan mij om daar ook de rust te zoeken. En wie weet wat de toekomst brengt? Ik hoef het ook niet te weten.

27062014 | samen eten






















Vandaag mocht ik acht dames inspireren en in de keuken aan het werk zetten met een vrijgezellenfeestje. Het was gezellig en heel lekker, precies zoals een maaltijd hoort te zijn.

Met de voorbereiding stuitte ik op diverse sites van initiatiefnemers die samen (goed) eten stimuleren. klik klikker de klik. Ik zou zeggen; nodig eens iemand uit voor een maaltijd, die wel wat gezelligheid kan gebruiken bijvoorbeeld. Eventueel samen boodschappen doen en bereiden. Sowieso is het erg leuk om je bezoek uit te nodigen rond een maaltijd. En die hoeft heus niet spectaculair te zijn. 
Het gaat erom dat je samen bent; samen eten is contact, gezelschap, ontmoeting, gezondheid, duurzaamheid, bevorderend voor de eetlust en nog veel meer. 

Wist je dat goed kauwen goed is voor de bloedsomloop in je hersenen? En dat je dan ook veel meer uit je voedsel haalt en dus sneller verzadigd bent? En dat weer heel bevorderlijk is voor de spijsvertering?
Als ik iets in stand wil houden in ons gezin, is het wel de gezamenlijke maaltijd. Even een moment rust, naar elkaar luisteren en elkaar ontmoeten. Nu zijn de kinderen nog klein, maar zeker als ze groter worden lijkt me dit heel belangrijk. Juist maaltijden kunnen een mooie gelegenheid voor een goed gesprek zijn. Van hart tot hart. 
De aanstaande bruid ging met een huisje naar huis. "Waar liefde woont, gebiedt de Heer' den zegen. Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen. En 't leven tot in eeuwigheid." 

Meerdere redenen dus om te pleiten voor 'samen eten'. 

26062014 | over onze lieve, brullende Lev-gozer






Wie afgelopen week mijn bericht over de kamer van Lev heeft gelezen, viel misschien ook wel de leeuwen op. Dat komt omdat de Russische betekenis van zijn naam 'Leeuw' is. In de kraamweek bombardeerde mijn broertje ons met een leeuw in megaformaat (mensen dachten dat er een enorme hond onder de wieg lag en deinsden massaal terug bij binnenkomst - heel effectief). Reint maakte de hobbelleeuw voor zijn eerste verjaardag. Enzovoorts...

Maar het betekent meer. Volgens een Etymologisch Woordenboek van het Nederlands; "lef zn. ‘moed’ Ontleend aan Jiddisch lef, lew ‘moed, durf, hart’, dat teruggaat op Hebreeuws lēv ‘hart’." De samenstelling lefgozer staat voor ‘stoere kerel, opschepper’. Dat komt dan weer overeen met mijn beeld van een leeuw. Lev doet deze betekenis wel eer aan.
Grappig dat sommige mensen Lev niet zo'n mooie naam vinden. Tot ik hen vertel dat zijn doopnaam (o.a. Levi) wijst op de Levieten in de tempeldienst en Levi die een discipel van Jezus werd. En dat het woord lēv onder andere in Ezechiël gebruikt wordt; "En Ik zal u een nieuw hart geven, en zal een nieuwen geest geven in het binnenste van u; en Ik zal het stenen hart uit uw vlees wegnemen, en zal u een vlesen hart geven." De naam is dus ook een wens. Dan veranderen mensen weleens van mening...

Lev. Tja. Mijn zus belde gisteren. Ze was naar een boekpresentatie geweest van dit boek. En we hadden het over onze jongens. Het spijt me, ik kom uit een meidenhuishouden (vier zussen, één broertje) en pak sommige zaken bij Lev hopeloos verkeerd aan. 'Doe nou eens rustig,' snauw ik regelmatig als de klotsende bekers melk dansen over het scheefgetrokken tafelkleed, terwijl Lev met z'n volgepropte mond op de bank aan tafel staat en iets roept als 'vuilniswagen!' waardoor de flarden broodkorst met speeksel en restanten hagelslag in de rondte vliegen. Snap je? 
Niet dat je alles goed hoeft te vinden, maar die overvloed aan beweeglijkheid en onrust.... Dan ontstaat er al snel een dolle bende. Dat is jongens eigen, weet ik nadat er met vriendjes altijd gerend wordt. Aandachtspuntje voor mij.
Ik herken - spijtig genoeg - veel van mezelf. Ondernemend, creatief en vindingrijk. Hele mooie eigenschappen. Maar ook sterk en driftig.  En hij bedenkt ook nogal eens wat.
'Neeneenee!' brult hij en hij gooit en duwt en trekt verwoed. Er sneuvelt hier regelmatig iets in zijn brulbuien.
Op 't moment vind ik m'n brutaal worden, waar ik echt nog geen raad mee weet, dus we duiken maar weer eens in de boekjes. 'Ik doe het lekker toch!' van Milja Praagman, uitgever Leopold bracht al wat lucht in de zaak; Een prentenboek over een brullende en opstandige leeuw, waar moederleeuw bijzonder leuk mee omgaat (voor wie was het nu leerzamer?) Maar dan zijn we er nog niet... 

Op een gegeven ogenblik betrapte ik mezelf erop dat ik regelmatig benoemde dat hij 'druk' was en dat hij 'kort gehouden' moest worden. Ik ben ermee gestopt; ooit wel eens gehoord van self fulfilling prophecy?
Daarbij heeft hij genoeg positieve kanten die tegenwicht bieden. Hij is behulpzaam. Kan zichzelf goed vermaken. Sterk en behendig. Zorgzaam en lief voor z'n moeder (hij plukt bijvoorbeeld regelmatig spontaan bloempjes, die hij dan staat te rangschikken en waar hij met zijn neonkleurig plastic cameraatje foto's van maakt, waarna hij het bosje aan mij geeft - smelt). Hij is gestructureerd en netjes. Grappig. Kan ineens een hele tijd geconcentreerd kijken in een mooi boek over tractoren of zoekplaten. En nog veel meer. Hij is onze lieve, brullende Lev-gozer. Met een hart van goud.

***
Een poosje terug;
Lev, in de auto; 'Ik zoek een... eeneeeennnn aap.'
Ik grijp Reint en roep; 'Gevonden!'
Lev lacht. 'Nee. Papa is niet een aap.'Dan, bloedserieus; 'Papa is een timmerman.'
Ik; 'Is Lev ook een timmerman?'
Lev; 'Nee. Lev is een jongetje.'

***
En vandaag;
Lev met een hydrofielluier om z'n benen; 'Kijk es... ik ben een poppetje.'

Lev, met tuitbeker; 'Ik wil graag die hebben. Niet voor kleine alleen. Lev is niet groot.' (Ik vind een tuitbeker voor kleine kinderen en hij is al groot.)
Ik; 'Vooruit.'
Lev; 'Voor Lev uit?'

25062014 | smaakmakers



Even een culi-blog over een aantal smaakmakers.

Ik werk veel met bouillon in de keuken. Regelmatig eten we risotto, waarbij je dus ook bouillon gebruikt. Als je dat nog nooit hebt gemaakt moet je het snel maar eens proberen. Risotto kun je zo'n beetje met alles aan groenten, vis of vlees combineren. Vanavond staat hier risotto met tuinbonen op het menu. Kipfilet erbij en scheutig met allerlei kruiden koken.
Als je minder vlees eet of vegatarisch, zijn kruiden sowieso een uitkomst; heel natuurlijke en gezonde smaakmakers. Bovenstaand kruidenbuideltje gaan we dan ook zeker eens uit proberen. Ik ben nog nooit een goede soep-maker geweest, dus tijd om daar verandering in aan te brengen.

Honing gaat vaak door de muesli, 's morgens vroeg. Yummie! Bij de Turkse supermarkt verkopen ze vaak honing met een stukje raat erin. Zo mooi om te zien! Ik moest denken aan de tekst van Psalm 19.
Ik maak ook wel eens een sausje met honing. Of het toetje even een druppie smaak geven; wat dacht je van roeryoghurt met kruimels speculaas, stukjes appel of peer, een beetje kaneel en honing? Of een saaie en soms minder geliefde koolsoort met honing-dille-mosterddressing (die ook weer heerlijk is om je kaasje in te dippen)? Misschien is het nieuw voor je om een dressing over de groenten te doen, maar dit is vaak nog gezonder ook dan een al-dan-niet zelfgemaakt sausje.

Als je nog op zoekt bent naar 'verantwoorde' recepten en heel veel (goede) informatie over voeding; kijk eens op www.smakelijck.nl... Eetsmakelijk!

24062014 | dromen mag, drammen niet










Ik droom van een ander huis. Niet groter, niet mooier, maar vooral praktischer. Toen wij ons huis kochten, woonden we nog bij onze ouders (we zijn traditioneel, vanuit huis getrouwd). Dan heb je wel zo je ideeën, maar een beeld bij de werkelijkheid niet. Zeker omdat het een nieuwbouwhuis was. 
Nu zijn we vier jaar en twee kinderen verder. 

Reint is timmerman. En dat geeft een stof! Jammer dat je dan geen bijkeuken hebt, zodat de boel niet door het hele huis gelopen wordt. En nergens vloerbedekking heeft zo z'n voordelen, maar ook nadelen. Het stof danst in de hoekjes, bij voorkeur waar je er niet bij kan met de stofzuiger. 
Ons aanrecht is een drama . Veel te klein. Ik word er wat gestrest van met verjaardagen. Geen kastjes boven het aanrecht is prima, maar dan mis je wel een heleboel bergruimte, zeker met kinderen die wel duizend verschillende flesjes, bakjes en bekertjes hebben. De buffetkast die manlief maakte - echt een hele mooie - had misschien beter een groot kastenblok kunnen zijn. En ga zo maar door. Soms is het niet anders, dan moet je het ermee doen. Helaas, ik ben wel eens ontevreden. Maar soms kun je met wat creativiteit en een heleboel verf wel wat doen. 

In onze slaapkamer hadden we heel mooi Toile de jouy behang. Maar met de komst van Leah Nore hebben we van het deel met dat behang een nieuw kamertje gemaakt. Het was niet lelijk, maar geen echte jongenskamer en dat vond ik wel eens jammer - en Lev maakte het niets uit. Nu hebben we er dus een verfje tegenaan gegooid... Geel, verguld. Bij de kringloop scoorde ik twee baseballhandschoenen en een tennisracket (van ene meneer Timmer, wat ik wel leuk vond met een timmerman in huis). En dat voor slechts zeven euries!
De kast verfden we van een vaag kleurtje groen naar 'paris gray' van Annie Sloan. Echt aan te bevelen, deze verf! Zonder schuren en op vele ondergronden te gebruiken. 
Op het bed wit beddengoed.  Ik naaide zelf het overtrek (waarom zijn die nergens te koop?) bij een kraam met lappen stof die schoonheidsfoutjes bevatten. Inderdaad is'tie niet helemaal strak, doch functioneel en schoon blijft het toch niet, Lev kennende. De verwarming versierd met een gebreid dekentje van mijn zus, de zak op de kast is gevuld met knuffels en gemaakt door mijn moeder. De creativiteit zit blijkbaar in de genen...

Voìla, meneer heeft een nieuwe kamer. Daar kan ik echt van genieten. Lev niet, want die wilde wel op de - opgeruimde - rommelzolder blijven slapen. Nou ja. Geen huis uit een woonboek voor lezers met enorme budgetten. Zo kan het ook! Volgende keer deel II, de kamer van Leah Nore, want die hebben we ook een ander aanzien gegeven. 
Zo, nu begrijpen jullie ook waarom ik een poosje niets van me liet horen. Ik was wat dromen aan het verwezenlijken :p Of, zoals mijn werkgever in het verleden wel eens zei; 'Niet mopperen, maar opperen.' Ja baas. En voor de inspiratielozen onder ons; kijk eens tussen deze verzameling sites. Zoveel leuke ideeën! En denk er om; dromen mag...

10062014 | feest der herkenning



 

Terwijl de mannen voetbalden, besprak ik met een aangetrouwde nicht wat opvoedingsperikelen. Dit naar aanleiding van de jochies die constant de bak met zoutjes gezamenlijk aan het leegsnaaien waren (ik zei dat ik blij was te zien dat mijn zoon niet de enige was die zich als een roofdier gedroeg). Wat heerlijk om te horen en te zien dat je niet de enige bent die zich wild irriteert aan het brutale gedrag van kindlief of af en toe 'de boel de boel laat'. 'Het is hollen of stilstaan,' zei ze; heel bemoedigend. Dan ben je toch weer een beetje gerustgesteld.

Afgelopen zaterdag vierden we de eerste verjaardag van Leah Nore. Het was net als in de rest van Nederland behoorlijk warm en de kinderen maakten dan ook dankbaar gebruik van de emmer's, bekers en een minibadje gevuld met water. Suikertante sjouwde emmers af en aan, terwijl ik van de keuken mijn territorium had gemaakt. Zot eigenlijk dat je een heel feest op poten zet en er zelf maar half aan deelneemt. Dat is overigens geen straf hoor, het is leuk om te zien dat het gezellig is en iedereen smult van het lekkers. En er waren gelukkig een paar (schoon)zussen die me hielpen. 

Leerpuntje; de week ervoor niet zo vol plannen met... van alles. Even dit, even dat. Ik had notabene beloofd ook nog een taart te bakken voor het familiefeest op Tweede Pinksterdag. Echt, hoe haal ik het in mijn hoofd! Ik wilde persé nog een veldboeket plukken op de valreep en de taart van Leah Nore zelf maken en nog op bezoek bij iemand waar ik dat aan beloofd had en de ID-kaart van Leah Nore ophalen en nog honderden boodschappen doen... Je kunt je natuurlijk net zo druk maken als je zelf wilt, hè?

Aan de andere kant ervaar ik het als een rijkdom dat ik mijn tijd zo flexibel kan indelen. Als het lekker weer is naar buiten, als ik ergens voor gevraagd word om te helpen heb ik er ook tijd voor... En na zo'n dag als gisteren (familiedag en 's avonds repeteren voor de bruiloft voor een schoonzus), dan weet ik gewoon dat ik de volgende dag de tijd heb om al het 'achterstallig onderhoud' weg te werken. En o, dat is er! Door alle drukte van vorige week was het huishouden een beetje verwaarloosd. Maar ook dat hoort erbij, volgens de aangetrouwde nicht. Gelukkig.


05072014| weekaa



Het is jullie vast niet ontgaan. De juichpakken van Roy Donders zijn in de Barneveldse Jumbo niet (meer) verkrijgbaar.  

"We geven ze op hun Donders," viel bij de klanten niet in goede aarde en toen besloot de filiaalmanager of wie dan ook al het promotiemateriaal van de hele 'dondersactie' te verwijderen. En bijna heel Nederland breekt z'n nek d'r over. 

Er zijn Barnevelders - of hoe je ze ook noemt - die Nederland en meneer Donders van hun loyaliteit, gastvrijheid en ruimdenkendheid willen overtuigen en een speciale 'Dodersrun' organiseren. "Iedereen is welkom in Barneveld," citeer ik de pro-Donderse Barnevelder. Eh...Had iemand gezegd dat er iemand niet welkom was? 
Ik snap de beweegredenen van de betreffende 'Jumbo' niet helemaal. Donders zou duivels zijn. Het wordt geassocieerd met een krachtterm en de god Donar. Kijk, dat vind ik niet helemaal eerlijk naar alle mensen die een wat vreemde of ongepaste of helemaal niet mooie achternaam hebben gekregen. Daar doe je niets aan. 
Maar ik begrijp wel dat je niet meedoet aan de actie. Ik zou Lev corrigeren als hij zei dat'tie iemand op z'n donder zou geven. Gewoon, omdat ik dat niet netjes vind klinken. (En sowieso, waarom moet iemand op z'n donder krijgen?) 

En dan nog iets. Dat hele WK-gebeuren. 'Nederland kleurt weer oranje', zeggen we dan. Helaas ja. Eerlijk is eerlijk, ik vind het leuk als Nederland wint, omdat ik Nederlander ben. Ik heb in het verleden ook naar wedstrijden gekeken. Maar dat ga ik nooooooit meer doen. Tenzij ik straks als bejaarde in m'n rolstoel voor een tv wordt geplaatst en niemand me weg wil brengen. Maar dan doe ik gewoon mijn ogen dicht. 
Ja, ik vind het hele oranjegevoel van Nederland misplaatst. O, wat zijn we ineens saamhorig. Als er maar bier is, we niets zinnigs hoeven te zeggen en het over één ding eens zijn; wij willen winst! Klauwenvol met geld wordt er uitgegeven aan uitdossingen, eten wat geen voedsel is en niet te vergeten het voetbal zelf. In het jaar 2011 werd uit onderzoek duidelijk dat het in 15 jaar tijd meer dan een miljard euro werd uitgegeven aan betaald voetbal, bijvoorbeeld voor beveiliging. Door de regering. Door de burger dus. En al zou ik er geen cent aan meebetalen, een voetballer als Robin van Persie verdient zo'n € 14.000.000,00 per jaar. Dus. 
Ik zal het spelletje misschien niet goed begrijpen, dat ik dit niet op waarde kan schatten...

Er is meer. Blijkt dat er in Brazilië 'sociale schoonmaakacties' worden gehouden, zeker nu het WK en de Olympische spelen in aantocht zijn. En dat niet alleen. Ik citeer; "Zij (de Brazilianen) vinden dat de miljarden die zijn gepompt in de bouw van stadions, vliegvelden en infrastructuur veel beter besteed hadden kunnen worden aan onderwijs en gezondheidszorg." Kijk eens naar Sotsji. Nog geen maand later was er geen mens meer te bekennen in de stad voor de Olympische Spelen. Kaapstad na het WK 2010. Onderhoudskosten voor gebouwen die niet meer gebruikt worden. En de rekeningen voor de bouw van de uit de grond gestampte steden (en de sloop van huizen, sloppenwijken of wat dan ook) zijn nog niet betaald, terwijl de laatste sporthelden het vliegtuig naar hun thuisland nemen. En was er zes jaar geleden ook al niet een discussie over de mensenrechten in China, rond de Olympische Spelen? Landen zetten hun beste beentje voor om een goede indruk te maken op de rest van de wereld, maar het blijkt een laagje vernis te zijn om de armoede, zorgen of problemen en het onrecht te verhullen.
Maar toch, we sporten door. En duizenden kilometers verderop moedigen we de 'helden' aan in een juichpak of een iets minder oranje outfit. Hopelijk niet vloekend, tierend en scheldend. 

Tijd om me ergens anders druk om te maken. Iets wat dichtbij is en niet tijdelijk. En haalbaar. Laten we oog hebben voor onze naaste. Ons geld uitgeven aan betere dingen. Zelf een rondje hardlopen of met iemand een avondwandeling maken en ons niet 'klemvreten en -zuipen'. En bidden of het niet de voetballer, maar Christus zelf mag worden waar het Christusbeeld in Rio symbool voor staat; 'El Salvador'.