31032014 | pluk de dag













Al eerder schreef ik over de pluktuin. We hebben nu precies een maand een abonnement en zijn erg tevreden. Zeker nu het warmer wordt en de tuin steeds groener ziet. Maar waar ik vooral blij van word, is de filosofie achter deze tuin. Ik ben niet zo heel filosofisch, maar via wikipedia kom ik een heel eind. 

Jullie kennen de uitdrukking vast wel; carpe diem. Mij is altijd geleerd dat dit geen gepaste uitdrukking is. "Pluk de dag" zou hedonistisch zijn. Alsof het genot het hoogste goed is. Bovengemiddeld streven naar lustbevrediging. Bandeloos. Decadente levensstijl. Zich niet bekommeren om anderen en vooral zelf zintuiglijk genieten. Aldus 'wiki'.  En dat keur ik zelf ook af. Als ik iets belangrijk vind om mee te geven aan ons nageslacht, is het wel beheersing. Geen carpe diem hier ter plaatse. 

Ander - niet al te diepzinnig - onderzoek bevestigt dit standpunt. "[...] carpe diem quam minimum credula postero ". Oftewel; "pluk de dag en reken zo min mogelijk op morgen". Afgezien van het feit dat ik het nogal onverstandig vind om niet te rekenen op morgen of rekening te houden met de gevolgen van onze levensstijl of levensvisie, vind ik het ook zo leeg. Bovengemiddeld streven naar genot. Zou het nou werkelijk gelukkig maken? Ik geloof dat zulk genot onverzadigbaar is. Eenzaam maakt. En aan een heel ander geluk voorbij gaat.

Maar hé, we mogen echt wel genieten! Het is niet zo dat ik kruipend over de aarde ronddool omdat het allemaal zo ellendig is en ik 'niets mag'. Nogmaals; er is een ander geluk. Geluk vanuit een bepaald perspectief. Met een doel. Gericht op God en mijn naaste.
En vanuit dat oogpunt geniet ik ontzettend van een initiatief als de pluktuin. Allereerst zie ik 'mijn' voedsel groeien. Spinazie. Radijsjes voor die heerlijke salade. Bloemkool, rabarber, rijen tuinboonplantjes - vergeef me als het een ander plantje is, doperwten in kiem, fruitbomen en kruiden. Het smaakt niet alleen beter. Het is ook goed om te beseffen dat voedsel niet zo vanzelfsprekend is. Dat geef ik ook door aan onze kinderen. We zijn afhankelijk van regen en droogte en het kost ook inspanning. Niet zomaar 'plukken' uit de schappen. Het leven is niet maakbaar. We kunnen niet alles naar onze hand zetten.

Nog een aspect van deze pluktuin is - in aanwas - het gemeenschappelijke. Ik hoop als vrijwilliger komend seizoen af en toe een steentje bij te dragen. Samen zorgdragen voor ons voedsel. Ideeën delen. Elkaar inspireren. Dat geeft dankbaarheid. Voor deze mogelijkheid. Voor dit plezier. Voor het voedsel, maar ook de kennis die ik 'pluk' en het besef wat ik hiermee 'oogst'.

Dus. Niet pluk de dag. Het moet zijn; Pluk de dagverse zegeningen. Maar ik weet niet hoe je dat in het Latijn verwoord.
Of toch wel. "Soli Deo Gloria"

28032014 | nest




Vorige keer vertelde ik al iets over ons bibliotheekbezoek. Afgelopen week leenden we boeken met het thema 'lente'. Lev mocht boeken zoeken over lammetjes en kuikentjes. Ik vertelde hem al een poosje geleden - aan de hand van ons ontbijt zondag met een eitje - dat kuikentjes en vogeltjes uit een ei komen. 'En soms niet. Dan kunnen we het eitje opeten.' En hoe leuk is het dan als je een levensecht voorbeeld binnen handbereik hebt.

Tijdens het ontbijt op maandagmorgen zie ik een merel in de tuin verwoed op zoek. 'Kijk!' roep ik verrukt en Lev stoot in zijn enthousiasme bijna zijn beker om. 'Zie je die vogel? Wat doet die vogel?'
'Eten soeken,' weet Lev, want dat hebben we eerder gezien. 
'Kijk maar eens goed,' zeg ik. 'Deze vogel zoekt geen eten, maar takjes. Hij gaat een nestje bouwen. Net als in het boek van de bieb.'
'Takjes soeken!' roept Lev, alsof hij het achtste wereldwonder heeft ontdekt. 
'Ja. Met alle takjes maakt hij een nestje. Een warm holletje. En als dat klaar is, legt hij er eitjes in. En wat groeit er in dat eitje?'
'Fogeltje!' Zijn hand komt terecht op de rand van zijn bord, zodat er stukjes brood met pasta over tafel vliegen. Ik probeer mijn verhaal niet te onderbreken, terwijl ik de stukjes op het bord leg. Lev kijkt met zijn schuldige hondenogen toe.
'Precies, een vogeltje. Kijk, kijk, kijk... (ik heb de hinderlijke eigenschap iets minstens drie keer staccato te zeggen als er haast bij is. 'Nee, nee, nee. Stop, stop, stop. Lev, Lev, Lev... enzovoorts.) 
'Kijk, kijk, kijk, daar gaat'tie.'
De merel fladdert via de rand van ons tuinhuisje  á la schuurtje naar onze klimop-haag, die scheiding maakt tussen onze tuin en die van de buren. Maar wacht eens...
'Kijk nou!' Ik schiet overeind. Leah Nore schreeuwt mee. Lev kan het niet zien. Paniek. Tegen ons schuurtje staat een trap. Ladder. Trapleer. Dinges. Op die dinges hebben wij allerlei bakjes geboord, waar we 's zomers plantjes in laten groeien. En op de bovenste tree vlecht mevrouw Merel haar takje in haar nest. Hoe leuk is dat?!

Maar toch... Ik vraag me af of zo'n nest stand houdt, zo dichtbij ons huis. Gisteren lagen er eitjes in. Goed teken dus. Maar mevrouw Merel zit niet te broeden. Moet dat? Klopt het? Ik zie haar bijna nooit. En als ze komt, dan is ze heel voorzichtig. Gisteren bijvoorbeeld. Toen wapperde de witte was aan de droogmolen. Na een observatie vloog ze toch even naar het nest. Maar ik kan me goed voorstellen dat ze haar nest bij nader inzien toch beter op een ander plekje had willen bouwen. Moedergevoelens maken zich van mij meester. Worden de eitjes wel uitgebroed? Sterven de vogeltjes straks in het ei? Moeten we twee weken uit de tuin blijven en de gordijnen dicht doen voor wat privacy in de kraamkamer? Moet ik me over die eitjes ontfermen? De vogelbescherming stelt me maar half gerust, misschien worden de eitjes wel nooit uitgebroed. Maar misschien is het legsel nog niet compleet, sommige vogels schijnen daar meerdere dagen over te doen. Dan pas begint het broeden. 

Ik trek mijn lessen er in ieder geval uit. Een veilig nest. 'Legsels' die niet in de steek moet laten, oftewel het niet bewust afbreken van de zwangerschap. Bouwen in een veilige omgeving; hoe kan dat anno 2014 met zoveel dingen waar ik me zorgen over maak? Hoe kan ik ons nest veilig maken en houden? Wat geef ik mijn 'legsels' mee en hoe leer ik hen vliegen? En als ze dan uitvliegen; kunnen ze dan voor zichzelf zorgen? En waar vliegen ze dan naartoe? Gelukkig geven deze Bijbelse waarheden me houvast; Worden niet twee musjes om een penningsken verkocht? En niet een van deze zal op de aarde vallen zonder uw Vader. En ook uw haren des hoofds zijn alle geteld. Vreest dan niet; gij gaat vele musjes te boven. En; Mijn ziel is begerig, en bezwijkt ook van verlangen, naar de voorhoven des HEEREN; mijn hart en mijn vlees roepen uit tot den levenden God. Zelfs vindt de mus een huis, en de zwaluw een nest voor zich, waar zij haar jongen legt, bij Uw altaren, HEERE der heirscharen, mijn Koning, en mijn God! Welgelukzalig zijn zij, die in Uw huis wonen; zij prijzen U gestadiglijk. Sela.

De zorg voor onze kinderen draag ik niet alleen. Het beste wat ik kan doen, is ons nest bouwen dicht bij Hem.

[edit: ze zit op haar nest! Ik ben dolblij.]

24032014 | een mond vol - juichen, lezen, luisteren, zwijgen en vertellen


  

Hieperdepiep! Het was hier - alweer een poosje geleden - feest. Lev is drie jaar en we hebben dikke schik met hem. Dat was overigens een paar weken geleden wel anders. De hele dag vitten, corrigeren, mopperen, straffen, waarschuwen en puinruimen. Maar nu gaat het stukken beter. Het zonnetje en de vrijheid buiten doet hem goed. En al het nieuwe speelgoed biedt weer de nodige inspiratie, vindt ook zijn zusje. De rust is weergekeerd.
Alhoewel; hij presteerde het vorige week nog om in de supermarkt een stelling omver te trekken met allemaal kazen. Gelukkig waren ze verpakt, maar toch; wat een ellende. En dat om zijn inhaligheid; bovenop stond een bakje met proefblokjes. Hopelijk heeft hij ervan geleerd. Vervolgens plaste hij bij de bibliotheek in zijn broek. Ook dat nog.
Nu we het toch over de bibliotheek hebben; daar ga ik wekelijks naartoe. En leuk dat hij het vindt. Samen zoeken we boekjes; ik bedenk een thema en dan mag hij zoeken. De week voor zijn verjaardag zochten we dus boekjes over 'feest'. Hij weet het al aardig te vinden. De voorkant 'lezen' en plaatjes 'ontleden'. Daar begint het toch mee!? Na het boekenritueel - er zit overigens altijd een informatief boek bij uit de 'grote boekenkast - lees ik er een boek voor. In een hele grote stoel. Erg gezellig, we passen er net met z'n tweetjes in. Hier vond ik onder andere een hele site over de voordelen van voorlezen. Op de jeugdvereniging waar ik leiding geef merk ik het ook; zelfs vijftienjarigen zijn muisstil als ik een verhaaltje voorlees. Lev wordt er rustig van. En het heeft ook al effect op Leah Nore van nog geen tien maanden. Die springt bijna de kinderstoel uit als ik voorlees uit de kinderbijbel na het eten.

Afgelopen week las ik iets verrassends. W.G. van der Hulst - die man van de knierpende klompjes en 'och moesje'- hield ooit een pleidooi voor vertellen. Da's nog beter dan voorlezen, meent hij. Hieronder kun je een link vinden om de artikelen te lezen. Heerlijk taalgebruik. En verban ook meteen je stofzuiger (hoe dat zit moet je maar lezen).

Wat betreft de woordenschat van Lev, tja... Dikke schik, zei ik al. Maanden geleden wilde hij graag de 'sujujujuh' hebben. Ik lieg niet. Hij was in alle staten. Ik geloof dat hij wel een hele middag bezig is geweest om me duidelijk te maken wat hij zocht. En toen kwam het; 'Eén, tee, trie!' Juist. De rolmaat (die ik onpedagogisch als ik kan zijn en tot grote ergenis van Reint 'centimeter' noem. Sujujuh dus.). Vandaag had'tie weer zo'n woord. We zijn er nog niet uit. Tips zijn welkom. Hij kent een jongetje dat bah(k?)boor is. Het heeft te maken met stout zijn. Je zou er toch gek van worden?
Maar goed, hij kan nu zo lief en wijs meepraten. Dat is overigens ook oppassen geblazen. Ik besprak met Reint aan tafel het onderwerp van de jeugdverenigingsbijeenkomst - leuk woord voor scrabbel trouwens - en dat ging over seksualiteit, wat naar Gods wil in het huwelijk thuishoort. Lev mengt zich halverwege in het gesprek; 'Papa trouwen, mama trouwen,' weet hij, wijzend naar de gouden ring aan onze handen. Juist.

Ten slotte; onze nieuwe aanwinst, mede mogelijk gemaakt door (timmer)manlief; een krijtbord voor de kerntekst van de week naar aanleiding van de preek. Het helpt echt om ook doordeweeks nog te mediteren over het gehoorde, elke keer als je het weer leest. De les van vorige week; Waar wij het vaak zo goed weten en altijd wel iets te zeggen of tegen te sputteren hebben, zweeg Hij. Hoe onterecht het ook was, wat ze Hem aandeden en waar ze Hem mee bespotten. Ook daarin wil Hij Borg zijn! Om onze grote mond en boze tong.' Nog een passend verhaal daarbij. Ook mooi om te vertellen trouwens;
Socrates, de Griekse wijsgeer, liep eens door de straten van Athene. Plotseling komt een man opgewonden naar hem toe. “Socrates! Ik moet je iets vertellen over je vriend die...” 
“Ho eens even”, onderbreekt Socrates hem. “Voordat je verder gaat. Heb je het verhaal dat je mij wilt vertellen gezeefd door de drie zeven?” 
“De drie zeven? Welke drie zeven”, vraagt de man verbaasd. 
“Laten we het proberen”, stelt Socrates voor. 
“De eerste zeef is de zeef van de waarheid. Heb je onderzocht of het waar is wat je mij vertellen wilt?” 
“Nee, ik hoorde het vertellen en...” 
“Ah juist! Dan is het toch zeker wel door de tweede zeef gegaan? De zeef van het goede? Is het iets goeds wat je over mijn vriend wilt vertellen?”
Aarzelend antwoordt de man: “Eeeh nee, dat niet. Integendeel...” 
“Hm”, zegt de wijsgeer. “Laten we dan de derde zeef gebruiken. Is het noodzakelijk om mij te vertellen wat jou zo opwindt?” 
“Nee, niet direct noodzakelijk”, antwoordde de man. 
“Welnu”, zegt Socrates glimlachend. “Als het verhaal dat je me wilt vertellen, niet waar is, niet goed is en niet noodzakelijk is, vergeet het dan en belast mij er niet mee.” 


Artikelen W.G. van der Hulst. > 'moeders levenskunst' en daaronder 'verhaaltjes vertellen' en nog een keer 'verhaaltjes vertellen', daaronder.

17032014 | over hard werken en het beeldscherm



Ik was even op zoek naar iets bij de IKEA en zag toen dat ze vandaag een nieuwe tv-reclame lanceren. Wij hebben geen tv (overigens echt aan te raden, ik snap überhaupt niet waar mensen de tijd nog vandaan halen om te gaan zitten kijken), maar de reclame was te zien via youtube, dus voila!

Het is natuurlijk gericht op hun eigen verkoopcijfers, maar toch. Reint is in januari voor zichzelf begonnen en ik heb een halfmiljoen aan plannen om vanuit huis van-alles-en-nog-wat te gaan doen, met de andere helft van die miljoen ben ik al bezig, dus ik voelde me wel aangesproken. 
Werken vanuit huis. Het heeft zo zijn nadelen, maar ook heel veel voordelen. Zeker als moeder, vind ik. Kun je toch zaken doen en ben je er ook voor de kinderen. Het is hard werken als je voor jezelf begint, dat merk ik wel. En het is ook zoeken naar een juist ritme om te voorkomen dat je privéleven lijdt onder al de zakelijke beslommeringen. En heel belangrijk om alles op de juiste plaats op te bergen (het is hier 'oorlog' als iets niet op de juiste plek ligt). Zie ik in de reclame toch een leuk dingetje zeg...

RÅSKOG Roltafel IKEA

(stemmetje; "Heb je het nodig?"
Ik; "Ehhh... nee." Ok. Skip.)

Maar goed, nog even over die tv. Natuurlijk heb je uitzendinggemist.nl en allerlei andere kanalen, zodat je zo'n beetje alles kunt volgen. En die verleiding is er best. Maar het blijft een verleiding. Er zijn een heleboel zinvolle dingen te zien op tv en de DVD. Maar ik blijf erbij dat er ook genoeg rotzooi te zien is (lees; overspel, moord, haat, vernieling en bedrog). En er een heleboel tussen zit wat echt niet van toegevoegde waarde is. De kans is groot dat je van het één naar het ander gaat en zo een heleboel tijd zit te verdoen, die je beter in heel veel leuke, belangrijke en zinvolle zaken kunt steken.
Ik vraag me wel eens af waarom wij als mensen  zo kunnen genieten van romans en kwelerige films of heftige spannende boeken en afleveringen met knappe vrouwen en sterke, stoere helden met vierkante kaak en scheve grijnzen die harten doen kloppen. Of wat dacht je van de reality-verhalen? KOS-TE-LIJK. Waarom?
Dromen we niet allemaal van wat we lezen/zien? Van hoe-alles-toch-nog-goed-kwam in het-meest-ideale-plaatje waar alles aan elkaar hangt van toevalligheden? Of kijken we om onszelf stukken beter te voelen? Verstoppen we ons achter het beeldscherm om niet om ons heen te hoeven kijken naar ons eigen leven? Het heeft ook veel raakvlakken met al de sociale media; je beterste-best laten zien, allerhande onzinnigheid 'appen', onverzadigbaar rondneuzen op facebook (en wat is het leuk, laten we eerlijk zijn)...
Ja. Het is generaliserend. Niet alle verhalen kennen een happy end, zijn leeg of staan bol van het kwaad.  Niet alle gebruik van sociale media is op één hoop - de vuilnisbelt - te gooien. Maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Dan heb ik het nog niet eens over de verwoestende gevolgen voor bijvoorbeeld ons moraal. Wat dacht je van huwelijkstrouw, overprikkeling, materialisme en individualisme, (even adem halen), gezag, concentratiestoornissen, slapeloosheid en...

Laten we leven in de werkelijkheid en daar ons eigen sprookje schrijven. Werken aan bijvoorbeeld je huwelijk, energie en tijd steken in het omgaan met/zorgen voor de naaste, naar buiten gaan; beeldscherm en wifi uit, voelsprietjes aan. Echt bereikbaar zijn. Dat is ook een vorm van vasten.
En dan is het kringetje weer rond. Van thuiswerken 'met IKEA' naar thuiswerken met... onszelf en onze naaste. Zoals IKEA zegt; "De mogelijkheden zijn eindeloos als je in oplossingen denkt."

11032014 | honderdjarenproject




Soms heb je dat; van die projecten die al maanden op je liggen te wachten. Foto's uitzoeken en albums maken, een vest waar een knoopje van af is of met een gaatje enzovoorts. Zo ben ik ongeveer een jaar geleden begonnen aan een haakwerk. Nooit afgemaakt. Tot vandaag. Eindelijk. Is het niet enig geworden? Ik wil graag een eervolle vermelding, want dit kussen is volledig met de hand in elkaar gezet! (In het zonnetje buiten gezeten, dus het was dragelijk, moet ik er eerlijk bijzeggen.)

Hebben jullie ook van die honderdjarenprojecten?

05032014 | veertig dagen

40-dagen app

Ooit las ik in een column over een vrouw die een boekje had geschreven over allerlei feestdagen met leuke knutseltips daarbij. Het was volgens haar belangrijk dat een kind wel zo'n beetje wist waar de vrije dagen vandaan kwamen. Pasen bijvoorbeeld. Dat was van de lente, de paashaas met haar paaseieren en volgens mij ook Paaseiland. Dat is niet wat wij onze kinderen leren.

Pasen is het feest van de opstanding van Jezus. De Goede Vrijdag daarvoor is de dag waarop we stilstaan bij Zijn kruisdood. En de zeven weken daarvoor noemen we de lijdensweken, die vandaag beginnen. Dat zijn veertig dagen bezinning voor het Pasen, net zoals advent de weken vol verwachting zijn naar Jezus' geboorte. Overigens zijn het eigenlijk zesenveertig dagen, maar de zondagen tellen niet mee.
 Hier enkele tips voor het bezinnen tijdens deze veertig dagen. Zo heb je een app, boeken (ik lees op dit moment 'Honger naar God' over vasten van John Piper) en een erg mooi boekje is 'Het leven van Maria Magdalena' van ds. C. Harink. Voor kinderen is er het boekje 'Wijzer op weg naar het Paasfeest' van Andrea van Hartingsveldt - Moree. En deze cd is erg mooi. Komende tijd hoop ik wat meer over dit onderwerp te schrijven.
Vieren jullie de christelijke feestdagen en zo ja, op welke manier dan? Een goede en gezegende tijd toegewenst!

04032014 | doorbreken







Weer even een blik terug op de afgelopen dagen. En als ik de foto's daarvan bekijk - altijd een heel waarheidsgetrouwe bron - dan zie ik een patroon. Of een niet-patroon. Een ongelijk ritme. Hoe je het ook noemt, het is iets wat elke keer terugkomt, maar niet hetzelfde is.

We kochten een kerkbank. Niet om onze huisgodsdienst een andere vorm te geven, maar om meer mensen aan onze erg korte tafel een plaatsje te kunnen geven. Tot nu toe nog geen seconde spijt gehad. Daarnaast namen we een abonnement op een pluktuin. Seizoensgroenten (en soms -fruit); uit de regio, biologisch en ambachtelijk. Een eigen moestuin is op dit moment voor ons niet echt haalbaar, vandaar. We wilden zaterdag een leuke wandeling maken. We vonden in de capitoolgids van deze provincie een park-achtig gebeuren. We vonden hem ook in levende lijve, na erg lang zoeken. En daar zagen wij onze eerste lammetjes, treurwilgen in knop - o ja, zag je die kersenbloesemtakken op tafel - en een heel vies jongetje. Thuisgekomen besloot ik voortaan af te wassen. Vroeger had ik er een reuzehekel aan, maar eigenlijk is het wel gezellig, tot behoud van servies en nog veel meer. Ook goedkoper, schijnt.
En verder werd ik gewoon heel blij van de zon, de gekke kleertjes van Leah Nore en het zoeken naar een vakantiebestemming. Patroon? Niet. En toch zie ik er dus eentje.

Het doet me denken aan een reactie op het interview. Die suggereerde dat ik voor een 26-jarige in een knellend keurslijf zat. Ok. Een avontuur kan ik mijn leven niet noemen, maar toch beschouw ik mijn leven niet als knellend. Dagelijks doe ik mijn rondje huishouden en zorg ik voor de kinderen. Dat zou kunnen wijzen op een sleur. Op een afschuwelijke verplichting die als pac-man vreet aan mijn persoonlijke ontwikkeling en (keuze)vrijheid. En soms is het ook (in)leveren. Maar dan wil ik voorop stellen dat het een keuze van mij was én is. Dat ik het niet knellend vind. Dat het een taak is die ik graag wil doen - en hé, dat lukt echt niet altijd.
En het patroon? Dat er dagelijks dingen gebeuren die de sleur doorbreken. En als ze niet gebeuren, dan probeer ik die te creëren, door te beginnen aan creatieve projecten of ze eindelijk eens af te maken. Door er samen op uit te gaan. Doordat we het soms net even anders doen dan we altijd deden. Door ons geluk te halen uit kleinigheden. Dat is overigens ook veel haalbaarder dan die nooit-verzadigende carrière, om maar een voorbeeld te noemen.
Geen leven vol spetterende hoogtepunten. Maar dat is net als vuurwerk niet erg duurzaam. En om in de vergelijkingen te blijven; geef mij maar een spaarlamp.
Tenslotte; ik leef hier op aarde niet voor mezelf. En ook niet alleen. Misschien is dat waarom ik deze manier van leven niet knellend of saai vind.