Ik lees zoonlief voor uit zijn peuterbijbel, terwijl hij met zijn vingertje wijst naar Simon die het kruis draagt; 'Eh eh,' steunt hij met een moeilijk gezicht. 'Is hij blij?' vraag ik. 'Neeej,' is het antwoord. 'Huile?'

Het is vandaag Goede Vrijdag. Hoe kun je een dag goed noemen, terwijl je denkt aan de dood? Het staat zo mooi beschreven in de peuterbijbel; Hij droeg de straf die mensen hebben verdiend!

Misschien word je mismoedig van het idee dat ik dit voorlees aan een peuter van twee, maar ons geeft het hoop en troost. Wat wij niet kunnen en verkeerd doen, waar wij verdriet en spijt over hebben, wat ons tegenzit, wat wij kapot maken en waar we teleurgesteld over zijn en bovenal onze zonden; de gebrokenheid van de mens... Hij heeft het gedragen. Hij weet wat het is en maakt het weer goed voor hen die in Hem geloven en op Hem vertrouwen.

Ik vind het zo apart dat zoveel mensen spreken over 'fijne feestdagen' en 'vrolijk pasen' en eieren beschilderen voor bij de paasbrunch, terwijl velen niet weten waar de oorsprong van die vrije dagen ligt.

Hoe zit dat bij jou? Ik wens je gezegende dagen toe!

De eerste behangslinger is af - iets minder flets dan op de foto. Aangezien ik gisteren voor de vierde keer tante ben geworden, ga ik vandaag nog aan de slag met de volgende slinger; voor mijn nieuwe, lieve nichtje! En ondertussen stapelen de ideetjes zich op.

Dit bijvoorbeeld; geinig toch? Of wat betreft het behang; zulke letters. Of behang op de 'schopschotten' van je trap, zoals hier. Maar je kunt ook boeken kaften, een lijst om een mooi stuk behang hangen of enveloppen maken (moet ik deze toch nog maar eens aanschaffen zelf maken)... Dus ik ga niet meer langs bij jullie blogs, want anders raak ik over-geïnspireerd...

*stuiter-koester-jubel-tevreden-zucht; de ZON!

*denkt na over eerste give-away, gewoon omdat het heel erg FIJN is om iets weg te geven...

*officieel LENTE, dus officieel mijn huis updaten met kleur, andere stofjes en verplaatsen/verwisselen van vaasjes en potjes en kannen...

*trotse BEZITTER van zes behangboeken voor hele leuke ideetjes

*nog steeds best DRUK, maar wel op een fijne manier...

Hoe is het met jullie?

Ik lijk de heen-en-weer-wolf wel van Pluk van de P. met mijn programma. Ik ontdekte een heel leuke winkel, waar ik een kraamcadeau kocht voor mijn nog niet geboren neef of nicht. En toen zag ik ook een doosje met stempels. En ergens halverwege bij de kringloop-stop kocht ik een blik voor mijn haaknaalden en een fotootje voor mijn 'schrijfproject' - waarover hier meer - en ik haakte ook de baret af en maakte mijn eerste bloemetjes voor een slinger. En daar had ik natuurlijk bollen voor nodig die lekker afgeprijsd en heel mooi op mij lagen te wachten in een andere heel leuke winkel. En ik luister naar deze cd, terwijl mijn gedachten zich vermenigvuldigen verenkelvoudigen en ik ben vanmorgen ook nog even bij een heel lieve mevrouw uit de gemeente op de koffie geweest en we gaan dit weekend weg met nog vijftien anderen en ik moet daar nog boodschappen voor doen en de fysiotherapeut zegt dat ik niet meer mag tillen en ik had een overleg voor de jeugdvereniging die ik leid en mijn halve familie is deze maand jarig en... nog veel meer...

Dus, doei! Fijn weekend en tot volgende week.

Kerst. Juliane had haar drie broers en vriendin uitgenodigd. Wat was ze geschrokken toen ze de deur voor Mies opendeed. Tenminste, dat had Philip gedaan. En toen had hij haar geroepen. Zo van ‘Juliane!’ terwijl hij haar altijd ‘Julia’ noemde. Er moest wat aan de hand zijn, wilde hij haar bij haar zo noemen. Ze had zich gesneld naar de voordeur en daar stond Mies. Met kort haar. En permanent. Ze had een plant vast  – ze hield meer van bloemen en dat wist Mies best – die haast slordig in haar handen geduwd werd met de woorden ‘Een soort geranium.’ Dat betwijfelde ze. Of het een geranium was. Maar het ergste was de onaangekondigde gast. Een modern gehoornde bril. Hij stond daar zo nonchalant, alsof het vanzelfsprekend was ergens zomaar het kerstdiner te nuttigen. Nou ja, het was tenslotte kerst, van de vrede op aarde, maar ze had het niet kunnen waarderen. Vooral die uitdagende blik van Mies niet. ‘Jarreld,’ heette hij. Precies een naam voor dat soort mannen. Zo onbetrouwbaar en populair als alle andere heren waar Mies mee had gescharreld. En dat voor haar leeftijd.

Nam dan haar broers. Ergens had ze altijd gehoopt dat Geert, Fredrik of Hugo Mies zou huwen. Maar die gedachte was dwaas. Ze mocht zich gelukkig prijzen dat Mies niet een vaste plaats in de familie had. De uitnodiging was dan ook meer een jarenlange gewoonte geweest, vriendinnen waren ze al lang niet meer. Dat kapsel was ook vast een gevolg van de omgang met mannen als Jarreld.

Hij zat constant opmerkingen te maken die niemand op prijs kon stellen. Alleen Mies met haar dwaze gelach. Wat was ze dan trots op Philip met zijn nieuwe bretels.

Juliane speelde met haar servetring en glimlachte. Ach, toe. Het was tenslotte kerst. Van vrede op aarde.

Dat moet je niet onderschatten, hoor. Meneer loopt weer rond en 'das effe wenne' voor mama die vier, vijf dagen lang niet op hoefde te letten omdat de patiënt voor pampus op de bank of in bed lag.

Maar ik word snel bij de les gehaald; in een onbewaakt ogenblik gooit hij de staande lamp bij oma om en het glazen kapje ligt aan diggelen. Hij staat aandachtig naar een opgeraapte scherf te kijken.

Ik bonjour hem de keuken in en haal de scherf uit zijn handen. In een ander onbewaakt ogenblik had hij er waarschijnlijk al één te pakken, want er ligt al een scherf op het aanrecht. En we zien bloed...

Nu loopt hij met een pleister. En z'n duim gebruikt hij niet; die steekt de lucht in. Want die 'ies auw'.

Meneer is aan de betere hand en heeft meteen gezellige praatjes. Hij is dol op de antibioticakuur die hij krijgt voor zijn oorontsteking en vraagt heel beleefd na zijn 'spuitje'; 'Mama, nog één?' Hij gaat hiervoor ook, zodra ik het flesje schudt, speciaal  aan 'zijn tafel' zitten waar hij moet eten en drinken. Hij is een gewoontedier.

Ik ga met hem aan tafel zitten en besluit toch wat te gaan doen aan de 'Uitdaging', zoals ik het maar ga noemen.

We behandelen de komende zes weken de eerste plaat 'Dit ben ik' uit het boek van Bas. Heel toepasselijk bij zijn oorontsteking. 'Heb je pijn aan je oor?' vraag ik. 'Oor', zegt hij fronsend, terwijl hij er even verwoed overheen wrijft. En ook de snottebellen komen van pas. 'Heb je een vieze neus?' vraag ik. 'Neus', herhaalt hij. Om meteen bellen te gaan blazen en vervolgens naar de doos met tissues op tafel te wijzen. We kleuren een laars in en trekken gekke bekken. Maar dan is hij het zat. Prima. Ik zing onafgebroken; 'Klap eens in je handjes', terwijl hij - eindelijk - kan spelen met zijn nieuwe speelgoed.

Nou, het haakwerk gaat fantastisch, facebook knikker ik er denk ik weer uit - ik heet niet voor niets Wispeltuut - en zoonlief viel vanmorgen zittend op een stapel kussens in slaap, dus van pedagoochelen komt er weinig. Morgen toch maar de dokter bellen als hij weer verhoging of koorts heeft. Net terug van de huisartsenpost; oorontsteking is de boosdoener...

En verder heb ik de mooiste bloemetjes op aarde gekregen, helaas hingen er een aantal al snel slap (door de kou denk ik). Het viel me vandaag op, toen ik ze naast mijn pauwenveren zette, dat er ook oranje in de veren zit. Grappig, dat springt ineens in het oog... Wat kleur al wel niet doet!

Ik ben afgelopen weekend begonnen aan een haakwerk; een baret. Het valt me mee hoe makkelijk haken eigenlijk is. Voor de leken onder ons; deze site is heel handig en leuk! Verder heb ik dan toch maar een twitteraccount (@mwwispeltuut) aangemaakt. En een facebookaccount. Geen idee hoe het werkt. Hoe maak je vrienden? =P

Zoonlief is aan de betere hand - dank voor de felicitaties en goede wensen - alhoewel hij ineens vergeten is wat 'nee' betekent en hoe hij zichzelf moet vermaken. Vanmiddag ga ik met hem aan de slag met 'Bas'. Omdat ik huisvrouw ben, geen inkomsten heb en mijn hart ligt bij opvoeding en onderwijs, gaat hij niet naar de peuterspeelzaal, maar wil ik hem wel een 'programma' aanbieden, om hem wat uitdaging te geven. Ik zal er morgen eens verslag van doen.

En ik wil gewoon even zeggen dat ik vanmorgen de ramen beneden bijna allemaal binnen en buiten heb gezeemd en de keuken opgepoetst en een heel lekker ongezond hapje heb gemaakt voor onze logé van mascarpone/slagroom, poedersuiker, bladerdeeg en glazuur.

Zo. En nu ga ik weer haken.

Gisteren was het feest. Veel gezelligheid, cadeaus, verwennerij en drukte voor onze tweejarige zoon. Nu ligt het arme ventje met hoge koorts kreunend op de bank; kan'die niet eens spelen met z'n nieuwe aanwinsten.

Dat is het leven.

Ik zat zo eens te filosoferen en ik bedacht dat het er niet toe doet hoe oud je bent, hoe de situatie is en wat je bezighoudt... Het enige wat er altijd toe doet is liefde. En liefde ontvangen kan alleen als liefde gegeven wordt. En liefde is pas echte liefde als het in elke situatie stand houdt.

'En nu blijft geloof, hoop en liefde, deze drie; doch de meeste van deze is de liefde.' 1 Korinthe 13:13

Zolder opruimen, voorjaarsmidwinterschoonmaak, keuken poetsen... Ik hoor allemaal ijverige poetsberichten om me heen. En aangezien we hier de zolder al gedaan hadden, begon ik maar aan al die foto's die op de harde schijf geplaatst staan en waar ik niets meer mee doe... Zo kom je nog eens wat tegen;

Manlief maakte deze tijdens ons uitstapje begin januari dit jaar. Werkelijk. Hoe kom je erop om zoiets te fotograferen! =D

Het resultaat. Terwijl Manlief boven een deuropening staat te zagen uit een muur - onder luid gejuich van Zoonlief met plastic zaag in rechterhand - knip en stempel en plak ik wat vlaggetjes in elkaar en maak ik een collage. Morgen deel II.

Nou, ik heb ze ook hoor... tape, tape en tape om mee uit m'n creatieve dak te gaan. En verder heb ik wat spulletjes verzameld om vanmiddag in alle rust wat moois mee te maken... En dat grote, rode vlak is een dummy; voor inspirerende notities en mooie plaatjes in een dagboekvorm. Aangezien ik barst van de plannen en overzichten en lijstjes, leek het me een goed plan het eens te bundelen met wat woord en beeld. Wordt vervolgd!

Ik ben op zoek naar kleur, zonlicht, muziek en vitamientjes. Iemand een idee waar ik die kan vinden? Want ik ben voor de zoveelste keer verkouden deze winter.

Maar laat ik niet mopperen; m'n bolle buik groeit, perfect op maat, het hartje roffelt poch-poch-poch volgens zoonlief... Nog drie maandjes. En tot die tijd rustig aan voor de bloeddruk. En tot die tijd heb ik nog genoeg te doen! Maar ik heb ook al heel veel gedaan... De zolder is eindelijk opgeruimd (wat is het toch makkelijk en snel volgestampt in drie jaar tijd), zodat ik wat voor op de vrijmarkt heb om te verkopen op koninginnedag...

Wat doen jullie, op de bank de plechtigheid volgen of struinen op de markten?

En ik maakte me zo druk... 'Wat zal ik zaterdag toch gaan doen als Manlief weg is?'

Het lost zich vanzelf op. Zoon is ziek en ik speel zustertje. Doet me denken aan de eerste drie regels van dit gedichtje;

Een mens lijdt dikwijls 't meest

Door 't lijden dat hij vreest

Doch dat nooit op komt dagen.

(Zo heeft hij meer te dragen

Dan God te dragen geeft.

Het leed dat is, drukt niet zo zwaar

Als vrees voor allerlei gevaar.

Doch komt het eens in huis,

Dan helpt God altijd weer

En geeft Hij kracht naar kruis.)

Restjes recyclen. En 'dat kan ik zelf'.

Als ik dan zo'n mand bij een winkel zie staan, gevuld met peperdure kussens, dan denk ik aan die enorme stapel (vilt)lappen die ik heb liggen... Oooh, al die ellendige inspiratie...

Vandaag ben ik - in tegenstelling tot wat ik eerder berichtte - heerlijk productief bezig geweest. (Ik denk dat het de zon is.) Zo hoop ik 12 april op een zogenaamde snuffelmarkt te staan met wat handgemaakt en gerecycled materiaal. Ik bedacht me vandaag dat het al snel april is, dus versierde ik wat servies met een OHpen (erg leuk, moet je ook eens proberen!), kleedde ik een baby-hap-potje aan met restjes vilt en bestempelde ik Ierse kiezels (bedankt mam). O ja, ik heb een groot deel van de voortuin gesnoeid en bladvrij gemaakt. En ik heb ook nog opgepast en huiswerkbegeleiding gegeven aan twee pubers en m'n schoonmoeder op bezoek gehad en het geleende lijmpistool gezocht (zonder resultaat, sorry mam) en lekker in het zonnetje m'n ongezonde bammetjes opgegeten en...

Zo zo. Ik sta er zelf van te kijken. Moet ik vaker doen, zo'n overzicht maken in plaats van al die planningen die maar niet omgezet willen worden in activiteiten. Ha!

Je leven zal maar uit niet meer bestaan dan met een stok in het zand spelen, terwijl de zon schijnt en de vogeltjes fluiten.

Je leven zal maar - voor heel even - uit niet meer bestaan dan dit met al je zintuigen te mogen absorberen, ervan te genieten en op te laden.

Dat heb ik ook altijd met dit lied.

SINAASAPPELSAUS

Witlof is behoorlijk bitter. Sinds ik mijn groente stoom in plaats van kook, is de smaak beter, maar toch blijft het een lastig product voor een klein kind. Door de kookcursus ben ik me meer bewust van smaakcombinaties en zodoende bedacht ik dat er iets zoets bij de witlof moest. En het moet natuurlijk zo gezond mogelijk. Het werd dit oersimpele sausje.

Wat heb je nodig voor zo'n vier personen?

*3 geperste sinaasappelen *een fikse eetlepel maizena en natuurlijk een *garde en een *pannetje *eventueel een eetlepel citroensap

Check, check. En nu?

*Verwarm de sinaasappelsap en eventuele citroensap in het pannetje en voeg al roerend met de garde de maizena toe. Breng dit aan de kook, nog effekes laten pruttelen en klaar!

Tips?

*Stoom de witlof, maak een aardappelpuree (zachter dan een 'brok', dus voor de kleintjes en sommige volwassenen aantrekkelijker) en voor de 'bite' zou je al dan niet geroosterde pijnboompitten of walnoten toe kunnen voegen. Een restaurant is er niets bij.

*Klontjes? De maizena kun je van tevoren even zeven om dit te voorkomen. En al roerend toevoegen hè?

Terwijl buiten de was wappert en het dekbed lucht, neem ik even pauze met dit muziekje om in de 'stemming' te komen.

Kijk. Ik zie altijd alles zwart-wit. De uitdrukking 'een beetje' ken ik alleen uit recepten in ze zin van 'voeg een beetje zout toe naar smaak'. Nu begon ik dit jaar opnieuw met bloggen; één van de vele plannen die ik concreet maakte. En ik zei dat ik plannen had. Heel veel plannen. Dat zul je ondertussen wel gemerkt hebben.

Maar nu ben ik het gruwelijk zat.

Begrijp je ondertussen al wat ik  bedoel? 'Ik zou...', 'en verdiep me in...', 'ik denk, droom, mijmer, wil graag en doe bij vlagen iets aan...'.

Nee. 't Is goed geweest en 't is me teveel. Dit kost me meer dan dat het me oplevert. Maar ja. Hoe ga ik dat oplossen? Ik kijk naar het visje uit het zeeaquarium dat ik begin dit jaar mocht ontmoeten in levende lijve. Strepen. Afstrepen. Plannen en afstrepen. Nog meer lijstjes denk ik.