Ik ben een zeer inspirerend boek aan het lezen; Franse kinderen gooien niet met eten van Pamela Druckerman. Echt, als je moeder (in spé) bent, is dit een aanrader. Het is heel prettig geschreven en 'het werkt' ook nog eens. Ik heb meteen een aantal opvoedadviezen opgevolgd met direct resultaat. En prettig om te lezen dat je sommige dingen al heel 'Frans' doet.
Zo komt zoonlief heel schattig om 6.34 uur zijn bed uit. Daar heb ik totaal geen behoefte aan, dus loop ik met hem mee terug naar zijn kamer, spreek hem op 'volwassenniveau' aan en bonjour hem zijn bed in. Hij mekkert even. Maar braaf wacht hij - zoals ik had bevolen - tot ik hem uit bed haal. En dat was pas 8.00 uur.
We gaan bij kennissen een bakje koffie drinken. Zoonlief weet dat hij zichzelf moet vermaken en doet dit ook heerlijk. Zijn speelkameraadje niet; die gooit met zand en duwt en gilt. Ik blader in gedachten naar hoofdstuk 4, maar probeer me er niet aan te storen dat het gesprek constant stagneert. Dan werpt zoonlief een hand zand richting de droogmolen. Ik waarschuw hem, de volgende keer krijgt hij straf. Die volgende keer volgt al snel, dit keer met een kiezel. Ik deponeer hem op een stoel met eenzelfde soort preek als 's morgens bij het bed. Niks 'drie keer waarschuwen'. Hij weet dat hij niet mag gooien met spullen en zéker nu hij een waarschuwing heeft gehad. Dus hij gaat op de stoel. Hij schaamt zich (bedekt zijn ogen), wijst vervolgens naar de kiezel en zegt; 'nie gooi nee.' Juist.
Na twee minuten (dat heb ik weer van Supernanny) zetten we de zaken op een rijtje; Gooien mag niet, daarom kreeg hij straf, nu gaat hij niet meer gooien. Afgesproken? 'Sooij (sorry), ja mama,' een aai over mijn wang, een kus op zijn wang en meneer speelt lief verder.
's Middags komt manlief thuis. We luisteren naar elkaars belevenissen (nemen we tegenwoordig nadrukkelijk de tijd voor, daarover later meer). Zoonlief wil ook aandacht. 'Twee minuutjes', citeer ik Pamela, 'papa en mama zijn nog even aan het praten.' Hij zwijgt, ik maak mijn zin af. Binnen twee minuutjes luisteren we naar hem. Hij geniet er zo van, dat hij zeer onverstaanbaar babbelt, lacht en wijst. We knikken, hummen en genieten. Hoe simpel kan het zijn.

3 opmerkingen:

  1. Franse kindertjes kunnen ook zo lang aan tafel zitten. In Nederland zijn er tegenwoordig speciale kindereetgelegenheden waar kinderen tussen de tafels mogen rennen etc. Zo leert een kind niet eens meer dat ze aan tafel behoren te zitten tijdens het eten en dat dat ook gezellig kan zijn.Dat vind ik jammer. Pascale X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. zo ongeveer doen wij het thuis ook. er is geen drama dat ze leren dat ze even gewoon moeten wachten of iets niet mogen. (zou fijn zijn als elk kind dat leert zodat het op school niet nog eens bijgebracht hoeft te worden)

    ik heb overigens ook andere verhalen gelezen over franse kinderen, als tegengeluid van dit boek :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat ook in dat boek naar voren komt, is dat Fransen o.a. niet zo heel aardig zijn naar vreemden en sowieso wat bits zijn... (Is ook mijn ervaring overigens.) Maar ik blijf erbij na het lezen van dat boek, die opvoedingsadviezen zouden we meer moeten toepassen!

      Verwijderen