27022014 | spoorwegmuseum

Onlangs zijn we naar het spoorwegmuseum geweest. En dat begon heel poëtisch met de meeslepende gedachte om niet te vertrekken zonder mijn valies met dromen. Nou, dat sprak me natuurlijk geweldig aan. Ik had een tas vol luiers en broodkruimels - we hebben na al die jaren geleerd dat ter plaatste eten én duur én tijdrovend is, dus we lunchten onderweg naar Utrecht in de auto - maar geen valies vol dromen. Die laat ik vaak ergens slingeren. Ik droom heel veel, maar ja. Het komt er soms heel vaak niet echt van.

Erg leuk om naar binnen te gluren in de koninklijke wagon en te fantaseren bij stoomtrein Arend. Er was genoeg te zien en vooral ook te doen. De kinderen gedroegen zich voorbeeldig, met uitzondering van het moment dat we vergevorderd in de rij voor een, nog onbekende, belevenis halsoverkop met Lev onder de oksel naar de toiletten snelden omdat hij moest plassen. 'Alweer?!' had ik sissend als een stoomtrein en met een verwijtende blik naar Reint gezegd. Alsof hij er iets aan kon doen. Goed. Teruggekomen - het was een minuscuul plasje - bleek dat Reint uit de rij gestapt was. Ja, wat dat betreft kan ik veel van hem leren. Gewoon weer achteraan aanluiten. Ik vond dat echt reuzejammer, maar dat was nogal kinderachtig. We waren tenslotte een dagje uit en dan moet er helemaal niets.
Bleek ook nog dat Leah Nore helemaal niet in de wagen naar binnen kon. Nergens een bordje gezien! Wel, dat werd ook weer opgelost, maar toen verloor ik weer mijn lensdop; nog steeds is'tie spoorloos.

Het kost mee eerlijk gezegd moeite om van zo'n dag volop te genieten. Je bent als moeder-de-vrouw toch druk met de kinderwagen, flesvoeding en miljoen keer verwilderd Lev zoeken. Niet dat ik helemaal niet geniet, maar het blijft intensief; een dagje op pad met z'n allen. Oefening baart kunst, schijnt.

Leuk museum. Heel leuk aangekleed, voor kleine kinderen ook veel te zien. Ik miste wel wat informatie, er hing af en toe een bordje, maar er kan meer verteld worden over hoe het allemaal in z'n werk gaat bij de spoorwegen, denk ik. Ach, ik had toch niet echt de gelegenheid om bordjes te bestuderen...

25022014 | het moederfront

interview | het Moederfront

tijdschrift Margriet More | (h)eerlijk leven

spoorwegmuseum | Utrecht

Waar hadden we het ook alweer over? O ja, de strijd van elke vrouw. Die balans. Niet de huisvrouw 'in touw', maar 'op het touw', denk ik wel eens. Ik ben afgelopen dagen weer aan het koorddansen geweest. Paar daagjes bij mijn moeder geweest - die zelfs van de lunch een feestje maakte, ondanks mijn sapvasten. En bij het spoorwegmuseum met man en kinderen, maar daarover later meer. Ook vond er een interview plaats met het Moederfront.

Het moederfront klinkt toch aardig strijdlustig, dacht ik zo. Maar er valt ook een lans te breken voor 'nietsnuttende' moeders - waarvan ik een voorbeeld ben.

Soms klinkt het misschien alsof ik alleen maar op pad ben of visite heb en koekjes bak. Nee-nee, helaas niet het geval met uitzondering van vanmorgen. Ik wil met alle liefde beschrijven hoe ik de wc-bril urinevrij maak of op mijn knieën over de houten vloer kruip om de stofvlokken onder het bed te verwijderen met een brullende stofzuiger, terwijl Lev zijn knuffelverzameling van de trap werpt en Leah Nore boven het geluid van de stofzuiger, de telefoon en de cd uit probeert te komen omdat ze in haar luier gepoept heeft... Maar dat is nou eenmaal niet iets waar anderen op zitten te wachten - of het is dat je dankbaar bent voor de herkenning en erkenning...

Maar goed. Het moederfront dus. Ik ben benieuwd wat je vindt van het interview. Laat je het me weten? En... hoe ziet jouw loopgraaf eruit? Vergeet ik nog bijna te melden dat die Margriet More echt inspirerend en leerzaam is (wat is het verschil tussen biologisch en ecologisch? Nou, dat bedoel ik dus...)

14022014 | ik houd van... bezinning

Deze week is het 'de week van het huwelijk' met als hoogtepunt vandaag; Valentijnsdag. En o, wat een leuke datum om te trouwen hè? Maar goed, bezinning op de liefde. Conclusie; ik houd van mijn man en mijn kinderen. Maar dat zeg ik wel tegen henzelf.

Waar ik het vandaag over wilde hebben is mijn hippie-neigingen ;)  Zoals ik in het vorige bericht al schreef, ben ik me aan het voorbereiden op een week sapvasten. Drie dagen afcicken van alles wat lekker en ongezond is (dag cookie) en dan zeven dagen drinken. Heel veel drinken. Ooit heb ik een detoxkuur gedaan en dat werkte erg goed voor mijn tere, gevoelige darmpjes en maag. Maar dan versloft het weer enzovoorts enzovoorts. Dus een nieuwe poging. Eerst wilde ik weer gaan 'detoxen', maar toen zag ik een kant-en-klare doos van Lunae Terra staan. En die heb ik meegenomen.

Vandaag is de tweede afbouwdag. Vanaf zondag drink ik zeven dagen alleen maar fruit- en groentesap, water en kruidenthee.
Omdat ik weet wat het oplevert, kan ik beter met het 'hongergevoel' omgaan. Zoals het woord het al zegt, het is slechts een gevoel. Ik heb vooral trek in zoetigheid op dit moment.

Nu vraag je je misschien af waarom ik mezelf zo kwel, terwijl Reint en Lev overheerlijk geurende tosti's voor mijn neus naar binnen zitten te werken. Lepels lijnzaad eten, een wagonlading aan bijwerkingen in het vooruitzicht... Ik zal het proberen duidelijk te maken.
De schepping bevat alles wat we nodig hebben aan voedsel. Nu hebben we er in onze westerse beschaving een handje van om de natuur zodanig te beïnvloeden - en vraag me niet waarom, ik ben geen wetenschapper - zodat de essentiële voedingsstoffen uit ons eten verdwijnen. Jahaaaa... de E-nummers, volgespoten stukken vlees, plofkippen, groenten en fruit uit Verweggistan omdat we perse in de winter aardbeien willen hebben... Vraagt niemand zich nou af waarom we brood eten waarvan de oorspronkelijke tarwe zodanig bewerkt is dat alle stoffen eruit zijn en we dus de boel maar pimpen met nepstoffen en dat 'brood' noemen en opeten en... Waarom zijn er zoveel mensen met allergieën? Koemelk, gluten, pollen in de lucht... zucht (dat rijmt, hoe poëtisch).

Oké. Tot zover mijn betoog. Er is genoeg te lezen over dit onderwerp. Dit is mijn bijdrage ;) Ik weet dat we voedsel hebben gekregen om in leven te blijven. Niet voor het lekker. De vraag is of we ons nog kunnen beheersen. Of we bereid zijn de luxe - in wat voor vorm dan ook - achter ons te laten. Te kiezen voor wat goed is, in plaats van wat makkelijk en gebruikelijk en bevredigend is. Dat is vasten.
Vasten is een moment van bezinning. Alles achter je laten wat je niet nodig hebt, breken met verkeerde gewoontes, bezigheden, gedachten. En zoals je lichaam gereinigd wordt, moet ook je hart gereinigd worden. In het kader hiervan een Bijbelse wijsheid;

"Hetzij dan dat gijlieden eet, hetzij dat gij drinkt, hetzij dat gij iets anders doet, doet het al ter ere Gods." 1 Korinthe 10:31

En nog een vraagje. Iemand tips voor een goed én leuk boek om zelf te 'moestuinieren'?

13022014 | hallo wereld

Even voorstellen; misschien ken je me persoonlijk, maar misschien ook helemaal niet. Ik gaf er altijd de voorkeur aan om niet mijn hele 'hebbe en houwe' op het wereldwijde web te plaatsen en anoniem te blijven. Maar door de workshops die ik geef, weten velen toch al wie ik ben, dus hoef ik daar niet heel stiekem in te doen. Mijn pincode krijg je overigens niet. En ach ja, waarom ook niet; er staat niet veel bijzonders op die rekening ;) Zelf vind ik het ook leuker en prettiger te weten wie er achter de berichten 'schuilt', dus bij deze een nadere kennismaking. Ik ben Mirjam, mijn man heet Reint, onze bijna-driejarige zoon heet Lev en onze dochter van acht maanden heet Leah Nore.

En dit is ons huis;

de hal | deze ruimte begrijp ik niet helemaal. Heel nuttig, zonder zou wat onhandig zijn. Er hangen jassen. En er staan schoenen. Je ontvangt er je gasten. Maar het is een onhandige, lange ruimte, waar je elkaar nauwelijks kunt passeren - zeker met een winterjas aan ;). Hoogtepunten in deze ruimte zijn; 1. de kapstok; de jassen hangen half over de radiator, zodat dat onding een beetje uit het zicht verdwijnt, 2. de kinderkapstok die gewoon heel leuk is (check de manier waarop Lev zijn jas ophangt; aan het knoopsgat) en 3. de letters DAG op de muur; als je binnenkomt is het een fatsoenlijk welkom, als je 's morgens beneden komt is het een vriendelijke groet en als je naar bed gaat een warm welterusten.

de woonkamer | echt een beetje onze trots. Vanmorgen eigenhandig omgegooid, wat betreft indeling. Met het verslepen van de loodzware piano brak ik bijna m'n rug, ai. Wat valt er verder over te zeggen? Het is een ode aan de kringloop! En aan alle mensen die zo lief waren iets te geven. Dat schooltafeltje met passend stoeltje is een leuk verhaal. Ik zag dat stoeltje bij kringloop A en kon hem niet laten staan. Kostte me wel vijftien euries en dat vond ik toch vrij prijzig, desalniettemin was ik er zeer content mee. Een week of twee later bracht ik de oude stereo weg naar kringloop B, de cd-speler werkte niet eens meer. Maar zag ik daar toch hét tafeltje voor bij dat schattige stoeltje staan. Echt, zulke dingen maken me erg blij. Tafeltje kreeg ik in ruil voor de stereo. Zie daar, dat is pas zakendoen. 

de keuken | mijn territorium, zou ik haast zeggen. Niet alleen omdat Reint niet zo waanzinnig kookt - en de boel dan wel ontploft lijkt - maar ook omdat ik het leuk en belangrijk vind om lekker en gezond te koken.  Waar Reint dan wel weer heel goed in is; timmeren. Dus maakte hij onze buffetkast. Het blad bestelden we bij de keukenboer (wat een raar woord eigenlijk) en Reint deed de rest. Hij maakte overigens ook onze eetkamertafel. En de alternatieve hocker-salontafel.

We begonnen vrij zwart-wit in ons huis. Maar als je dan hele dagen thuis bent, begint dat wel op je gemoed in te werken, hoor! Vandaar de kleurtjes. Ik word er blij van. De meeste gasten ook. En dat is nou net de bedoeling. Dat is één van mijn taken als huisvrouw.

Dit is overigens de beste versie van onze benedenverdieping, troost je. Meestal sta je om de drie centimeter op een legoblok, loop je tegen een tent aan of slalom je om de verdwaalde sierkussens. De Olympische winterspelen zijn er niks bij. Maar nu lagen de kinders op bed en had ik net alles veranderd. Het beste resultaat zie je toch als alles opgeruimd is en ik heb gebruik gemaakt van deze unieke situatie ;) Nog een opbergtip; in dat frommelige zakdoek-achtige-maar-het-is-een-papieren-zak-ding op de onderste foto zit mijn doosje met lijnzaad. Ik sta op het punt om te gaan sapvasten - maar dat is een heel ander verhaal - en wil mijn lijnzaad binnen handbereik hebben. Zo'n bakkie is niet tof. Een zakkie weer wel. Bakkie in het zakkie. Kost niks, zo'n oplossing. Voilà!

Tot zover de nadere kennismaking. En, wat vinden we ervan?

11022014 | koekjes bakken enzo

Van de buurvrouw kreeg ik een alleraardigst cadeau voor mijn verjaardag, eentje om te onthouden; een weckpot met coockiemix erin. Nu is het sowieso leuk om een bakmix te geven, maar deze was zo vrolijk door de kleurige smarties. Omdat de koektrommel vol zat, moesten we even wachten, maar gisteren was het zover. Zoonlief en ik hebben gezamenlijk de mix bereid. Zo leuk om te zien hoe hij steeds beter kan helpen in de keuken! De eerste keren was het een vieze, plakkerige, rommelige bende waarbij de helft van de ingrediënten naast de pan of beslagkom terechtkwam. En mocht ik niet helpen. Nu kan hij met beleid roerbakken, mixen, klutsen en gieten. En brandt hij zijn vingers niet meer aan hete pannen. En likt hij niet meer overal aan. En kan hij tijdens het bakken van de pannenkoeken ook te tafel dekken.
Goed. Waar hadden we het ook alweer over? O ja, de koekjes van de buurvrouw. Kijk, het verdient geen schoonheidsprijs, maar ze smaken goed.
Vanmorgen hadden we gezellig bezoek. En die nam een bosje gele tulpen mee. Toen kwam de weckpot ook weer van pas. Als dat geen leuk cadeau is?! Dank, buurvrouw en bezoek!

Nog even over het slavendrijven, zoals hierboven beschreven. Zoonlief is op z'n best als'tie ook taken krijgt. Zijn spelen kan ik ook eigenlijk geen spelen noemen; hij is altijd 'aan het werk'. Spelen is voor hem sjouwen, slepen, ordenen, in en uit bakjes en manden en dozen en tasjes doen... Hij barst van de energie. Eerder kon ik daar niet goed mee omgaan. We kunnen nu eenmaal niet constant naar buiten. Maar nu pak ik het anders aan. Op momenten dat ik mijn handen niet vrij heb - zoals tijdens het koken - en hij zichzelf even niet kan vermaken, dan is het gezellig en ook nog eens heel leerzaam om samen aan het werk te zijn. Kost wel even tijd voor hij het onder de knie heeft, maar dan heb je ook wat.
En ja, je houdt je hart vast als hij met een smak je porseleinen borden op tafel zet. Of met een pot pindakaas onder z'n oksel loopt. Maar hij krijgt er zelfvertrouwen van - in plaats dat je hem zevenenzestig keer moet corrigeren omdat hij jammert en tegen zijn speelgoed schopt. En hij wordt er zelfstandig van. Hij leert mee te denken in een gezinsleven. Hij ontwikkelt verantwoordelijkheidsgevoel. Blablabla. Daar kan het smakken met porselein niet tegenop. Dus. Tot zover.

Overigens ben ik echt niet altijd zo'n pedagogische moeder hoor!

10022014 | frustratie, frustreren, gefrustreerd

Ik vraag me af wie er nou meer leert.

Dochterlief kan sinds twee daagjes kruipen. Een nieuwe mijlpaal voor haar en voor ons. Kleine meisjes worden groot. Kijk maar naar mij. Ooit kroop ik ook voor de eerste keer. Hoe nostalgisch.

Tot zover de romantische kant van het verhaal. Nu de wat minder romantische kant. Het hele proces verliep niet geheel vlekkeloos. Helemaal niet zelfs. Met vallen en opstaan, wordt er weleens wijs gezegd en dat is zeker waar. Af en toe zakte ze flink door haar 'voorpoten', waardoor ze plat op haar neus terecht kwam. En ging ze achteruit, terwijl ze vooruit - richting de kleurige rammelaar - wilde. Of slipte ze door haar gladde, witte maillot met witte strikjes. En dan klonk er een indianengehuil van de vloer.

Dat was al zo toen ze wilde draaien. Lag ze ineens klem met haar kleine bolletje onder de babygym, met klaaglijk gejammer als gevolg. Frustratie was het. Zo'n geïrriteerd, mopperig huiltje, wat wel wat wegheeft van een slow-motion geitengemekker (ik citeer; eh-eh-eh-eeeehh). Omdat het niet zo prettig is om aan te horen en ze zich negen van de tien keer niet zelf uit de situatie kon redden, snelde ik naar de box om haar te helpen en weer aan het lachen te maken.
Maar helpen kon ik haar niet. Ze moest zelf ontdekken hoe ze vooruit moest en hoe ze in evenwicht kon blijven. Ik kon haar troosten, kleine duwtjes geven, haar aanmoedigen door een meter voor haar neus te gaan liggen en idiote geluiden te maken... Maar toch moest ze dit zelf begrijpen. En tot die tijd mekkerde ze heel wat af.

Waar ik me over verbaasde, was dat ze zo doorzette. Dagen achtereen probeerde ze het. Tot ze het kon. Ik had het denk ik allang opgegeven. Al na dag twee denk ik. 'Bah. Lukt niet. Mopper-de-mopper, mompel-mompel. Dan niet.' Maar toch heb ik ooit leren kruipen. Leren lopen. Enzovoorts. Een kind is bijzonder leergierig. Bijzonder oplossingsgericht. Een echte doorzetter. Die drang om het te kunnen, lijkt niet te stuiten.

Nou vraag ik je; Wanneer leren we dat af? Wanneer begint dat opgeven, toegeven aan de frustratie, ergens niet eens aan (durven) beginnen, of zelfs afgeven op een ander als het je niet zint... Ik ben niet echt een doorzetter. Erg kritisch, vooral als het niet lukt. Soms wat faalangstig, dan begin ik er gewoon niet aan of stel ik het uit. Ik kan ook behoorlijk mopperen, zonder oplossing te zoeken. Kinderen hebben dat niet. Ook al gaan ze tien keer op hun snufferd. Daarom is het ook goed - denk ik - om huilende of mekkerende kinderen niet meteen te helpen, troosten, optillen... Laat ze het zelf maar doen. Of vlieg in ieder geval niet hysterisch op hen af. Ik denk dat juist die frustratie hen helpt om het nog eens te proberen. En als wij voor onze kinderen blijven oplossen, leren ze het zelf nooit. En ze mogen best eens mopperen, toch? En verder... denk ik dat ik ook maar eens moet leren die frustratie, dat gemopper, de angst of wat dan ook om te zetten in kracht om het nog eens te proberen.

Ik vraag me af wie er nou meer leert.

05022014 | er was eens een... toegewijde huisvrouw

toegewijde huisvrouw | door mijn zusje Liesbet

Even heel diepzinnig allemaal vandaag. Dus als je er niet voor in de stemming bent, gewoon helemaal naar beneden scrollen; laatste alinea. ;p

Een tijd terug had ik een soort post-puberale-midlifecrisis. Ik zat heel zielig op de bank. Alleen. Piekerend. Twijfelend. Zonder enig perspectief. Dacht ik.

En waar maakte ik me dan druk om, hè? Ik had toch niets te klagen; Verliefd, verloofd getrouwd. Fantastische huwelijksreis volgens het boekje naar de andere kant van de wereld. Gezondheid, inkomen. auto, familie, vrienden... Huisje-Boompje en binnenkort een Beestje (zwanger, op de echo zagen we een enorme apenkaak). Echt, ik had werkelijk niets te klagen. Maar ik was zo somber als wat en dat gaf me dan ook nog eens een schuldgevoel, want ik zat te klagen en hád niets te klagen. 

Kernprobleem? Eentje waar wel meer vrouwen mee rondlopen. Wat is de juiste balans tussen.... - en nu zijn we op het punt waar ik het eigenlijk over wilde hebben - ik herhaal; de juiste balans tussen mezelf, de vrouw van en de moeder van en de werknemer en nog zo'n duizend-en-één andere rollen die een mens kan bekleden.

Pieker. Tob. Peins. Toen... vzwtjieblajkdjsbcksdbcebckcnsiwdzzzzzzzpppp  (= lang verhaal; doorspoelen... ) Dus.

Noem het de zoektocht van een gewone vrouw ;) Ik houd niet van sleur, maar als niet werkende, fulltime vrouw-van en 'stay-at-home-mother' is dat best moeilijk. Ik wil niet zeggen dat de muren op me afkomen. Maar dat kwamen ze wel. Ik wil me niet een nietsnut voelen voor de maatschappij. Maar zo voelde het wel. (Zo niet een nietsnut, dan wel buitengesloten van het zgn. normale leven.)

We zijn nu zo'n drie jaar verder. Ik ben niet de geëmancipeerde vrouw die de 'grote boze buitenwereld' van mij wil zien. Ik ben de toegewijde huisvrouw, zoals meneer van Dale die ziet;

huis·vrouw (de; v; meervoud: huisvrouwen) 1 vrouw die in een gezin voor het huishouden zorgt

Ik voel me nog steeds beledigd door mevrouw Bussemaker die beweert dat ik teer op de zak van mijn man. En ook door die ene (verre) buurman die zegt dat ik altijd vakantie heb. Laat mevrouw B. zich maar eens druk maken om die meisjes die broodmager en gefotoshopt moeten zorgen voor betere verkoopcijfers, bijvoorbeeld. En de buurman is bij deze uitgenodigd om mee te draaien in de 24-ours-bussiness hier ter plaatse. En zo, lieve mensen, heb ik het plan gevat om te schrijven over deze vrouw. Zo af en toe eens. Voor mezelf en voor jullie. Wordt vervolgd.

04022014 | van schaap tot drukbezet

Vanavond weer een gezellige avond gehad met wat dames en 'plukken schaap' aan tafel. Zo leuk om te zien dat de resultaten zo uiteen lopen!

Creativiteit - alleen al het toekijken - geeft je ook even de gelegenheid om op adem te komen en dat had ik net even nodig. Morgen ga ik met mijn nieuwe speelgoed aan de slag, heb ik mezelf beloofd, want een mens moet niet altijd druk zijn. Ook een huisvrouw niet. Enne... wat betreft dat nieuwe speelgoed; hulde aan de HEMA en haar lettertang!