Een koel zuchtje wind vleit zich tegen mij aan, terwijl ik dit bericht typ in de stilte van het donker. Hoe een mens zich kan vergissen;
Als manlief straks vakantie heeft,' zo dacht ik, 'dan heb ik fijn mijn handen wat vrij en kan ik dingetjes doen die al een tijdje op mijn lijstje staan.'
Wat een illusie. Ik blijf poetsen, rommel opruimen, klusjes bedenken - die ik zelf veel beter en sneller kan - en zoonlief bezighouden, troosten en vermanen. Die heeft namelijk besloten dat zijn moeder onmisbaar is. Prettig om te weten, natuurlijk, maar wel lastig. Hij kleeft aan me als plakband. En het is al zo warm.
 
Loslaten. Daar gaat het om. Daar gaat het bijna altijd om. Loslaten als zoonlief huilt wanneer ik even alleen boodschappen wil doen. Loslaten als mijn man de bestrating bezoeldelt bij het schoonboenen van de frituurpan. Loslaten.
Als ik verder wil, als ik dat iets wil vinden, dan zal ik ook veel los moeten laten. Vooroordelen (het wordt toch niks), angst (ze zullen wel dit en dat vinden), verwachtingen (ik moet vooral van mezelf aan heel hoge eisen voldoen) en nog wat van die krampachtige dingen die ik al een tijdje vasthoud.
Tijd om los te laten, uit handen te geven (dan maar een stoep vol vetvlekken). En vooral; tijd om tijd te nemen voor mezelf om nou eens eindelijk dat iets te vinden. - wordt vervolgd -

1 opmerking:

  1. Precies, dan maar een stoep vol vetvlekken. Een paar dagen later valt het je niet eens meer op joh ;) Mooi geschreven en ik denk herkenbaar voor velen. (Ik moet zelf juist wat meer vasthouden geloof ik)

    BeantwoordenVerwijderen